Ο Διονύσης Χαριτόπουλος, μετά την εκδοτική επιτυχία του βιβλίου του για τον Άρη Βελουχιώτη, εμφανίζεται σαν ειδήμων επί ζητημάτων που όπως φαίνεται ελάχιστα γνωρίζει. Εκδηλώνοντας, συνάμα, μια εντυπωσιακή τάση προς τη διαστρέβλωση γεγονότων, κάτι που έκανε συστηματικά και στο «Άρης. Ο αρχηγός των ατάκτων», αλλά που δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναφερθούν για μια ακόμη φορά. Και επιδεικνύοντας, ταυτόχρονα, και μια εξίσου εντυπωσιακή ασέβεια απέναντι σε ιστορικά πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα και κινήματα.
Τα στοιχεία αυτά είναι κυρίαρχα στο άρθρο του με τίτλο «Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ», που δημοσιεύει σήμερα η «Εφημερίδα των Συντακτών». Στο οποίο επιχειρεί να αποδομήσει πλήρως τον Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας, τους μαχητές και μαχήτριές του και τον επικό τρίχρονο αγώνα τους.
Χαρακτηριστική της αντίληψης που διαπερνά το άρθρο είναι η αναφορά, από την πρώτη κιόλας παράγραφο, στους «δολοφόνους της κομματικής ΟΠΛΑ», με τους οποίους, όπως γράφει, «εξομοιώθηκαν» μετά τη Βάρκιζα οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
«Δολοφόνοι» οι μαχητές που συγκροτούσαν το «τιμωρό χέρι του λαού», που αποτέλεσαν τον φόβο και τον τρόμο των συνεργατών των κατακτητών κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής και στα Δεκεμβριανά! Έτσι, ανιστόρητα και με εμπάθεια, ακριβώς όπως τους χαρακτήρισαν οι διώκτες τους, με συνέπεια να μην επιζήσουν παρά ελάχιστοι απ’ αυτούς μετά τον Εμφύλιο.
Και ήταν «δολοφόνοι» γιατί ήταν «κομματικοί», καθώς για τον αρθρογράφο η ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ, που αποτελούσε, επίσης, ιδιότητα των μισών μαχητών του ΕΛΑΣ, με τους άλλους να ‘ναι στη μεγάλη πλειονότητά τους φιλικά προσκείμενοι στο κόμμα, διαφοροποιούσε τους πραγματικούς πατριώτες από εκείνους που εξυπηρετούσαν τους πολιτικούς σχεδιασμούς του ΚΚΕ.
Πρόκειται για την εμπνευσμένη από τους Dominique Eudes («Οι καπετάνιοι. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943-1949») και Χάιντς Ρίχτερ («1936-1946. Δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα») θεωρία που κυριαρχεί στο βιβλίο του για τον Άρη Βελουχιώτη, σύμφωνα με την οποία το εαμικό κίνημα διαπερνώνταν από την αντίθεση μεταξύ του ΚΚΕ, που έθετε στόχους ταξικούς και διεθνιστικούς, και του ΕΛΑΣ, που ήταν πατριωτικός. Κάτι, βέβαια, που βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και μπορεί να το διαπιστώσει καθένας που έχει στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας ή που έχει ρίξει μια ματιά στα ντοκουμέντα του ΚΚΕ εκείνων των χρόνων.
Η ελλιπής ιστορική γνώση και η επιπολαιότητα του αρθρογράφου φαίνεται και αμέσως πιο κάτω, εκεί που συγκρίνει τον αριθμό των μαχητών του ΔΣΕ και του ΕΛΑΣ. Για να διαπιστώσει ότι «με όλα τα μέλη του ΚΚΕ στο βουνό» ο ΔΣΕ «ζήτημα αν έφτασε τους 20.000 μαχητές», που τους αντιπαραβάλλει στους 130.000 ελασίτες.
Είναι φανερό ότι ο Χαριτόπουλος δεν έχει ιδέα για το ότι η πλειονότητα των μελών του ΚΚΕ κατά τον Εμφύλιο δεν μπορούσε να είναι στο βουνό (όπως ισχυρίζεται), γιατί βρισκόταν στις φυλακές και τις εξορίες. Ούτε ξέρει ότι από τον ΔΣΕ, στα τρία χρόνια της δράσης του, πέρασαν περίπου 100.000 μαχητές και μαχήτριες (τις οποίες δεν αναφέρει σε κανένα σημείο του άρθρου του), αν και χωρίς ποτέ να είναι ταυτόχρονα στις γραμμές του περισσότεροι από 30.000.
Ψεύδεται ο αρθρογράφος όταν ισχυρίζεται ότι «το ΕΑΜικό κίνημα της Κατοχής των 2.000.000 μελών διαχώρισε τη θέση του» από τον αγώνα του ΔΣΕ. Μπορεί, πράγματι, στα χρόνια εκείνα να υπήρξε και ιδεολογικο-πολιτική μετατόπιση μεγάλου μέρους του εαμικού κόσμου, αλλά η αδυναμία πλαισίωσης του ένοπλου αγώνα ήταν συνέπεια των συνθηκών άγριας τρομοκρατίας που επέβαλε το καθεστώς. Για την οποία δεν γίνεται πουθενά λόγος από τον Χαριτόπουλο, ο οποίος αποδίδει τον Εμφύλιο σε «λανθασμένες αποφάσεις» του ΚΚΕ. Αφήνοντας στο απυρόβλητο το καθεστώς της Λευκής Τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Βάρκιζα.
Γράφει και πολλά άλλα ανάλογα ο Χαριτόπουλος, όπως ότι οι ελασίτες ήταν «ύποπτοι και απροσάρμοστοι» στον ΔΣΕ. Πού να ‘ξερε ότι οι πρώην ελασίτες ήταν ο κορμός των δυνάμεων του ΔΣΕ!
Φτάνει να λέει και απιθανότητες, όπως, π.χ., ότι οι αιχμάλωτοι μαχητές του ΔΣΕ δεν εκτελούνταν όλοι, αλλά το 90% αυτών που εκτελέστηκαν στα 1945-50 ήταν ελασίτες. Δεν ξέρω αν ήταν το 90%, καθώς ήταν χιλιάδες οι εκτελεσμένοι επονίτες και αγωνιστές των παράνομων εαμικών οργανώσεων των πόλεων, τους οποίους ο Χαριτόπουλος περιφρονεί και στο βιβλίο του για τον Άρη και στο σημερινό του άρθρο. Αδιαφορώντας παγερά για τον γιγάντιο αγώνα που έκαναν κάτω από τη μύτη των κατακτητών και των συνεργατών τους για την επιβίωση του λαού, για την οργάνωσή του, για την κινητοποίησή του κατά της πολιτικής επιστράτευσης και κατά των δολοφονικών μπλόκων, που αυτοί τους οποίους περιφρονεί ο Χαριτόπουλος τα πλήρωσαν με ποτάμια αίματος.
Και στην ίδια κατεύθυνση δεν διστάζει να πει ότι στον ΔΣΕ αναδείχθηκαν «άκαπνοι των πολιτικών οργανώσεων», που δεν «κρέμασαν αορτήρα στον ώμο τους στην περίοδο της Αντίστασης». Αναφέροντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Γιώτη. Για τον οποίο θα έπρεπε να ξέρει ότι το ψευδώνυμο «Γιώτης» το απέκτησε στον ΕΛΑΣ. Στον ΔΣΕ δεν χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα. Στον ΕΛΑΣ ήταν ο Γιώτης και πολέμησε ως αξιωματικός στα 1943-45. Αλλά τι τον νοιάζει αυτό τον Χαριτόπουλο; Πετάει τη λάσπη κι όπου πιάσει!
