Σε τρεις τουλάχιστον χώρες της Λατινικής Αμερικής -Βενεζουέλα, Ισημερινό και Βολιβία- εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια μια ιστορικά πρωτότυπη διαδικασία αριστερής διακυβέρνησης, που επηρεάζει ολόκληρη την περιοχή. Δεν πρόκειται για την κλασική επαναστατική διαδικασία ανατροπής με ένοπλο αγώνα αλλά ούτε και για μια αριστερή διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος, πόσο μάλλον για μια διαχείριση σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Διαφέρει ακόμη και από το παλιότερο "πείραμα" του "ειρηνικού δρόμου για τον σοσιαλισμό" που επιχειρήθηκε στη Χιλή επί Αλιέντε και είχε τη γνωστή τραγική κατάληξη.
Στις χώρες αυτές οι αριστερές κυβερνήσεις στηρίζονται στην απόλυτη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (με ποσοστά πολύ πάνω από 50%), ενώ οι βαθιές τομές στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, με σαφή αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, έχουν την υποστήριξη ισχυρών μαζικών λαϊκών κινημάτων.
Μακριά από το να ανάγω σε πρότυπο τη διαδικασία προς τον "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα" -όπως χαρακτηρίζουν το εγχείρημά τους οι λατινοαμερικάνοι σύντροφοι- και χωρίς να είμαι βέβαιος για την τελική επιτυχία της, επισημαίνω μια εντυπωσιακή αδιαφορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς απέναντί της.
Δεν πρόκειται μόνο για συνέπεια του ευρωκεντρισμού, μιας κληρονομημένης από τους αιώνες της αποικιοκρατίας υποβάθμισης και υποτίμησης του οτιδήποτε συμβαίνει εκτός Ευρώπης. Πολύ φοβάμαι πως πρόκειται για κάτι πιο σημαντικό και επικίνδυνο:
Η ευρωπαϊκή Αριστερά αποφεύγει να προσεγγίσει μια πραγματικότητα που θα την υποχρέωνε σε επανεξέταση της ηττοπαθούς πολιτικής της και της κυρίαρχης άποψης ότι η διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού έχει πάψει να είναι επίκαιρη μετά από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα του 1989-91.