Την Πρωτοχρονιά του 1959, μετά από δύο χρόνια ένοπλου αγώνα, οι αντάρτες του Φιντέλ Κάστρο εισέρχονταν θριαμβευτικά στην Αβάνα, έχοντας ανατρέψει τον δικτάτορα Μπατίστα. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, σκοπός τους ήταν η κατοχύρωση δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών, και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού της Κούβας, με την εφαρμογή κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.
Πολύ σύντομα η Επανάσταση σκόνταψε πάνω στην αντίσταση της κυρίαρχης τάξης των καπιταλιστών και μεγαλογαιοκτημόνων, που αρνούνταν να αποδεχτούν οποιοδήποτε μέτρο κοινωνικής πολιτικής. Πόσο μάλλον, την κατάργηση της μεγάλης ιδιοκτησίας στη γη, το κλείσιμο των καζίνo, την εθνικοποίηση του εξωτερικού εμπορίου ζάχαρης κ.λπ.
Φυσικά, όλα αυτά έφεραν την Επανάσταση σε αντιπαράθεση και με τις ΗΠΑ, που μέχρι τότε συμμετείχαν στην καταλήστευση του πλούτου της Κούβας.
Για τους Κουβανούς επαναστάτες ήταν προφανές ότι το αρχικό πρόγραμμα εκδημοκρατισμού και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ήταν στην πράξη ανεφάρμοστο. Έτσι, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του επαναστατικού καθεστώτος, με την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, το 1961, η Επανάσταση διακηρύσσει πως αποκτά χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό. Κάτι που κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει τον Νοέμβριο του 1956, όταν άρχιζε ο ένοπλος αγώνας, ή την Πρωτοχρονιά του 1959, όταν νίκησε. Και που αν κάποιος καλούσε για σοσιαλιστική επανάσταση τότε, μάλλον θα παρέμενε μόνος με τη μικρή του παρέα.
Γιατί έτσι κινείται η ιστορία. Δεν υπακούει σε προκατασκευασμένα σενάρια. Κινητήρια δύναμη είναι η πάλη των τάξεων και όχι οι προγραμματισμοί όσων μιλάνε γι' αυτήν. Όπως και στη ζωή, έτσι και στην ιστορία υπάρχει και το αστάθμητο. Γι' αυτό έχει ενδιαφέρον και η ζωή και η ιστορία.