Με αφορμή τη χθεσινή επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, εκφράστηκαν και πάλι απόψεις που ταυτίζουν τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης (στρατιωτικές δικτατορίες, φασισμός κ.λπ.) με την αστική δημοκρατία. Κύριο επιχείρημα το ότι και σήμερα ασκείται αντιλαϊκή πολιτική και σήμερα υπάρχει κρατική καταστολή.
Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή τη λογική κρύβεται η αυταπάτη πως θα μπορούσε να υπάρχει αστική δημοκρατία χωρίς αντιλαϊκές πολιτικές, κρατική καταστολή κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο πως η Αριστερά μετά τη δικτατορία, όταν ο Καραμανλής θωράκιζε το αστικοδημοκρατικό καθεστώς με την ίδρυση των ΜΑΤ, με τον νόμο 330 που περιόριζε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.λπ., μιλούσε για "φασιστικοποίηση". Αδυνατώντας να καταλάβει πως επρόκειτο για αστικό εκσυγχρονισμό.
Ακολουθώντας αυτό τον συλλογισμό, θα έπρεπε να πούμε ότι όχι μόνο η άνοδος των συνταγματαρχών στην εξουσία, αλλά και η άνοδος του Χίτλερ, δεν σηματοδότησαν και κάτι ιστορικά σημαντικό. Φασισμός υπήρχε και πριν, φασισμός και μετά, αλλά φασισμός και όταν τα καθεστώτα αυτά ανατράπηκαν.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει λόγος να διεξάγουμε και ιδιαίτερο αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής. Αφού, ούτως ή άλλως, και σήμερα σε συνθήκες φασισμού ζούμε.
Είναι έτσι;.