του Γιώργου Αλεξάτου
Σε μεγάλο βρετανικό λιμάνι, το 1942, κηρύσσεται απεργία των λιμενεργατών. Στην ηγεσία τους βρίσκονται τροτσκιστές, όπως συνέβαινε και σε άλλους μαζικούς εργατικούς φορείς, λόγω του ότι τόσο το Εργατικό Κόμμα όσο και το Κ.Κ. αντιτίθονταν σε κάθε διεκδικητικό αγώνα μέχρι το τέλος του πολέμου.
Οι βρετανοί τροτσκιστές είχαν τοποθετηθεί «ντεφετιστικά» ως προς τη χώρα τους: η ήττα της θα προκαλούσε επαναστατική αναταραχή. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν υπέρ της υπεράσπισης του πρώτου εργατικού κράτους, όσο κι θεωρούσαν πως αυτό ήταν γραφειοκρατικά εκφυλισμένο. Κατά συνέπεια, στον πόλεμο που έκαναν ως σύμμαχοι η Μεγάλη Βρετανία και η ΕΣΣΔ κατά της ναζιστικής Γερμανίας, οι βρετανοί τροσκιστές επιδίωκαν την ήττα της Μεγάλης Βρεττανίας και τη νίκη της ΕΣΣΔ, έναντι του ίδιου εχθρού.
Κηρύσσεται, το λοιπόν, η απεργία, νεκρώνει το λιμάνι, και να “σου ένα αμερικάνικο καράβι που έρχεται ως μέλος νηοπομπής που βρισκόταν έξω από το βρετανικό λιμάνι, για να φορτώσει πολεμικό υλικό για την ΕΣΣΔ.
Όπως είναι αυτονόητο, το δίλημμα των καθοδηγητών της απεργίας ήταν τραγικό:
«Αν φορτώσουμε το καράβι, σπάμε την απεργία και υπηρετούμε το βρετανικό κεφάλαιο. Αν δεν το φορτώσουμε, στερούμε την έγκαιρη ενίσχυση της ΕΣΣΔ σε πολεμικό υλικό. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…»
Φρονίμως πράττοντες, έθεσαν το ερώτημα στους ίδιους τους απεργούς, οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ του να φορτωθεί το καράβι.
Εντούτοις, το πολιτικό και -εν τέλει- θεωρητικό πρόβλημα παρέμεινε και τους βασάνιζε επί χρόνια:
- Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα "Εκδοχή" τις 18 Δεκεμβρίου 2014