Επρόκειτο για έναν λόγο που χαρακτήριζε περιθωριακές κοινωνικές ομάδες που κινούνταν στον χώρο της (ημι)παρανομίας. Με έντονο σεξιστικό υπόβαθρο, με υποτιμητικές αναφορές στη γυναικεία σεξουαλικότητα και γενικώς στο γυναικείο φύλο, στο έπακρο ομοφοβικός και φυσικά με δεδομένη την αξιωματικά αναγνωρισμένη ανωτερότητα του άντρα "που γαμεί και δέρνει".
Χαρακτηριστικός λόγος και των ακροδεξιών συμμοριών διαχρονικά, βρισκόταν σταθερά στο στόχαστρο των αριστερών νεολαιίστικων κινημάτων, καθώς υιοθετούνταν και από τμήματα της εργαζόμενης νεολαίας, σε μια προσπάθεια να αντιπαραθέσουν το αντριλίκι στην κοινωνική καταφρόνια που βίωναν.
Καθώς η αστική τάξη του τόπου -για λόγους που δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν εδώ- ανανεωνόταν από γενιά σε γενιά σε σημαντικό ποσοστό και τμήμα της προερχόταν πάντα και από τον χώρο της (ημι)παρανομίας, η γλώσσα αυτή δεν ήταν ποτέ άγνωστη στα πρώτης γενιάς αστικά σαλόνια. Σε μια έκρηξη αθυροστομίας, μάλιστα, που συνόδευσε την περίοδο της επισφαλούς ευημερίας στα 1990-2010, ο λόγος αυτός άρχισε να εκφράζεται και γραπτώς σε έντυπα τύπου ΚΛΙΚ και ΝΙΤΡΟ, ενώ οι κοινωνικά βολεμένοι φορείς του δεν δίσταζαν, πλέον, να τον εκφέρουν και δημοσίως.
Η είσοδος στη Βουλή της ναζιστικής συμμορίας το 2012 έφερε τον λόγο αυτόν και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και υιοθετήθηκε και από εκείνους που, ούτως ή άλλως, τον είχαν μάθει στις εφηβικές κολλεγιοπαρέες.
Έτσι, από τη σεξιστική αθυροστομία του Παναγιώταρου φτάσαμε αισίως στα "πουτσιλίκια" του Κυρίτση. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμη...