23 Απριλίου 2010. Η μέρα που αναγνωρίστηκε πόσο επίπλαστη ήταν η ευημερία από την ένταξη στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και στο ευρώ. Και αναγγέλθηκε η υπαγωγή σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και η ολομέτωπη επίθεση για την αναίρεση των μεταπολιτευτικών εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων.
Δεκατέσσερα χρόνια από το ξέσπασμα της λαϊκής αντίστασης, που εντυπωσίασε τον πλανήτη ολόκληρο. Γιατί, με εξαίρεση τη Βενεζουέλα του 1989, που άνοιξε τον δρόμο στον Τσάβες, σε καμιά από τις δεκάδες χώρες που είχαν υπαχθεί υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ δεν είχε υπάρξει μαζική λαϊκή αντίσταση από τις πρώτες μέρες. Ακόμα και στην περίπτωση της Αργεντινής, με τη μεγάλη εξέγερση του 2001, είχαν περάσει δέκα χρόνια χωρίς σημαντικές λαϊκές αντιδράσεις.
Εδώ είχαμε ένα τεράστιο απεργιακό κίνημα, μια γιγάντια εισβολή του λαού στο προσκήνιο μέσα απ' το κίνημα των πλατειών που αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα, την πτώση μιας μετά την άλλη των μνημονιακών κυβερνήσεων και την ανάδειξη, τον Γενάρη του 2015, κυβέρνησης αντιμνημονιακής.
Η οποία, όταν χρειάστηκε να αναμετρηθεί με τις πιέσεις από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο και με τη βούληση του 61% του λαού, ακολούθησε τον δρόμο του συμβιβασμού. Διακηρύσσοντας το παραλυτικό ΤΙΝΑ, (there is no alternative), που έδωσε το σύνθημα "υποταχθείτε και ο σώζων εαυτόν σωθήτω".
Επισφραγίζοντας το τσαλαπάτημα της λαϊκής θέλησης που εκφράστηκε με το δημοψήφισμα, με την υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου από το σύνολο των καθεστωτικών κομμάτων. Από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με την Αριστερά να παρακολουθεί, περιοριζόμενη σε καταγγελίες και αδύναμη να παρέμβει.
Μετά από μια βαριά ήττα, δεν έχει νόημα να καταριόμαστε την τύχη μας ούτε να ξεφεύγουμε λέγοντας πως αυτά είναι, πια, μακρινά.
Αυτό που νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνουμε, είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί η Αριστερά επέτρεψε στον Τσίπρα -με ό,τι αυτός εκπροσωπούσε- να ηγεμονεύσει στο αντιμνημονιακό κίνημα και τελικά να το ξεπουλήσει.
Γιατί δεν μπόρεσε να συνδέσει τον αγώνα για τα άμεσα ζητήματα που έθετε η μνημονιακή λαίλαπα, με την προοπτική της ανατροπής. Γιατί δεν αγκάλιασε όλες τις μορφές πάλης που ανέδειξε το λαϊκό κίνημα. Γιατί δεν σύνδεσε τον αγώνα κατά των μνημονίων με τον αγώνα κατά του ευρώ, που θα κλόνιζε συσχετισμούς και θα άνοιγε δρόμους για συνολικότερες αμφισβητήσεις.
Μέχρι τη ρήξη με την Ε.Ε. και την προοπτική μιας αντικαπιταλιστικής διεξόδου. Που δεν έρχεται με γενικόλογες διακηρύξεις, αλλά με μεταβατικά προγράμματα, που βασίζονται στις εκάστοτε λαϊκές διαθέσεις και στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης.
Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και τον κάθε απίθανο Τσιπράκο, είναι μεγάλη ανοησία. Σαν να περιμέναμε απ' τον αντίπαλο να παραμερίσει για να περάσουμε!