Δύσκολο, ίσως, να το καταλάβει κάποιος που δεν βίωσε άμεσα την πολιτιστική κατάσταση στην αριστερή νεολαία τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Από τη μια, μόνο στρατευμένη τέχνη και μια λαϊκότητα που εξαντλούνταν στο "Βάλε, καλή μου, τ' άσπρο μαντίλι και πάμε" και "Πάρ' το γεράνι μας, πάρ' το στεφάνι μας" και στις γειτονιές που μοσχοβολούσαν βασιλικό κι ασβέστη, και πλένονταν οι κοπελιές στο φτωχοπλυσταριό.
Από την άλλη, απόρριψη αυτού που ήδη τότε αντιστοιχούσε σε κάτι που τελείωνε ή μάλλον είχε τελειώσει ήδη. Και η απάντηση ήταν η φυγή προς οτιδήποτε δεν είχε καμιά σχέση με τη ζωή των πραγματικών ανθρώπων που ζούσαν σ' αυτόν τον τόπο ή έστω στις φτωχογειτονιές. Που δεν ήταν γειτονιές του Λίβερπουλ ή της Νέας Υόρκης.
Και ήρθαν τα "Δήθεν" και η "Εκδίκηση της γυφτιάς". Και μίλησαν με τη μουσική που εμείς, τα αριστερά λαϊκά παιδιά, νιώθαμε δική μας, αλλά οι στίχοι δεν αναφέρονταν πια σε μαντίλια και γεράνια και στεφάνια..
Βαθιά κριτική στην καθημερινή ζωή και τις αστικές αξίες. Κριτική στην εργασιακή ηθική του νοικοκύρη ("Είναι κάτι μπλοφαδόροι που παινεύουν τη δουλειά, μπράβοι και κοντυλοφόροι καθενού μαχαραγιά"), στον σεξισμό ("Δεν ξέρω τι τους φταίξανε τα μήλα και τα κρίνα, χωρίς αυτά αν ξέρανε δεν ζουν ούτ' ένα μήνα"), με την επαναφορά με άλλους όρους του καζαντζιδικού ήθους ("Όσο σκλαβωμένη θα 'σαι σ' έναν πονηρό, άλλο τόσο σκλάβος θα 'μαι κι όλο θα πονώ"), με την ανάδειξη της ταξικότητας με όρους μεταπολιτευτικούς ("Εγώ είμαι εργατόπαιδο κι εσύ της Νομικής") και τόσα και τόσα άλλα.
Ε! Ήταν συγκινητική η αποψινή συνάντηση με τον Δημήτρη Κοντογιάννη!
.jpg)
*Δημοσιεύτηκε στο Facebook στις 25 Ιουνίου 2017