ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!
Στις 7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου, με το παλιό ημερολόγιο) 1917 ξέσπασε στη Ρωσία η πρώτη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση, που έφερε στην εξουσία τη συμμαχία εργατών-αγροτών, με την καθοδήγηση του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
Αν κατά τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 1848 η εργατική τάξη εισήλθε μαχητικά στο ιστορικό προσκήνιο και το 1871, με την παρισινή Κομμούνα, απείλησε την αστική εξουσία, το 1917 απέδειξε πως μπορεί όχι μόνο να εξεγείρεται αλλά και να νικάει.
Επρόκειτο για μια επανάσταση που πραγματοποιήθηκε με την καθοδήγηση ενός επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος, σε μια χώρα η οποία δεν ανήκε στην κατηγορία των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών -όπου ο Μαρξ, γράφοντας στην προϊμπεριαλιστική εποχή, πρόβλεπε πως θα πραγματοποιηθούν οι προλεταριακές επαναστάσεις- αλλά αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Μια χώρα στην οποία συνυπήρχαν οξυμένες αντιθέσεις που επέτρεπαν να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας. Όπως ακριβώς πρόβλεπε ο Λένιν, έχοντας επεξεργαστεί τη θεωρία του ιμπεριαλισμού.
Προϋπόθεση της νίκης της επανάστασης ήταν η κοινωνική συμμαχία εργατών-αγροτών, η έκφραση από το Κόμμα των Μπολσεβίκων της λαϊκής απαίτησης για ειρήνη, για διανομή της γης στους καλλιεργητές της, για ανάληψη της εξουσίας από τα συμβούλια (σοβιέτ) των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών.
Αδυνατώντας να επεκταθεί στις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης, η νικηφόρα επανάσταση αναμετρήθηκε αργότερα με την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και την ανάγκη ολόπλευρης ανάπτυξης μιας χώρας με τεράστια προβλήματα καθυστέρησης. Στην κατεύθυνση αυτή, ενισχύθηκαν αντικειμενικά οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, που οδήγησαν τελικά στην αντικατάσταση της λαϊκής εργατοαγροτικής εξουσίας από την κυριαρχία της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας.
Μολονότι η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών το 1945, με την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ, επέτρεψε την επέκταση του νέου καθεστώτος από την κεντρική Ευρώπη μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού, η κυριαρχία του στρώματος των γραφειοκρατών και η απομάκρυνση των εργαζόμενων από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων -παρά την απόπειρα αποτροπής της με τη Μεγάλη Πολιτιστική Προλεταριακή Επανάσταση στην Κίνα- αλλά και η αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος να διδαχτεί από τη θεωρητική συμβολή του Γκράμσι, που επισήμανε την ανάγκη διεκδίκησης της ιδεολογικής ηγεμονίας στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, κατέληξαν στις κοσμοϊστορικές αλλαγές του 1989-91.
Η μεγάλη εποποιία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα, που άρχισε με την Οκτωβριανή Επανάσταση, ηττήθηκε. Παραμένουν, εντούτοις, όλες οι αντιθέσεις που την τροφοδότησαν ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τη δυνατότητα νέων "εφόδων στον ουρανό" στον αιώνα που διανύουμε.
Όπως και τότε έτσι και τώρα, το ιστορικό δίλημμα παραμένει το ίδιο: Ή θα νικήσει η εργατική τάξη και θα οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία αλληλεγγύης και συνεργασίας, ή ο καπιταλισμός θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια νέα βαρβαρότητα.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για τον σοσιαλισμό όχι μόνο γιατί οραματιζόμαστε αυτή τη νέα κοινωνία, αλλά και γιατί η ανατροπή του καπιταλισμού αποτελεί όρο για την αποτροπή αυτής της βαρβαρότητας που επελαύνει με βήμα ταχύ.