Τα χρόνια που ήμουν στον Ρήγα, έτυχε κοντά στο σπίτι μου να μένει ο Λευτέρης Ελευθερίου. Μαρξιστής διανοούμενος, αγωνιστής της ΕΠΟΝ και του ΔΣΕ, διευθυντής του ραδιοσταθμού "Ελεύθερη Ελλάδα" επί Ζαχαριάδη. Αν και τάχθηκε υπέρ της στροφής του 1956, αντιτάχθηκε στις διώξεις των ζαχαριαδικών και το κόμμα τον απομόνωσε. Επέστρεψε στην ενεργό δράση το 1968, μετά τη διάσπαση, και αναδείχθηκε κεντρικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ., τοποθετημένος στην αριστερή του πτέρυγα.
Άνθρωπος με εξαιρετική μαρξιστική συγκρότηση και μεγάλη άμεση εμπειρία της ιστορίας του κινήματος, με εκτιμούσε, κυρίως γιατί ήμουν ένα από τα ελάχιστα εργατικά στελέχη του Ρήγα, και με καλούσε συχνά σπίτι του, όπου τον άκουγα να μιλάει για τόσα και τόσα ενδιαφέροντα πράγματα.
Από τον Λευτέρη έμαθα τι σημαίνει να διαφωνείς πολιτικά με κάποιον και συνάμα να αναγνωρίζεις πως σε βοήθησε να κατανοείς καταστάσεις που χωρίς τη συμβολή του θα ήταν αδύνατο να ξεκαθαρίσεις.
Ο αντιζαχαριαδικός Ελευθερίου μιλούσε ώρες ολόκληρες για τον Ζαχαριάδη και για το πόσο τολμηρή ήταν η σκέψη του, ακόμη κι όταν είχε λανθασμένο προσανατολισμό. Κάποια απ' αυτά που είχα ακούσει τότε, τη δεκαετία του '70, τα έγραψε αργότερα και στο βιβλίο του "Συνομιλίες με τον Νίκο Ζαχαριάδη".
Ο Λευτέρης Ελευθερίου με έκανε αντιδογματικό.