Ποιος τον θυμάται πια και γιατί να αναφέρει ακόμη και κάποια ακροδεξιά ιστοσελίδα πως σαν σήμερα, στις 13 Ιουλίου 1998, πέθανε ο Κωνσταντίνος Κόλλιας; Στη λήθη, που 'ναι χειρότερη κι απ' το ανάθεμα...
Κι όμως! Ήταν κορυφαίος δικαστικός, πρόεδρος του Αρείου Πάγου επί ΕΡΕ, έχοντας κάνει λαμπρή καριέρα από το 1945. Σκληρός και αμείλικτος όχι μόνο με τους αριστερούς, αλλά και με όποιον ταλαίπωρο είχε την ατυχία να δικάζεται από τον πιστό αυτόν χριστιανό της παραεκκλησιαστικής "Ζωής".
Πήρε κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό του και ήταν γνωστός για τις βαριές ποινές που έριχνε για ψύλλου πήδημα.
Έχοντας αποπειραθεί να εμποδίσει την ομαλή διερεύνηση της δολοφονίας του Λαμπράκη, βρέθηκε κατόπιν αντιμέτωπος με την προσπάθεια της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου να τον απομακρύνει από το δικαστικό σώμα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Έμπιστος του βασιλιά, με το που έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 διορίστηκε πρωθυπουργός και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το αποτυχημένο βασιλικό κίνημα του Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ακολούθησε κατόπιν τον Κοκό στο εξωτερικό και επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας.
Ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας ουδέποτε δικάστηκε, καθώς με απόφαση του Αρείου Πάγου και της κυβέρνησης Καραμανλή δικάστηκαν μόνο όσοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα και όχι όλοι όσοι υπήρξαν ακόμη και κορυφαία στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος.
Έζησε άλλα 24 χρόνια με το στίγμα του υπηρέτη του βασιλιά και των συνταγματαρχών, και πεθαίνοντας πήρε μια θέση στη χωματερή των απορριμμάτων της ιστορίας.
