Μια Αριστερά που θα ζητούσε την άρση των μέτρων προστασίας του λαού από την πανδημία, θα αυτοκτονούσε. Ταυτιζόμενη, μάλιστα, με ό,τι πιο σκοτεινό προωθεί η Μαύρη Διεθνής των Τραμπ, Μπολσονάρου κ.ά. Και πολύ γρήγορα θα ταυτιζόταν με την Ε.Ε., τα κεντρικά επιτελεία της οποίας βιάζονται να τελειώνουμε με τα μέτρα για να γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας.
Μια Αριστερά που θα 'θελε να διεκδικήσει τη θέση της ως ηγεμονική δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού, θα έμπαινε αυτή μπροστάρης στον αγώνα για τη λήψη μέτρων προστασίας του λαού, με το σύνθημα "Ο λαός σώζει τον λαό".
- Θα απαιτούσε την επέκταση των μέτρων προστασίας και στους εργασιακούς χώρους που συνεχίζουν να λειτουργούν.
- Θα απαιτούσε την εδώ και τώρα στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας με επιτάξεις ιδιωτικών κλινικών, μαζικές προσλήψεις προσωπικού κ.λπ.
- Θα απαιτούσε ένα μίνιμουμ εισοδήματος για κάθε άνθρωπο και την πλήρη καταβολή μισθών στους εργαζόμενους που υποχρεώθηκαν να μην εργάζονται. Με κρατική χρηματοδότηση, όταν πρόκειται για μικρές επιχειρήσεις.
Μια Αριστερά που θα διεκδικούσε τη θέση που της αξίζει, δεν θα αναπαρήγαγε τις προπαγανδιστικές αθλιότητες του Μαύρου Μετώπου ούτε θα αρκούνταν σε επιμέρους διεκδικήσεις.
Εγώ μένω στο ιστορικό παράδειγμα της Μάχης της Επιβίωσης που έδωσε το ΕΑΜ πριν ακόμη αρχίσει τον ένοπλο αγώνα. Έτσι ώστε αυθόρμητα να βγαίνουν κατόπιν από τα χείλη του λαού οι στίχοι "το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά".
Και βέβαια, όπως δεν υπερασπίστηκα ποτέ το δικαίωμα του όποιου κάγκουρα ή σαπιοκοιλιά να βουτάει το τιμόνι κι όποιον πάρει ο χάρος, σπάζοντας την καταπίεση των απαγορεύσεων της Τροχαίας, έτσι δεν συμμερίζομαι την προστυχιά κάθε απίθανου γλίτσα, που νιώθει φυλακισμένος γιατί δεν του επιτρέπουν να γυρνάει όπου γουστάρει εν μέσω πανδημίας.