Ένα χαρακτηριστικό, που επί σειρά δεκαετιών έδινε τη δυνατότητα σημαντικών κοινωνικών κατακτήσεων, ήταν η αίσθηση αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων. Από τις εργατικές απεργίες του Μεσοπολέμου που οδηγούσαν και στο κλείσιμο μαγαζιών, εργαστηρίων και μικροβιοτεχνιών για συμπαράσταση, μέχρι την κήρυξη απεργίας και κλείσιμο και πάλι των μικροκαταστημάτων, όταν οι αγρότες κατέβαιναν σε διαδηλώσεις στις πόλεις, μέχρι την εποποιία του ΕΑΜ και το αγκάλιασμα των αγώνων κάθε κλάδου από όλους τους άλλους, έως και τη δεκαετία του 1980.
Ακολούθησε η εποχή της επίπλαστης ευημερίας, που συνοδεύτηκε και από την εμφάνιση του φαινομένου των "κοινωνικών αντανακλαστικών": "Αφού όλοι περνάμε καλά, τι ζητάνε τώρα οι προνομιούχοι;"
Και προνομιούχος ήταν ο κάθε φορά αγωνιζόμενος κλάδος. Οικοδόμοι, εκπαιδευτικοί, αγρότες, εργατοτεχνίτες της ΔΕΗ, ναυτεργάτες κ.λπ.
Καθόρισε κι αυτό τη δυνατότητα του κεφαλαίου να περάσει σε συνολική αντεπίθεση από το 2010 και μετά: "Αφού θα στρέφεται ο ένας κατά του άλλου, ας τους τσακίσουμε όλους!"
Ας συνεχίσουμε να καταφερόμαστε πότε κατά των δασκάλων, πότε κατά των ναυτεργατών, πότε κατά των αγροτών, κάθε που κινητοποιούνται, και θα πάμε καλά. Και, κυρίως, θα ζήσουν καλά τα παιδιά μας...