Στις 10 Μαΐου 1956 απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους αποικιοκράτες στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου. 23 ετών ο πρώτος, που κατηγορήθηκε για τον θάνατο αστυνομικού που κατασκόπευε συγκέντρωση του ΑΚΕΛ, 22 ο δεύτερος, με την κατηγορία της δολοφονίας πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις.
Ενάντια στην εκτέλεση των δύο Κυπρίων αγωνιστών πραγματοποιήθηκε παλλαϊκή κινητοποίηση στην Αθήνα, που εξελίχθηκε σε σφοδρή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής της "εθνικόφρονος" κυβέρνησης του Καραμανλή. Οι αστυνομικοί δολοφόνησαν τρεις διαδηλωτές, ενώ οι τραυματίες έφτασαν τους 164. Στις συγκρούσεις σκοτώθηκε και ένας αστυνομικός.
Η λαϊκή οργή για τις συνεχείς εκτελέσεις Κυπρίων αγωνιστών υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα τον πολιτικό κόσμο, να απέχει από εκδηλώσεις που οργάνωνε η βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα, αλλά την "καραντίνα" την έσπασε ένα χρόνο μετά, στις 21 Απριλίου 1957, ένας αστέρας της εθνικοφροσύνης, που συμμετείχε στη δεξίωση για τα γενέθλια της βασίλισσας Ελισάβετ.
Επρόκειτο για τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, τον διαβόητο υφυπουργό Ασφαλείας της δικτατορίας Μεταξά και αργότερα βουλευτή της ΕΡΕ. Ο "εθνικόφρων" αυτός είχε βρεθεί ήδη το 1954 πίσω από άρθρο στα "Αστυνομικά Νέα", το οποίο αναπαρήγαγε την αντικυπριακή αγγλική προπαγάνδα. Το αποκάλυψαν οι συντάκτες του άρθρου στη δίκη τους.
Πώς το έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1951; "Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονας. Τον μεν αμερικανικόν, τον δε βρετανικόν. Και δεν δύναται χάριν της Κύπρου να καταδικασθή εις τον εξ ασφυξίας θάνατον".
