Μέσα στον αντικομμουνιστικό οίστρο που χαρακτήριζε τη μετεμφυλιακή «εθνικοφροσύνη», δεν έλειψαν και οι προκλήσεις σε βάρος της ιστορικής μνήμης σ’ αυτό τον τόπο.
Μεταξύ άλλων και με την ανέγερση προτομής στα Τρίκαλα στον στρατηγό Χρήστο Καβράκο, αυτόν που παρέδωσε επίσημα την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς εισβολείς, στις 27 Απριλίου 1941, το όνομα του οποίου έφερε μέχρι το 2019 -και μάλιστα μετά τη Μεταπολίτευση του 1974- το στρατόπεδο των Τρικάλων. Με την ονομασία «οδός Αθανασίου Χρυσοχόου», σε δρόμο της Θεσσαλονίκης, που χρειάστηκε να δοθεί σκληρή δικαστική μάχη για την πρόσφατη μετονομασία του, μετά από αντιδράσεις των απογόνων του υπ’ αριθμόν ένα συνεργάτη των ναζί κατακτητών στη βόρεια Ελλάδα. Που θίχτηκαν, γιατί το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης χαρακτήριζε δωσίλογο τον δωσίλογο πρόγονό τους!
Ανάλογη είναι η πρόκληση και με την ονομασία δρόμων στη Ζάκυνθο και τα Γιαννιτσά, προς τιμή του Αναστάσιου Ταβουλάρη. Ενός άλλου λαμπρού αστέρα του δωσιλογισμού και της προδοσίας.
Και ενώ στα Γιαννιτσά -που βάφτηκαν στο αίμα εκείνα τα χρόνια από την εγκληματική δράση της συμμορίας του στενού συνεργάτη του Ταβουλάρη, πρώην βενιζελικού ναζί συνταγματάρχη, Γεωργίου Πούλου- δεν φαίνεται να απασχολεί και τόσο αυτή η χυδαία πρόκληση, στη Ζάκυνθο, έστω και πολύ αργά, έχει τεθεί το ζήτημα της μετονομασίας του δρόμου, που ντροπιάζει την πόλη και το νησί των δημοκρατικών και πατριωτικών αγώνων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Αναστάσιος Ταβουλάρης;
Επρόκειτο για στρατιωτικό από τη Ζάκυνθο, ο οποίος μετά την αποστράτευσή του εκλέχτηκε, το 1923, βουλευτής της βενιζελικής παράταξης.
Στα 1925-26 ο Ταβουλάρης υπήρξε υπουργός της δικτατορίας του επίσης βενιζελικού Θεόδωρου Πάγκαλου. Από τη θέση αυτή πρωτοστάτησε στην ιδιωτικοποίηση των τηλεφωνικών επικοινωνιών και στην παράδοσή τους σε εταιρία ξένων συμφερόντων, στην οποία συμμετείχε και ο κορυφαίος Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας της εποχής, Πρόδρομος (Μποδοσάκης) Αθανασιάδης.
Για την ενέργειά του αυτή, που χαρακτηρίστηκε σκάνδαλο σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, ο Ταβουλάρης θα προφυλακιστεί, μετά την ανατροπή της δικτατορίας. Εντούτοις, δεν θα καταδικαστεί από το δικαστήριο, μετά από παρεμβάσεις ξένων πρεσβειών. Και θα συνεχίσει την πολιτική του καριέρα, με την επανεκλογή του ως βουλευτή των βενιζελικών, στα 1928, 1932 και 1936.
Φανατικός αντικομμουνιστής και προσκείμενος στον εθνικοσοσιαλισμό, ο Ταβουλάρης θα γίνει τον Δεκέμβριο 1942 υπουργός Εσωτερικών στην κατοχική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου, και θα παραμείνει στην κρίσιμη αυτή θέση και στην κυβέρνηση Ράλλη, από τον Απρίλιο 1943 έως τη μέρα της Απελευθέρωσης, στις 12 Οκτωβρίου 1944.
Καθώς στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εσωτερικών εντασσόταν και η δημόσια τάξη, ο Ταβουλάρης θα φροντίσει για την ενίσχυση του δολοφονικού σώματος της Ειδικής Ασφάλειας, που είχε ιδρυθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως τμήμα της Χωροφυλακής και είχε ως έργο της τη δίωξη του κομμουνισμού. Και στις συνθήκες της κατοχής, την αντιμετώπιση του εαμικού αντιστασιακού κινήματος.
Από τη θέση αυτή αναδείχθηκε στον κύριο συνεργάτη των εγκληματιών πολέμου Βάλτερ Σιμάνα και Βάλτερ Μπλούμε, και έβαψε τα χέρια του στο αίμα χιλιάδων αγωνιστών αλλά και χιλιάδων άλλων ανθρώπων, που πιάνονταν στα διαβόητα Μπλόκα και στις ιδιαίτερες επιχειρήσεις της Ειδικής Ασφάλειας. Με καθοριστική τη συμβολή των Ταγμάτων Ασφαλείας, η συγκρότηση των οποίων έγινε μετά από επανειλημμένες και πιεστικές προτάσεις του ίδιου, όπως και των στενών συνεργατών του, Θεόδωρου Πάγκαλου και Στυλιανού Γονατά, προερχόμενων, επίσης, από τον προπολεμικό βενιζελισμό.
Μετά την Απελευθέρωση ο Ταβουλάρης ακολούθησε τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αυστρία, όπου συμμετείχε στην «κυβέρνηση» που σχημάτισε ο μέχρι τότε υπουργός του Ράλλη, Έκτορας Τσιρονίκος. Στην ίδια «κυβέρνηση» θα συμμετάσχει και ο δολοφόνος Γεώργιος Πούλος, ο μετέπειτα γνωστός από την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, Φον Γιοσμάς, και άλλοι προδότες αναλόγου φυράματος.
Εκεί θα συλληφθεί τον Μάιο 1945 από τους Αμερικανούς και λίγο μετά τη σύλληψή του θα αφήσει τον μάταιο ετούτο κόσμο, πεθαίνοντας από πνευμονία που εξελίχθηκε σε φυματίωση.
Αυτόν τον αστέρα του δωσιλογισμού και της προδοσίας τίμησε η «εθνικοφροσύνη», δίνοντας το όνομά του στους δρόμους της Ζακύνθου και των Γιαννιτσών. Και είναι καιρός η ντροπή να ξεπλυθεί.
ergasianet, 15 Απριλίου 2021