Ένας από τους πιο ξηγημένους εργοδότες μου στην οικοδομή ήταν ο Βλάχος στη Θεσσαλονίκη. Τον φωνάζανε "Βλάχο", γιατί ήταν βλαχόφωνος από χωριό της Καστοριάς.
Όταν πήγα να ζητήσω δουλειά, με έστειλε να πάρω δυο μπύρες. Τις ήπιαμε και με ξανάστειλε να πάρω άλλες δύο.
"Είσαι ωραίος, ρε Αθηναίε", μου είπε, όταν τις ήπιαμε κι αυτές. "Θα περάσουμε καλά εμείς οι δυο. Αυτοί εδώ είναι νοικοκυραίοι, δεν πίνουνε στη δουλειά. Τους το απαγορεύει το κόμμα, φαίνεται!"
Δεξιός ο Βλάχος, του άρεσε να μ' ακούει να του λέω ιστορίες για τον ΕΛΑΣ, για τους φυλακισμένους, για τους εξόριστους.
"Αυτοί ήταν ωραίοι μάγκες, ρε Αθηναίε! Αν όλοι οι αριστεροί ήταν έτσι κι εγώ αριστερός θα ήμουν. Αλλά γίνεται, ρε καρντάση, να 'σαι κι εσύ αριστερός και να 'ναι κι αριστερός κι αυτή η χαμούρα;"
"Χαμούρα" ήταν ο μηχανικός. Λέρα μεγάλη ο τύπος. Χωμένος και στα κόλπα με το ΠΑΣΟΚ, που ήταν κυβέρνηση τότε.
"Πες, ρε καρντάση, πως αύριο γίνεται μια στραβή και παίρνετε την κυβέρνηση. Ποιος θα γίνει υπουργός, ρε Αθηναίε; Εσύ, που με την πρώτη μαλακία που θα πα' να κάνουν θα τους ξεφωνίσεις; Η χαμούρα θα γίνει υπουργός, ρε κορόιδο! Ε! Δεν βάζω πλάτη για πάρτη του! Καλύτερα μ' αυτά τα καργιόλια, που δεν μου κάνουν και τον σωτήρα!"
Έπιανα κάνα τραγούδι του Καζαντζίδη, για να σταματήσει το κήρυγμα και έφευγε να φέρει μπύρες:
"Θα το ξαναπείς όταν γυρίσω, ε; Ωραίο τραγούδι, ρε δερβίση! Πού να καταλάβουν οι χαμούρες από Στέλιο!"