Επανήλθε ξανά και ξανά αυτές τις μέρες η γνωστή ήδη από τις απαρχές του διεθνούς εργατικού κινήματος και σταθερά επαναλαμβανόμενη εδώ και δύο αιώνες, επιχειρηματολογία κατά της απεργίας, που προκαλεί κοινωνικά προβλήματα. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις εκείνων που αναγνωρίζουν πως τα αιτήματα των απεργών είναι δίκαια, αλλά η απεργία τους έχει επιπτώσεις στη δημόσια υγεία (αν πρόκειται για εργαζόμενους στον τομέα της υγείας ή της καθαριότητας), στη μόρφωση των παιδιών (αν μιλάμε για εκπαιδευτικούς), στη μετακίνηση (αν λέμε για εργαζόμενους στα ΜΜΜ), στην απασχόληση άλλων εργαζομένων (π.χ., των εργατών εργοστασίων παραγωγής οικοδομικών υλικών, όταν απεργούν οι οικοδόμοι) κ.ο.κ.
Και γιατί, άραγε, την ευθύνη την έχουν αυτοί με τα αιτήματα που αναγνωρίζεται πως είναι δίκαια και όχι η εργοδοσία ή η κυβέρνηση; Γιατί δεν καταγγέλλονται αυτοί που ευθύνονται; Γιατί η φωνή του διαμαρτυρόμενου για τις επιπτώσεις της απεργίας δεν ενώνεται με τη φωνή των απεργών, ώστε να ασκηθεί κοινωνική πίεση;
Πάντως, αν ξέρει κάποιος καμιά άλλη μορφή αγώνα που επί δύο αιώνες δεν την ανακάλυψε το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, που επιμένει στην απεργία, θα ήταν πολύ χρήσιμο να την προτείνει. Αν δεν έχει κάποια πρόταση, συγκεκριμένη, χειροπιαστή, που αν έχει χρησιμοποιηθεί να 'χει φέρει αποτελέσματα (γιατί όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με απεργιακούς αγώνες τα κατέκτησαν), ή που δεν χρησιμοποιήθηκε αλλά θα μπορούσε να γίνει τώρα, στην πραγματικότητα η πρόταση είναι να σκύβουμε το κεφάλι και να μην αντιδρούμε σε τίποτα, γιατί κάθε απεργία, ούτως ή άλλως, προκαλεί κοινωνικά προβλήματα.
Και στη λογική αυτή να διαπαιδαγωγούμε και τα παιδιά μας. Να τα μαθαίνουμε να υφίστανται τις αποφάσεις άλλων για τη ζωή τους, φροντίζοντας να μη δημιουργούν προβλήματα σε μια κοινωνία που θα τα καταδικάζει στην εξαθλίωση. Να διαπαιδαγωγούμε σκλάβους στο όνομα της κοινωνικής ευθύνης...