Σε μια προηγούμενη περίοδο -μέχρι το 2010- ήμασταν από γραφικοί μέχρι ενοχλητικοί, γιατί επιμέναμε πως η επίπλαστη ευημερία μπορεί και να αποτελέσει παρελθόν, μαζί με τις όποιες κατακτήσεις εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ότι κάθε επανάπαυση και κάθε εκδήλωση αδιαφορίας απέναντι σε όσους βάλλουν κατά των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, συμβάλλει στην αναίρεσή τους.
Χρόνια τώρα επιμένουμε να λέμε πως οι όποιες κατακτήσεις των γυναικών σε σχέση με τους άντρες κάθε άλλο παρά δεδομένες είναι. Ότι όσο γίνονται ανεκτές εκδηλώσεις σεξισμού στην καθημερινότητα θα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να θεωρηθεί και πάλι αύριο πως η θέση της γυναίκας είναι η επιστροφή στον παραδοσιακό της ρόλο.
Την εξέλιξη αυτή την παρακολουθήσαμε ήδη σε μια σειρά μουσουλμανικές χώρες που επέστρεψαν στην ισλαμική παράδοση. Τη βλέπουμε να επανεμφανίζεται ως ενδεχόμενο και σε κοινωνίες δυτικές, προς το παρόν κυρίως ως ιδεολογική επίθεση κατά των "φεμινιστικών ακροτήτων", όπως εκδηλώνεται από τους διάφορους Τραμπ, που όμως συσπειρώνουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών.
Αν αδιαφορείς για το ενδεχόμενο αυτό, που προβάλλει απειλητικά, μπορείς να εξακολουθήσεις τη σεξιστική πλακίτσα, να συνεχίσεις να ενοχλείσαι όταν επισημαίνονται σεξιστικές εκδηλώσεις, να τα γουστάρεις τα φιλαράκια σου που επιδίδονται σ' αυτές, αν δεν είσαι εσύ που τις συνηθίζεις.
Αν είσαι γυναίκα, συνέχισε να 'χεις την αυταπάτη πως σίγουρα και στο μέλλον θα βγαίνεις στα μπαράκια με τις φίλες σου. Είτε γυναίκα είσαι είτε άντρας, συνέχισε να 'χεις την αυταπάτη πως σίγουρα αυτό θα μπορεί αύριο να το κάνει η κόρη σου. Εκτός κι αν είναι αυτό το μέλλον που οραματίζεσαι γι' αυτήν, οπότε "δεν γαμιούνται οι καργιόλες!".