"Μια πενταμελής οικογένεια μπορεί να φάει πέντε παξιμάδια, τρεις ελιές και μια ντομάτα. Δεν είναι ανάγκη να τρώει αρνί κάθε μέρα. Μην τρελαθούμε κιόλας!"
Χρήστος Θηβαίος
Πόσο παλιάνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος; Με πόση προθυμία σπεύδει ο κύριος αυτός να επιβεβαιώσει το γνωστό ακόμη κι από την αρχαιότητα, ότι δεν αρκεί να είσαι καλλιτέχνης για να έχεις στοιχειώδη ευαισθησία;
Αν ίσχυε το αντίθετο, δεν θα είχε πού να διασκεδάσει το Κολωνάκι με τους γερμανούς αξιωματικούς επί Κατοχής...
__________
Πότε τα μακαρόνια κι οι πενταροδεκάρες του Φίλη, πότε οι μαρμελάδες, τα γεμιστά και οι πίτες της Φωτίου, πότε τα παξιμάδια του Θηβαίου, μας έχουν πείσει για την τεράστια απόσταση που χωρίζει κάποιους χορτάτους "αριστερούς" και "καλλιτέχνες" από την αγωνία που ζει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο αυξάνεται αλματωδώς.
Μόνο ως διανοητική και συναισθηματική σαπίλα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι δημόσιες τοποθετήσεις αυτών που, μέσα στην καλοπέρασή τους, υποδεικνύουν στον κόσμο της ανέχειας να αποδεχτεί τη μοίρα της στέρησης.
Αργά η γρήγορα, το θράσος τους θα προκαλέσει οργή. Και η οργή μίσος. Και τότε θα εύχονται, αντί να είχαν εκστομίσει όλα αυτά που φανερώνουν τον ψυχικό τους βόθρο, να είχαν μπουκώσει το στόμα τους με σούσι και μάγουλα πεσκανδρίτσας.
Βαθύ Κόκκινο, 22 Οκτωβρίου 2015