Κι αφού φτιάξανε κράτος, είπαν να τελειώνουν και με την ιστορία αυτού του τόπου. Κάπου χίλια πεντακόσια με δυο χιλιάδες χρόνια έπρεπε να παραγραφούν, για να βγαίνουν με καμάρι ο Κώτσος κι η Μαλάμω να λένε πως είναι κατευθείαν απόγονοι του Περικλή και της Ασπασίας. Και την πλήρωσαν τα τοπωνύμια!
Όποιο τοπωνύμιο -σλάβικο, βλάχικο, αρβανίτικο, τούρκικο- υπήρχε σ' αυτό τον τόπο και θύμιζε την ιστορική του διαδρομή, το 'φαγε η μαρμάγκα. Μόνο τα δυτικά, τα φράγκικα και τα βενετσιάνικα, σωθήκανε, γιατί ο Λιάκος Γκούρας είναι κι αυτός Ευρωπαίος. Και ψάξανε και ξεθάψανε την όποια αρχαία αναφορά στον κάθε τόπο και άρχισε η μεταβάπτιση.
Μόνο που εκεί κάτω, στον Πειραιά, τα βρήκανε σκούρα!
Εντάξει! Το Πασαλιμάνι το λέγανε Ζέα οι πρόγονοι του Κίτσου Γκέκα και της Κατίγκως Λιάπη. Η Καστέλλα θυμίζει Δύση. Αλλά το Τουρκολίμανο, πώς να το πούμε Μουνιχία;
Ποιος τους γαμεί, καημένε, τους αρχαίοι προγόνοι! Έχουμε και μικρά παιδιά και το χειρότερο, εκτός απ' τα παιδιά, έχουμε και κορίτσια! Άκου "Μουνιχία"!
Να το πούμε Μικρολίμανο!