Από μικρό παιδάκι αντιπαθούσα όσους μιλούσαν υποτιμητικά για τις καθαρίστριες. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως αυτοί που το έκαναν ήταν οι βρομύλοι που τις μισούσαν, γιατί τους απάλλασσαν απ΄ τη βρόμα. Κάτι ρυπαρά βολεμένα ανθρωπάρια που αν δεν είχαν λεφτά θα ζούσαν μέσα στη δυσωδία. Και μαζί τους κάποιοι συμπλεγματικοί, που νόμιζαν πως υποτιμώντας τις καθαρίστριες φάνταζαν κι αυτοί βολεμένοι γλίτσες.
Αργότερα έγινα κομμουνιστής και κατάλαβα πως όλ' αυτά εξέφραζαν μίσος ταξικό για τους από κάτω, αλλά και γενιτσαρισμό. Και λάτρεψα εκείνη τη σελίδα του Λένιν για την πλύστρα, που θ' αναλάβει τη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους. Και ακόμη πιο μετά ένιωσα απέχθεια για το άθλιο μικροαστικό συμπλεγματικό παραμύθι για τον "γιο της πλύστρας". Βγαλμένο από εκείνους που μισούν τον γιο όσο και τη μητέρα.
Δικαίωμα καθενός να χρησιμοποιεί το "καθαρίστρια" ως μειωτικό της προσωπικότητας μιας γυναίκας. Και καλά κάνει, για να ξέρουμε κι εμείς με ποιον έχουμε να κάνουμε.
Ας προσάψει ο καθένας ό,τι θέλει για την ανέλιξη οποιουδήποτε μέσα από δρόμους που ο ίδιος θα απέφευγε και που σιχαίνεται. 'Αλλο αυτό κι άλλο η προβολή του συμπλεγματικού του μίσους προς τον κόσμο που ξεβρομίζει τα ρημάδια όπου ζει, δουλεύει, συναλλάσσεται, διασκεδάζει κ.λπ. κ.λπ..
*Δημοσιεύτηκε στο Facebook, στις 29 Αυγούστου 2018