Ο Σλοβενοκροάτης μεταλλουργός, που δεν κατάφερε να πάει παρά μόνο τέσσερα χρόνια στο σχολείο, αναδείχθηκε σε μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Ενταγμένος κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον στρατό της Αυστροουγγαρίας, στην οποία ανήκαν τότε η Σλοβενία και η Κροατία, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ρώσους, συμμετείχε στην Οκτωβριανή Επανάσταση και επιστρέφοντας στη Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα ως συνδικαλιστής και στέλεχος του Κ.Κ., με συνέπεια διώξεις και φυλακίσεις.
Εγκατεστημένος στο Παρίσι στα χρόνια του ισπανικού Εμφυλίου, ήταν ένα από τα στελέχη της Κομμουνιστικής Διεθνούς που συγκρότησαν τις Διεθνείς Ταξιαρχίες.
Επικεφαλής του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας, ηγήθηκε το 1941 του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κατά των Γερμανών, Ιταλών, Ούγγρων και Βουλγάρων κατακτητών, ενώ ταυτόχρονα πρωτοστατούσε στην οικοδόμηση θεσμών λαϊκής εξουσίας, που κατέληξαν στην εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας μετά την Απελευθέρωση.
Η ρήξη του με τον Στάλιν το 1948, ο προσανατολισμός στο μοντέλο της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης, η επιμονή του στη διαμόρφωση μιας ομοσπονδίας ισότιμων εθνών στη Γιουγκοσλαβία και ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην ίδρυση του Κινήματος των Αδεσμεύτων Χωρών, σημάδεψαν την πολιτική του διαδρομή ως ηγέτη της χώρας του.
Ο θάνατός του αποτέλεσε την απαρχή διαδικασιών που οδήγησαν, τελικά, στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μέσα από οξύτατες εθνικιστικές αντιπαραθέσεις, ενώ, συνάμα, αποκαλύπτονταν οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ των χωρών που αποτέλεσαν τη γιουγκοσλαβική ομοσπονδία, ως συνέπεια των δυσλειτουργιών του αυτοδιαχειριστικού συστήματος.
Όποια κι αν είναι η εκτίμηση για αυτή ή την άλλη πλευρά της πολιτικής του Τίτο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμβολή του στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών το 1945, τον αγώνα του κατά των εθνικισμών στη χώρα του και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο αντιιμπεριαλιστικό Κίνημα των Αδεσμεύτων.