Γιατί όταν μπήκα έφηβος ακόμη, επί Χούντας, στο κομμουνιστικό κίνημα, καμιά εγγύηση δεν υπήρχε πως σε κάνα χρόνο θα γινόταν εξέγερση και σε δυο χρόνια θα 'χει πέσει η δικτατορία.
Γιατί, στη συνέχεια, ήξερα πως η Αριστερά διέρχεται κρίση. Ότι τα καθεστώτα στα οποία αναφερόμασταν ήταν πολύ μακριά από αυτό που θα θεωρούσαμε "πρότυπο σοσιαλιστικής οικοδόμησης". Ότι κι εδώ σε μας τα ζητήματα που προκάλεσαν την πολυδιάσπαση εξακολουθούσαν να μένουν αναπάντητα.
Γιατί έμαθα να αναφέρομαι στον κομμουνισμό όχι ως "συνταγή για τις ταβερνούλες του μέλλοντος", αλλά ως "το πραγματικό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση". Άρα, να δίνω βαρύτητα σε κάθε αγώνα, ακόμη και τον πιο μικρό και "ασήμαντο". Και να δίνω σημασία σε ό,τι κινείται, ακόμη κι αν τελικά έχανε.
Γιατί είχα καταλάβει ότι αν η αστική τάξη -οικονομικά ισχυρή και ανερχόμενη- έκανε αιώνες μέχρι να πάρει και την πολιτική εξουσία, πόσο δύσκολος και μακρόχρονος είναι ο δικός μας αγώνας, που διεξάγεται από μια οικονομικά αδύναμη κοινωνική τάξη. Όταν, μάλιστα, το τελικό διακύβευμα δεν είναι απλώς η αντικατάσταση της μιας κυρίαρχης τάξης από μια άλλη, αλλά η κατάργηση των τάξεων και των κοινωνικών ανταγωνισμών.
Γιατί η συμμετοχή στον αγώνα για τα καθημερινά ζητήματα που μας απασχολούν, όπως και για την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού, δεν είναι υπόθεση εγκεφαλικών συλλήψεων, αλλά ζήτημα ζωής και αξιοπρέπειας.
Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα αποδεχτώ τη μοίρα που ορίζουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου.
Ανεξαρτήτως του αν η νίκη είναι κοντά ή αν θα υποστούμε και νέες ήττες, είναι ο αγώνας ενάντια σε ό,τι κάνει τον άνθρωπο θλιβερό και μίζερο, που μας κάνει να περπατάμε με περηφάνια κι αξιοπρέπεια σ' αυτή τη ζωή.
Καλή χρονιά σε όλες και όλους!