Για τον Κώστα Σπέρα

Με αφορμή την επέτειο της μεγάλης απεργίας των μεταλλωρύχων της Σερίφου, τον Αύγουστο 1916, γράφτηκαν διάφορα εγκωμιαστικά για τον Κώστα Σπέρα, ο οποίος πρωτοστάτησε σ' αυτήν. Έτσι, ξαναδιάβασα και για "το έγκλημα της ΟΠΛΑ, που δολοφόνησε τον παλιό αγωνιστή, επειδή αυτός είχε διαφωνήσει κάποτε με το ΚΚΕ".

Πρόκειται για ένα ψέμα που συνειδητά γράφτηκε από τον Άγι Στίνα και αναπαράγεται επί δεκαετίες, παρά το ότι έχουν δημοσιευτεί στοιχεία που αποδεικνύουν πως ο Σπέρας, ήδη από τη δεκαετία του 1920, δεν ήταν απλώς ένας διαφωνών με το ΚΚΕ, αλλά συνεργάστηκε με τον εργατοπατερισμό, διορίστηκε στην ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, όταν καθαιρέθηκε η νόμιμα εκλεγμένη κομμουνιστική Διοίκηση, υπήρξε μάρτυρας κατηγορίας σε βάρος των κομμουνιστών που διώκονταν για το Μακεδονικό, όπως και στη δίκη για τη διάλυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ, συνεργάστηκε με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη, ενώ επί Κατοχής συνδέθηκε με τον δωσιλογικό ΕΔΕΣ της Αθήνας. Και γι' αυτό εκτελέστηκε από τον ΕΛΑΣ. Η ΟΠΛΑ δεν είχε ιδρυθεί ακόμη.

Λόγω σχετικής ψευδούς αναφοράς του Στίνα, ο Σπέρας τιμάται ως αναρχοσυνδικαλιστής μάρτυρας, αν και ο ίδιος δεν υπήρξε αναρχοσυνδικαλιστής. Το Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα που ίδρυσε όταν αποχώρησε από το ΣΕΚΕ(Κ) ήταν μια ομάδα εργατίστικου σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, που συνεργάστηκε, μάλιστα, με το δεξιόστροφο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Νίκου Γιαννιού και τη Δημοκρατική Ένωση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.

Είναι τραγικό να τιμάται ως αγωνιστής και μάρτυρας ένας τέτοιος άνθρωπος. Και να στιγματίζονται σαν δολοφόνοι εκείνοι που εκτέλεσαν έναν συνεργάτη των φασιστών κατακτητών.