Όσοι με γνωρίζουν ή παρακολουθούν αυτά που γράφω, ξέρουν ότι σε ζητήματα που αφορούν στη Λατινική Αμερική και κατ΄ επέκταση στον Παγκόσμιο Νότο, διαμορφώνω άποψη με βάση τις θέσεις που παίρνει η Κούβα και οι χώρες που συνδέονται στενά μαζί της, και βρίσκονται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, όπως η Νικαράγουα, η Βενεζουέλα και η Βολιβία.
Οι απόψεις που ακούγονται απ΄ την ευρωπαϊκή Αριστερά, με αφήνουν, συνήθως, αδιάφορο.
Όχι μόνο γιατί, εδώ και μισό αιώνα, μετά την Πορτογαλική Επανάσταση του 1974-76, δεν έχει υπάρξει κανένα επαναστατικό γεγονός στη γηραιά ήπειρο, αλλά και γιατί, ενώ η Λατινική Αμερική φλέγεται, ήδη από το 1998 με την άνοδο του Τσάβες στην εξουσία, η Αριστερά της Ευρώπης δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μια κινητοποίηση αλληλεγγύης. Ακόμη και όταν οι λαοί της Λατινικής Αμερικής βρίσκονταν αντιμέτωποι με πραξικοπήματα.
Επιπλέον, η περισπούδαστη ευρωπαϊκή αριστερή διανόηση δεν έχει πραγματοποιήσει μία, έστω, Ημερίδα, δεν έχει εκδώσει ένα, έστω, βιβλίο για το τι γίνεται εκεί κάτω. Απ' όσο ξέρω, τουλάχιστον, παρακολουθώντας σταθερά το τι συμβαίνει επί ένα τέταρτο του αιώνα.
Γιατί να μ' ενδιαφέρει η άποψή της;
*facebook, 1/11/2022