Προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο μου "Οι ελλαδέμποροι. Άκρα Δεξιά και φασισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα". Στο απόσπασμα αυτό δεν αναφέρω τις κοινοβουλευτικές προσπάθειες της περιόδου (ΕΔΕ το 1974 και Εθνική Παράταξη το 1977) και τις οργανώσεις των βασιλοφρόνων.
Αμέσως μετά την πτώση της χούντας άρχισαν διαδικασίες ανασυγκρότησης στον φασιστικό χώρο. Ενώ ανασυστάθηκε από τον Πλεύρη το Κόμμα 4ης Αυγούστου, επανεκδόθηκε η εφημερίδα του και ανασυγκροτήθηκαν με πολύ περιορισμένη μαζικότητα η Φοιτητική Εθνική Παράταξη (που εξέδιδε στη Θεσσαλονίκη την εφημερίδα «Ελληνικό Αύριο» και μεταξύ των στελεχών της ήταν και ο μετέπειτα βουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Κιλτίδης) και το Μαθητικό Εθνικιστικό Κίνημα, η πλειονότητα των στελεχών που προέρχονταν από την κίνηση αυτή στράφηκε προς άλλες κατευθύνσεις, ως συνέπεια διενέξεων που είχαν προϋπάρξει κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Τρία χρόνια αργότερα το Κ4Α ανέστειλε τη λειτουργία του και το τελευταίο φύλλο της «4ης Αυγούστου» κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο 1977, με τη ΦΕΠ να συνεχίζει τη δράση της μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Από τα τέλη Ιουλίου, κιόλας, του 1974, ιδρύθηκε το σωματείο Πνευματική Αναμορφωτική Κίνηση, από τους Πολύδωρο Δάκογλου, Γιώργο Ταρναρά, Ανδρέα Πεβερέτο, Χαράλαμπο Μεγρέμη κ.ά. Το σωματείο αποτελούσε προμετωπίδα οργάνωσης με τον τίτλο «Κίνημα», που από τον Οκτώβριο 1975 εξέδιδε ομώνυμο περιοδικό. Επικεφαλής τέθηκε ο Ανδρέας Δενδρινός και μεταξύ των μελών ήταν ο βουλευτής του προδικτατορικού Κόμματος των Προοδευτικών Δημήτριος Σφαέλλος, που τον γνωρίσαμε, ήδη, ως πρόεδρο του προπολεμικού Εθνικού Παμφοιτητικού Συλλόγου, ο Φίλιππος Λιβιτσιάνος κ.ά. Από το 1976 λειτουργούσε και το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις».
Το 1975 ιδρύθηκε ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Αθηνών «Ιωάννης Καποδίστριας», με επικεφαλής τον παλαιό πρόεδρο της ΕΣΕΣΙ, Σπύρο Σταθόπουλο. Από τις αρχές του 1976 εμφανιζόταν ως Νέα Ενιαία Δεξιά με όργανο τα «Αντι-Σοφιστικά». Μεταξύ των μελών της κίνησης ήταν και οι αδελφοί Παναγιώτης και Νίκος Μιχαλολιάκος.
Με έντονο χαρακτηριστικό την πολυδιάσπαση, ως συνέπεια ιδεολογικοπολιτικών, αλλά πολύ συχνά και προσωπικών αντιπαραθέσεων, συγκροτήθηκε πλήθος οργανώσεων, συνήθως με περιορισμένο αριθμό μελών και σύντομης χρονικής διάρκειας:
Το Κόμμα Ελληνοσοσιαλιστών, με επικεφαλής τον γλύπτη Νίκο Αβραμόπουλο (Ηράκλειτο), υπαρχηγό τον Νίκο Σιμωνετάτο και όργανο την εφημερίδα «Ο Έλλην».
Οι Αχαιοί, οργάνωση που ίδρυσαν πρώην μέλη του κόμματος του Κόμματος 4ης Αυγούστου, που έχοντας διαφωνήσει με τον Κώστα Πλεύρη, επηρεάζονταν από τον Πολύδωρο Δάκογλου. Το 1977 εντάχθηκαν στην Ελληνική Νεολαία Εθνικής Παράταξης (ΕΝΕΠ).
Οι Άριοι, προερχόμενοι, επίσης, από το Κόμμα 4ης Αυγούστου, με έντονη αρχαιολατρεία, που –σε αντίθεση με τις κυρίαρχες ομοφοβικές αντιλήψεις των άλλων ομοϊδεατών τους- υποστήριζαν και την ομοφυλοφιλία, ως εκδήλωση μισογυνισμού και έκφραση αρχαιοελληνικών ιδεωδών.
Ο Πανελλήνιος Εθνικός Συναγερμός, με επικεφαλής τον ηγέτη της προδικτατορικής Οργάνωσης Εθνικής Αντίστασης και παλιότερα αρχηγό των ταγματασφαλιτών της Λακωνίας, Λεωνίδα Βρεττάκο. Ιδρύθηκε το 1975 και αναγνωρίστηκε ως σωματείο το 1976, με 85 μέλη. Μεταξύ των στελεχών του ήταν οι κατοχικοί και μετακατοχικοί τρομοκράτες της Θεσσαλίας Γρηγόρης και Χρήστος Σούρλας, και ο Νίκος Ντασκουρέλλος, που υπήρξε και υπεύθυνος νεολαίας της βασιλικής οργάνωσης Αετός.
Οι Νέοι Εθνικοσοσιαλιστές, που αποτελούνταν από διαφωνούντες της Φοιτητικής Εθνικής Παράταξης και έδρασαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στον Πειραιά, με αρχικό τίτλο Αντικομμουνιστική Οργάνωση Νέων Πειραιώς (ΑΟΝΠ). Ανέπτυξαν σχέσεις με τον κρατούμενο τότε στις φυλακές Κορυδαλλού, Αριστοτέλη Καλέντζη.
Το Επαναστατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Μέτωπο (ΕΕΣΕΜ), που εξέδιδε, στα 1980-81, το έντυπο «Ο Επαναστάτης» και δραστηριοποιήθηκε στη συγκρότηση της Ναζιστικής Οργάνωσης Παναθηναϊκών Οπαδών (ΝΟΠΟ).
Το Εθνικό Κίνημα Νέων Επιστημόνων (ΕΚΝΕ), που ιδρύθηκε το 1970 και έδρασε μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπό την ηγεσία του Βαγγέλη Νικολούδη, με όργανο το περιοδικό «Τόλμη».
Μεταξύ των οργανώσεων που είτε ήταν εξαιρετικά βραχύβιες είτε αποτελούσαν άμαζες «οργανώσεις-σφραγίδες», αναφέρονται το Εθνικό Πνευματικό Κέντρο, του Αλέξανδρου Παγουλάτου, ο «Μέγας Αλέξανδρος», ο Μακέλλην (στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε εμφανιστεί και το 1966), το Εθνικό Φως, το Ελληνικό Λαϊκό Κόμμα, το Κίνημα Εθνικής Δράσης, το Κόμμα Εθνικής των Ελλήνων Σωτηρίας, το Ελληνικό Αναδημιουργικό Κίνημα, ο Συναγερμός Εθνικοφρόνων Ακροδεξιών κ.ά.
Τo 1980 ομάδα που συνδεόταν με τον Ανδρέα Δενδρινό εξέδωσε στη Θεσσαλονίκη τα «Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού», με υπεύθυνο τον Γεώργιο Μουσταΐρα, που προσχώρησε κατόπιν στη Χρυσή Αυγή, ενώ το 1985, από πρώην μέλη της ΕΝΕΠ και της Νεολαίας Προοδευτικών (ΝΕΠ), οπαδούς του Θεόδωρου Περρωτή, ιδρύθηκε το Εθνικό Μέτωπο, με επικεφαλής τον Μανώλη Κώνστα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ιδρύθηκε η Εθνική Σταυροφορία, από τον Φραγκίσκο Παπαγεωργίου («Φράνκι»), γνωστό τραμπούκο της εποχής και ιδιοκτήτη του πορνοκλάμπ «Venus», που καταδικάστηκε για μαστροπεία και άρνηση καταβολής δεδουλευμένων στις στριπτιζέζ της επιχείρησής του (1). Στις γραμμές της συσπειρώθηκαν ακροδεξιοί διαφόρων αποχρώσεων, από φασίστες μέχρι και παλαιοημερολογίτες. Άλλωστε, μετά τη διάλυσή της, πολλά από τα μέλη της προσχώρησαν στο Ελληνορθόδοξο Κίνημα Σωτηρίας (ΕΛΚΙΣ).
Χαρακτηριστικό όλων αυτών των κινήσεων ήταν η έλλειψη μαζικότητας. Η δράση τους περιοριζόταν σε εσωστρεφείς διαδικασίες και στην έκδοση των εντύπων τους, η κυκλοφορία των οποίων παρέμενε σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα.
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτέλεσε το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, του Δημήτρη Ναστούλη, που αποτελούσε προμετωπίδα της τρομοκρατικής οργάνωσης Νέα Τάξη. Μεταξύ των κεντρικών στελεχών της ήταν ο Παναγιώτης Μπούγος, που ίδρυσε αργότερα το Κόμμα Εθνικής Αναγέννησης.
Αποτελούμενη, κυρίως, από πρώην μέλη του ΕΣΕΣΙ, που είχαν συμμετάσχει σε ιταλικές τρομοκρατικές οργανώσεις, η Νέα Τάξη δρούσε στην παρανομία και επιδιδόταν σε τρομοκρατικές ενέργειες, κυρίως τοποθετήσεις βομβών. Επρόκειτο για την οργάνωση για την οποία ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Σόλων Γκίκας (2) δήλωσε, στις 4 Ιουλίου 1975, πως δεν αποτελεί κίνδυνο, καθώς δεν είναι σοβαρή, γιατί δεν διέθετε διεύθυνση και τηλέφωνο!
Στην κατηγορία των οργανώσεων με ένοπλη δράση εντάσσονται και η Εθνική Σοσιαλιστική Οργάνωση Πανελληνίων (ΕΣΟΠ), που έδρασε το 1976, η Οργάνωση Εθνικής Αποκατάστασης, η Νεοελληνική Επαναστατική Κίνηση και η Εθνική Παράταξη Οπαδών Στρατιωτικής Πολιτικής (ΕΠΟΣΠ). Σ’ αυτές συγκαταλέγεται και η ομάδα Νέοι Αθόρυβοι Καταδρομείς, που συγκροτήθηκε πολύ αργότερα και εξαρθρώθηκε το 1991 μετά από έκρηξη μηχανισμού.
Ως πρώτη σημαντική ενέργεια εκ μέρους φασιστών τρομοκρατών, αναφέρεται η επίθεση στο Πολυτεχνείο και ο βαρύς τραυματισμός με μαχαίρι του φοιτητή Βασίλη Γεωργιάδη και με σιδερογροθιά του Λάμπρου Γερολυμάτου, στις 21 Ιανουαρίου 1975. Τότε εμφανίστηκε και για πρώτη φορά η Νέα Τάξη, τον τίτλο της οποίας ανέγραψαν στους τοίχους του Πολυτεχνείου οι φασίστες τραμπούκοι.
Ακολούθησαν βομβιστικές επιθέσεις στα γραφεία του ΚΚΕ εσ. στα Πετράλωνα και του ΚΚΕ στον Κορυδαλλό, καθώς και σε βιβλιοπωλεία στην περιοχή των Εξαρχείων. Ως έκφραση διαμαρτυρίας για τις επιθέσεις αυτές, τα βιβλιοπωλεία της Αθήνας παρέμειναν κλειστά στις 2 Απριλίου.
Εκτεταμένα ήταν τα επεισόδια που προκάλεσαν μέλη του Κόμματος 4ης Αυγούστου και της Νέας Τάξης στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου 1975, ενώ πραγματοποιήθηκε επίθεση και στο εκλογικό κέντρο του σοσιαλιστή υποψήφιου δημάρχου της αντιπολίτευσης, Γιάννη Παπαθεοδώρου. Για τις ενέργειες αυτές καταδικάστηκαν, στις 11 Απριλίου, σε φυλάκιση 4 μηνών, οι φασίστες Αριστοτέλης Καλέντζης και Ιωάννης Μάγγος.
Τον ίδιο μήνα πραγματοποιήθηκε η σύλληψη και απέλαση των Ιταλών φασιστών Έλιο Μασαγκράντε, Κλεμέντο Γκρατσιάνι και Άντζελο Άντζελι, ηγετικών στελεχών της Ordine Nuovo, που διώκονταν στην Ιταλία και είχαν καταφύγει επί χούντας στην Ελλάδα. Όπως διαπιστώθηκε, είχαν στενές σχέσεις με τους ελληνικούς φασιστικούς κύκλους και συνέβαλαν στην οργάνωση της φασιστικής τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου συνεχίστηκαν οι βομβιστικές επιθέσεις σε αριστερά βιβλιοπωλεία και σε γραφεία του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, το Εκτελεστικό Γραφείο του οποίου εξέδωσε, στις
3 Ιουλίου, ανακοίνωση με την οποία κατήγγειλε το όργιο της φασιστικής τρομοκρατίας.
Στις 6 Δεκεμβρίου καταδικάστηκε σε φυλάκιση 40 ημερών ο 20χρονος Παναγιώτης Ζακόπουλος, μέλος της Νεοελληνικής Επαναστατικής Κίνησης (ΝΕΚ), που πιάστηκε με πλαστή ταυτότητα και μαχαίρι. Χαρακτηριστικό της στάσης της αστυνομίας έναντι των φασιστών τρομοκρατών ήταν και το γεγονός ότι στη δίκη δεν προσκομίστηκε το μαχαίρι και μπροστά στην προσποίηση των αστυνομικών μαρτύρων ότι αγνοούσαν τι ήταν το ΝΕΚ, οι δικαστές τους ρώτησαν αν επρόκειτο για μάρκα ιαπωνικού ραδιοφώνου!
Η φασιστική τρομοκρατική δραστηριότητα γνώρισε μεγάλη έξαρση από τα τέλη του 1976, με αφετηρία τα επεισόδια στην κηδεία του βασανιστή της Ασφάλειας στα χρόνια της δικτατορίας, Ευάγγελου Μάλλιου, ο οποίος εκτελέστηκε από την Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη.
Μετά από εμπρηστική ομιλία του Γεωργίου Γεωργαλά, ακολούθησε επίθεση κατά των παρευρισκόμενων δημοσιογράφων, κατά την οποία τραυματίστηκαν οι Γιάννης Φατσέας, Γιάννης Δημαράς, Χρήστος Οικονόμου, Γιώργος Κρεμμυδάς, Γιώργος Μαύρος και Μιχάλης Δημητρίου, και ο φωτορεπόρτερ Αλέκος Βουτσαράς. Τις επόμενες μέρες συνελήφθησαν 29 φασίστες (12 πολίτες και 17 αστυνομικοί) και οι Νίκος Σιμωνετάτος, Νίκος Μιχαλολιάκος και Αντώνης Γερονικολός, που μαζί με τον Αριστοτέλη Καλέντζη, που πιάστηκε λίγο αργότερα, προφυλακίστηκαν, για να αφεθούν ελεύθεροι στις αρχές του 1977. Απόπειρα πρόκλησης ανάλογων επεισοδίων κατά το μνημόσυνο του Μάλλιου, στις 12 Ιανουαρίου 1977, αποτράπηκε με αστυνομική παρέμβαση.
Τον Φεβρουάριο 1977 συλλαμβάνονται για κατοχή όπλων και πυρομαχικών, οι Αριστοτέλης Καλέντζης, Ανάργυρος Κακαβάς (γιος μεγαλοβιομηχάνου) και Ευάγγελος Χρηστάκης, ενώ μεταξύ των προσαχθέντων είναι και ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Στη δίκη, που έγινε τον Μάιο 1978, καταδικάστηκαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση οι Καλέντζης (ήδη φυλακισμένος για άλλη υπόθεση όπλων), Σιμωνετάτος, Γερονικολός, Σταθόπουλος και Μητρόπουλος.
Λίγο μετά τη σύλληψη της ομάδας Καλέντζη στην Αθήνα, συνελήφθησαν στη Θεσσαλονίκη έντεκα μέλη του Κόμματος 4ης Αυγούστου, όπως ο Δ. Ηλιόπουλος, η Χριστίνα Ζέκιου, ο 18χρονος Νικόλαος Σειρισλής κ.ά., κατηγορούμενοι για κατοχή όπλων και για ποινικά αδικήματα.
Στις 5 Απριλίου 1977 προφυλακίστηκε ο Δημήτρης Ναστούλης, με συνέπεια την αναστολή της δράσης της Νέας Τάξης, τα περισσότερα μέλη της οποίας συνέχισαν τη δράση τους μέσα από άλλες ομαδοποιήσεις, ενώ στις 5 Οκτωβρίου δικάστηκαν οι Καλέντζης και Πλεύρης. Ο πρώτος ως βομβιστής, καταδικάστηκε σε δωδεκάχρονη φυλάκιση, ενώ ο δεύτερος, που κατηγορούνταν ως ηθικός αυτουργός, αθωώθηκε. Αργότερα ο Καλέντζης, με τα βιβλία του «Δημοκρατία ’80, κάτεργο» και «Η Μαύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη», θα κατηγορήσει τον Πλεύρη ως χαφιέ της Ασφάλειας και καταδότη του. Ο Πλεύρης θα μηνύσει τον Καλέντζη για συκοφαντική εξύβριση, αλλά στη δίκη θα αναγνωρίσει πως τον Οκτώβριο 1976 είχε αποκαλύψει στην Ασφάλεια ότι «οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Γερονικολάου είχον συγκροτήσει ομάδα τελείως άσχετον με το Κόμμα της 4ης Αυγούστου, η οποία θα προέβαινε εις εκνόμους ενεργείας. Επίσης ανέφερα ότι ο Καλέντζης έκρυβε όπλα και θα πρέπει να είχε τοποθετήση ταύτα εις το σημείο εις το οποίο είχε κρύψει τον πολύγραφο. Σημειωτέον ότι υπέδειξα εις τούτους, δηλ. την Ασφάλεια, και τον τρόπον εντοπίσεως του πολυγράφου» (3).
Όπως αποκάλυπτε έκθεση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας του 1977, οι Πλεύρης, Καλέντζης, Μιχαλολιάκος, Σιμωνετάτος κ.ά. συνεργάζονταν με τη Γενική Ασφάλεια, ως πληροφοριοδότες για τις αριστερές οργανώσεις, αν και επισημαίνεται πως έπαιζαν ταυτόχρονα και «το παιχνίδι των χουντικών». Υπήρξε μάλιστα και εισήγηση να διατεθεί το ποσό των 500.000 δραχμών για την εξαγορά μελών του Κόμματος 4ης Αυγούστου, διατεθειμένων να δώσουν σχετικές πληροφορίες (4).
Η τρομοκρατική δραστηριότητα αποκορυφώθηκε κατά την περίοδο Μαρτίου – Ιουλίου 1978. Στις 11 Μαρτίου από βόμβα που τοποθετήθηκε στον κινηματογράφο «Έλλη» και εξερράγη κατά τη διάρκεια προβολής σοβιετικής ταινίας, τραυματίστηκαν 18 άτομα, τα 3 από τα όποια βαριά. Ανάλογη επίθεση έγινε και στις 20 Ιουνίου στον κινηματογράφο «Ρεξ», με 15 τραυματίες. Τις 23 Ιουλίου, στην τέταρτη επέτειο από την πτώση της χούντας, σημειώθηκαν 13 εκρήξεις βομβών σε διάφορα σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Τον ίδιο καιρό ο παρακρατικός Γεώργιος Λεονάρδος κατήγγειλε πως ο θάνατος του αγωνιστή της αντιδικτατορικής Αντίστασης Αλέκου Παναγούλη ήταν έργο της άγνωστης φασιστικής οργάνωσης «Αράχνη» (5).
Στις 3 Ιουνίου εξερράγη βόμβα στο σπίτι του ανακριτή Δημητρίου Γυφτάκη, για την οποία κατηγορήθηκε ο Νίκος Σιμωνετάτος. Στη δίκη που έγινε τον Ιανουάριο 1978, ο Σιμωνετάτος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση για κατοχή εκρηκτικών, ενώ αθωώθηκε ο αρχηγός του Κόμματος Ελληνοσοσιαλιστών, Ηράκλειτος. Στις 22 Ιουλίου το Εφετείο καταδίκασε σε τετράμηνη φυλάκιση τον Νίκο Φαρμάκη για παράνομο οπλισμό.
Την αμέσως επόμενη νύχτα, 23 προς 24 Ιουλίου, επέτειο της πτώσης της δικτατορίας, έγιναν απανωτές εκρήξεις βομβών και στις 31 Ιουλίου ανακοινώθηκε η εξάρθρωση φασιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης, αποτελούμενης από εννιά άτομα. Εκτός από τους Λογγίνο Παξινόπουλο, Αχιλλέα Παγώνη και Ιωάννη Γιαννόπουλο, που είχαν ηλικία μεταξύ 35 και 40 ετών, οι υπόλοιποι (Νίκος Μιχαλολιάκος, Αλέξανδρος Μαριούκλης, Δημήτρης Παπουτσάς, Γεώργιος Ηλιόπουλος, Αθανάσιος Καρακατσάνης και Θόδωρος Μακρής) ήταν μεταξύ 19 και 22 ετών. Για την υπόθεση αυτή, παραπέμφθηκαν σε δίκη οι Μιχαλολιάκος, Ηλιόπουλος, Παπουτσάς και Μαριούκλης. Απ’ αυτούς, θα καταδικαστούν μόνο οι Μιχαλολιάκος, σε 13 μήνες, και ο Μαριούκλης, σε 10.
Χαρακτηριστικό και αυτής της υπόθεσης, όπως και άλλων ανάλογων, ήταν η απαλλαγή ή και μη προσαγωγή σε δίκη των μεγαλύτερων σε ηλικία φασιστών τρομοκρατών. Ενδεχομένως, γιατί είχαν ισχυρότερες, σε σχέση με τους νεότερους, διασυνδέσεις με κύκλους του βαθέος κράτους. Ίσως και γιατί απέφευγαν οι ίδιοι να συμμετάσχουν στις τρομοκρατικές ενέργειες, που καθοδηγούσαν, αναθέτοντας στους νεότερους την πραγματοποίησή τους.
Βόμβες θα εκραγούν σε διάφορα σημεία και στις 11 Αυγούστου, ενώ θα σημειωθούν περίπου 40 εκρήξεις, που προκάλεσαν τραυματισμούς σε 7 άτομα, στις 17 Δεκεμβρίου, στη μνήμη του βασανιστή Μάλλιου.
Η περίοδος αυτή της μεταπολιτευτικής φασιστικής τρομοκρατικής δραστηριότητας θα κλείσει με την εξάρθρωση, τον Ιανουάριο 1979, της Οργάνωσης Εθνικής Αποκατάστασης, διαρθρωμένης πανελλαδικά και με τεράστιο οπλοστάσιο. Για την υπόθεση αυτή καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές οι Απόστολος Πρωτοπαπάς και Ιωάννης Κουρκουλάκος, και σε πιο ελαφρές οι Λογγίνος Παξινόπουλος, Χρήστος Τζαβέλας κ.ά. Για την ίδια υπόθεση φυλακίστηκε και ο αξιωματικός Χωροφυλακής Δρακ. Βουδικλάρης, που προμήθευε την οργάνωση με οπλισμό. Μεταξύ των συλληφθέντων βρίσκονταν και συνεργάτες της Ασφάλειας και της ΚΥΠ (6).
Δεν απουσίαζαν όμως και οι περιπτώσεις εμπλοκής στελεχών της άκρας Δεξιάς σε υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου. Χαρακτηριστική υπήρξε η υπόθεση με το «νερό του Καματερού», που κυριάρχησε στην επικαιρότητα τον Φεβρουάριο 1976. Ο ακροδεξιός απατεώνας Γεώργιος Καματερός, σε συνεργασία με ομάδα που συνδεόταν με βασιλικούς κύκλους, προωθούσε με το αζημίωτο «αντικαρκινικό νερό», εξαπατώντας εκατοντάδες αφελείς, με συνέπεια τη διακοπή της θεραπείας δεκάδων καρκινοπαθών και τον θάνατο ενός παιδιού που έπασχε από λευχαιμία. Το «νερό του Καματερού» απαγορεύτηκε στις 30 Μαρτίου και ο ίδιος, μετά από πολλές δικαστικές περιπέτειες, διέφυγε στο εξωτερικό.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1978 παραπέμφθηκε σε δίκη για απάτη ο επικεφαλής των βασιλοφρόνων Γεώργιος Κουρούκλης, με την κατηγορία ότι εξαπάτησε τυπογράφο που του απέσπασε μεγάλο ποσό για την έκδοση εφημερίδας. Σε δίκη για απάτη παραπέμφθηκε και ο επικεφαλής της Νέας Τάξης Δημήτρης Ναστούλης, κατηγορούμενος για υπεξαίρεση χρημάτων από τον γαμπρό του που δούλευε στη Γερμανία.
Υπήρξαν και κάποιες σκοτεινές περιπτώσεις θανάτου ακροδεξιών. Συγκεκριμένα, μετά τον θάνατο του διευθυντή της Ασφάλειας Πειραιά επί χούντας, Σωτήρη Κουβά, τον Μάρτιο 1979, η οικογένειά του κατήγγειλε πως δολοφονήθηκε από ακροδεξιούς. Ανάλογη καταγγελία έκανε και ο πατέρας του 18χρονου μέλους της ΕΝΕΠ Ιωάννη Καραγιάννη, που βρέθηκε πνιγμένος, στις 4 Ιουλίου 1979, στην παραλία του Ωρωπού, σε νερό βάθους 1,5 μέτρου.
Χωρίς να σχετίζεται με την τρομοκρατική δράση των φασιστών στα χρόνια 1975-78, μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε η δολοφονία από ομάδα δώδεκα φασιστών, το 1983, του 23χρονου οικοδόμου, γιου πολιτικού πρόσφυγα από την Τασκένδη, Γιάννη Ευαγγελόπουλου.
1. «Ελευθεροτυπία», 10 Ιανουαρίου και 12 Δεκεμβρίου 1993.
2. Ο Γκίκας υπήρξε στέλεχος του ΙΔΕΑ, ένας απ’ αυτούς που πρωτοστάτησαν στην απόπειρα πραξικοπήματος το 1951. Το 1968 πήρε μέρος στη δημόσια συζήτηση για το Σύνταγμα της Χούντας, δημοσιεύοντας σχετικό άρθρο.
3. Δημήτρης Ψαράς, Αλληλοκαρφώματα και πρακτοριλίκια από το 1977 – «Εφημερίδα των Συντακτών», 29 Σεπτεμβρίου 2013.
4. Περιοδ. «Αντί», τ. 106, Αύγουστος 1978.
5. Γιώργης Κρεμμυδάς, Οι άνθρωποι της Χούντας μετά τη Δικτατορία – Εξάντας, Αθήνα 1984, σ. 157.
6. Στο ίδιο, σ. 178 κ.ά.