“Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη”, έγραφε ο Μίλαν Κούντερα, εκφράζοντας μέσα σε μία φράση την κεντρική σημασία του μετώπου της ιστορίας στην αντιπαράθεση για το σήμερα και το αύριο.
Είναι ακριβώς η επίγνωση αυτής της λειτουργίας της ιστορικής μνήμης, ως τροφοδότη της αντίστασης στην επελαύνουσα βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού και της ακύρωσης ιστορικών κατακτήσεων των λαών και των κυριαρχούμενων λαϊκών κοινωνικών τάξεων, που υποχρεώνει τους φορείς της σύγχρονης βαρβαρότητας να επιδιώκουν την παραγραφή της ιστορίας.
Αυτή η επιδίωξη αποτελεί τη βάση του “ιστορικού αναθεωρητισμού” που αποβλέπει στην ακύρωση της ιστορικής μνήμης των αντιφασιστικών αγώνων, όπως επιχειρήθηκε σχετικά πρόσφατα από τον απολογητή της ναζιστικής εισβολής στην Κρήτη και υβριστή της Αντίστασης του κρητικού λαού, γερμανό καθηγητή Χάινς Ρίχτερ. Αυτή η επιδίωξη καθόρισε την παλιότερη αποσιώπηση της τραγωδίας της Μικρασιατικής Καταστροφής από τη Μαρία Ρεπούση. Η ίδια επιδίωξη καθορίζει και τη δήλωση του προέδρου της Ν.Δ. σχετικά με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Όσο κι αν φαντάζει -και είναι πράγματι- γελοία η άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι ένας δεκαεπτάχρονος δεν έχει λόγο να ενδιαφέρεται για το τι συνέβη το 1963, δεν παύει, συνάμα, να είναι και επικίνδυνη. Πόσο μάλλον, που για τη στήριξή της επιστρατεύονται και άλλα στελέχη της Δεξιάς, που έχουν κάθε λόγο να περάσουν στη λήθη οι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.
Για το σήμερα και το αύριο δίνει τη μάχη η Δεξιά, όπως και καθένας που ενδιαφέρεται για την αποσύνδεση του ιστορικού παρελθόντος από το παρόν της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ακριβώς γιατί είναι το παρελθόν των εθνικών, δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων που μπορεί ν’ αποτελέσει ισχυρή βάση για τους νέους αγώνες ενάντια σ’ αυτή την πραγματικότητα.
Και προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους δεν διστάζουν να αυτογελοιοποιούνται.
Ίσκρα, 1/6/2018