Δεν μπορώ να τον φέρω στη σκέψη μου, παρά μέσα από εικόνες που του αντιστοιχούσαν, όπως ακριβώς τον γνώριζα. Και θυμήθηκα πριν λίγο αυτό που έγραψα στο μυθιστόρημα "Η παράξενη υπόσχεση" (Άπαρσις 2012), με την άδειά του. Μου ΄χε πει να μην αναφέρω το όνομά του, οπότε στο "Κοροβέσης" είχα βάλει αποσιωπητικά. "Ότα πεθάνω, κάμε ό,τι σε φωτίσει ο Διάολος!", μου 'πε.
"Πολλά χρόνια μετά, θα διηγούμουν το περιστατικό αυτό σε μια παρέα σε μπαράκι, όπου βρισκόταν και ένας από τους γνωστούς αγωνιστές του αντιδικτατορικού κινήματος. Αφηγήθηκε κι αυτός ένα ανάλογο περιστατικό, που συνέβη την πρώτη μέρα που έφτασε αυτοεξόριστος στο Παρίσι.
Το όνομά του είχε γίνει γνωστό, χάρη σε μια βιωματική περιγραφή των βασανιστηρίων που είχε υποστεί απ’ την Ασφάλεια και την παρέδωσε σε απεσταλμένους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, που ερευνούσαν για τις συνθήκες κράτησης των αντιπάλων της Χούντας. Μετά από τον διεθνή θόρυβο που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις του, η Χούντα υποχρεώθηκε να τον αποφυλακίσει και κατόρθωσε να φύγει στη Γαλλία.
Κάμποσοι παλιοί γνωστοί του είχαν κι αυτοί καταφύγει στη γαλλική πρωτεύουσα, αλλά δεν ήξερε και πού θα τους έβρισκε.
Για καλή του τύχη διάβασε μια χειρόγραφη αφίσα, που ανακοίνωνε πως την ίδια αυτή μέρα θα γινόταν στο τάδε αμφιθέατρο της Σορβόννης συνέλευση των Ελλήνων φοιτητών, με θέμα την αλληλεγγύη στο αντιδικτατορικό κίνημα της Ελλάδας.
Πήγε κι αυτός και καθώς το αμφιθέατρο ήταν ήδη γεμάτο, κάθισε στην τελευταία σειρά στα ψηλά, προσπαθώντας να εντοπίσει κανέναν γνωστό. Τίποτα! Όλοι εκεί μέσα τού ήταν άγνωστοι. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, όταν άκουσε τον πρώτο ομιλητή να αναφέρεται στο όνομά του:
«Να εντείνουμε τον αγώνα κατά της Χούντας και των Αμερικάνων, στην προοπτική της ανάπτυξης ενός μαζικού κινήματος για την αντιδικτατορική πάλη, που θα στοχεύει στην αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό ματώνουν τα αδέλφια μας στην Ελλάδα. Γι’ αυτό χύνει το αίμα του στα κολαστήρια των συνταγματαρχών ο Κοροβέσης!»
Κι ακολούθησε άλλος ομιλητής, που καλούσε κι αυτός στην «ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος για την αντιδικτατορική πάλη», μόνο που κατ’ αυτόν θα στόχευε «στη συγκρότηση της ενότητας των αντιδικτατορικών δημοκρατικών δυνάμεων, που γι’ αυτήν χύνει το αίμα του στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας ο Κοροβέσης!»
Στο προχώρημα της κουβέντας συνειδητοποιούσε πως είχε υποστεί τα άγρια βασανιστήρια για την υλοποίηση πολλών στόχων και μάλιστα αλληλοαποκλειόμενων! Γιατί ένας άλλος ομιλητής βεβαίωνε το ακροατήριο πως ο στόχος για τον οποίο έχυνε ο σύντροφος το αίμα του ήταν «η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση», ενώ κάποιος άλλος ήταν σίγουρος πως στόχος του συντρόφου που υπέφερε τη βία των τυράννων ήταν «η σοσιαλιστική επανάσταση».
Σήκωσε κι αυτός κάποια στιγμή το χέρι του για να του δώσουν τον λόγο. Μάταια, γιατί, όπως κατάλαβε στη συνέχεια και από άλλες τέτοιου είδους διαδικασίες, ήταν δύσκολο, έως και ακατόρθωτο μερικές φορές, να πάρεις σειρά να μιλήσεις, αν δεν ήσουν γνωστός ως εκπρόσωπος κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογικο-πολιτικής τάσης, οργάνωσης ή κόμματος. Με τα πολλά και καθώς όλοι οι ομιλητές, ο ένας μετά τον άλλον, θεωρούσαν τους εαυτούς τους υποχρεωμένους να αναφερθούν στο όνομά του και στον λόγο για τον οποίο «έχυνε το αίμα του», σηκώθηκε όρθιος -ήταν και ψηλός- και με τη δυνατή και επιβλητική φωνή του, έκανε το ακροατήριο να γυρίσει έκπληκτο προς το μέρος του:
«Να μιλήσω κι εγώ, βρε παιδιά! Εγώ είμαι ο Κοροβέσης!»"