Όσοι με γνωρίζουν ή παρακολουθούν αυτά που γράφω, ξέρουν ότι με τις υπερβολές δεν τα πάω καθόλου καλά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για υπερβολές που αποπροσανατολίζουν απ' αυτό που θέλουν να αντιπαλέψουν όσοι τις υποστηρίζουν.
Έτσι, έχω αντιταχθεί στην άποψη περί φασισμού που, τάχα, έχει ήδη επικρατήσει. Μια άποψη που προκειμένου να στιγματίσει τις αντιδημοκρατικές κι αυταρχικές εκφράσεις της εξουσίας, όχι μόνο πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τη μαρξιστική θεωρία για το κράτος, την αστική δημοκρατία, τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης και τον φασισμό, αλλά αποδεικνύει και πόσο ασυνεπείς είναι οι φορείς της.
Γιατί αν πίστευαν, πράγματι, ότι έχουμε φασισμό, υποχρέωσή τους θα ήταν η αντίσταση με όλα τα μέσα. Στην παρανομία θα έπρεπε να περάσουν και να εξοπλίζονται, και όχι να γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απολύτως σίγουροι πως δεν θα τους επισκεφτεί η Ασφάλεια στο σπίτι.
Αντίστοιχα προβληματική είναι και η άποψη ότι ήδη έχει αρχίσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Με κύρια μέτωπα την Παλαιστίνη και την Ουκρανία. Και με τη συμμετοχή των ίδιων δυνάμεων Ανατολής και Δύσης που βρίσκονται αντιμέτωπες και στους δύο αυτούς πολέμους.
Βέβαια, μάλλον πλακίτσα κάνουμε αν πούμε ότι ζούμε στην καθημερινότητά μας καταστάσεις του 1914-18 ή του 1939-45. Και το ότι έχουμε ταυτόχρονα δυο πολέμους με στήριξη ή και άμεση συμμετοχή των ίδιων, πάνω-κάτω, δυνάμεων, θα έπρεπε να μας κάνει να θεωρούμε ότι αυτός ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξάγεται εδώ και ογδόντα χρόνια.
Και φαντάζομαι τι θα έλεγαν αυτοί που μιλάνε για Παγκόσμιο Πόλεμο τότε με το Βιετνάμ. Που και στις γύρω χώρες της Ινδοκίνας εξαπλώθηκε ο πόλεμος και η Μέση Ανατολή καιγόταν και εστία ανάφλεξης θεωρούνταν η Κούβα και ο Παγκόσμιος Νότος συγκλονιζόταν από ένοπλες αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις.
Ας μην είμαστε και τόσο βέβαιοι ότι οι υπερβολές ταρακουνάνε τον κόσμο και διαμορφώνουν συνειδήσεις. Νομίζω ότι απεναντίας σπέρνουν την ηττοπάθεια και την απογοήτευση. Κι αντί να πείσουμε τον κόσμο να συμμετάσχει σ' ένα κίνημα για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να μην εξαπλωθούν περαιτέρω, προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι όλα, πια, έχουν χαθεί.