Από τον Ιούλη και μετά, κάθε κριτική που ασκείται από αριστερούς στη μνημονιακή πολιτική που υιοθέτησε και εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζεται είτε με αυριανιστικού τύπου χυδαιότητες είτε με γενικότητες και αφορισμούς, με την αποφυγή οτιδήποτε συγκεκριμένου.
Στην τακτική αυτή πρωτοστατεί η "Αυγή" και ακολουθεί το σύνολο όσων θεωρούν υποχρέωσή τους να υπερασπιστούν δημοσίως μια πολιτική που μέχρι πριν λίγους μήνες απέρριπταν.
Είτε γράφεις για τα τεράστια κενά στα σχολεία είτε για τη διάλυση των νοσοκομείων είτε για τον ΕΝΦΙΑ είτε για το ξεπούλημα λιμανιών και αεροδρομίων είτε για τις συντάξεις των 390 ευρώ, αποκλείεται να ασχοληθούν συγκεκριμένα με οποιοδήποτε από αυτά τα ζητήματα.
Αν δεν σε στολίσουν με κοσμητικά επίθετα παρμένα από το λεξιλόγιο του Κουρή και του Μπεκιάρη, θα σου πουν πως υπονομεύεις την κυβέρνηση της Αριστεράς, πως εξυπηρετείς σχέδια αλλότρια κ.λπ., προσθέτοντας ειρωνικές αναφορές σε "επαναστάτες". Λες και είναι εξτρεμισμός να θέλεις να έχει δάσκαλο το σχολείο ή να μη ζει εξαθλιωμένος ο συνταξιούχος κ.λπ.
Ενοχλούνται ιδιαίτερα με τις επισημάνσεις ότι η πολιτική της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, του περιορισμού της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής καταστροφής, βρίσκεται στον αντίποδα μιας πολιτικής αριστερής. Τότε αγανακτούν και ξεσπάνε! Σε καταγγέλλουν γιατί δεν τους αντιμετωπίζεις κι αυτούς ως αριστερούς, ότι κάνεις αυθαίρετους αποκλεισμούς. Μ' άλλα λόγια, σε επικρίνουν για "σταλινισμό".
Οι ίδιοι άνθρωποι που δεν βρήκαν τίποτα το μεμπτό στην υποκατάσταση κάθε δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματός τους από τις αυθαίρετες αποφάσεις του Ηγέτη!
Θεωρούν ότι αρκεί κάποιος να ήταν κάποτε αριστερός και να ισχυρίζεται πως είναι και τώρα, για να μένει στο απυρόβλητο της κριτικής. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι χθες στηλίτευαν την "Αριστερά της ευθύνης" του Φώτη Κουβέλη.
Σταματήστε την κριτική, μας λένε, ούτε λίγο ούτε πολύ. Εμπιστευτείτε κι εσείς τον Ηγέτη, ακολουθείστε τον πιστά, ακόμη και τώρα που "κατάλαβε" ότι η αντιμνημονιακή πολιτική φανερώνει ανευθυνότητα. Αυτός ξέρει. Δεν υπάρχει λόγος να ξέρουμε και όλοι οι άλλοι...
Δημοσιεύτηκε στο Βαθύ Κόκκινο, στις 23/10/2015