Κι όμως, μια αποχώρηση ή μια διάσπαση δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε και ανθρωποφαγία. Τραγικό να πρέπει να πεις κάτι τόσο αυτονόητο, αλλά να που η Αριστερά εκτός από το μεγαλείο της κουβαλάει και τις μικρότητές της.
Ανεξαρτήτως της όποιας εκτίμησης για την πολιτική του Μπάμπη Δρακόπουλου, ως γραμματέα του ΚΚΕ εσωτερικού, δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη νύχτα του Οκτώβρη του 1979, όταν σε συνεδρίαση της Επιτροπής Πόλης της Κ.Ο. Πειραιά, στην οποία παραβρισκόταν και ο ίδιος, ανακοίνωσα την απόφασή μου να παραιτηθώ από το Κ.Σ. του Ρήγα Φεραίου και να προσχωρήσω στη Β΄ Πανελλαδική.
Μετά τη λήξη της συνεδρίασης μπήκα στο αυτοκίνητο του Σταμάτη Κοιλάκου που θα μετέφερε εμένα στο Νέο Φάληρο, όπου έμενα τότε, και τον Μπάμπη στην Κυψέλη. Αμίλητοι και οι τρεις, το κλίμα βαρύ. Όταν φτάσαμε στην ΙΟΝ και το αυτοκίνητο σταμάτησε για να κατέβω, καληνύχτισα και πριν ανοίξω την πόρτα ο Μπάμπης, που καθόταν στη θέση του συνοδηγού, με έπιασε από το χέρι, λέγοντάς μου:
"Γιωργάκη, να ξέρεις πως δεν με νοιάζει που φεύγεις από το κόμμα, γιατί είμαι βέβαιος πως θα παραμένεις για πάντα κομμουνιστής".
Περιττό να πω ότι πήγα σπίτι βουρκωμένος. Και με την αίσθηση μιας τεράστιας ευθύνης.
Είκοσι χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβρη του 1999, συμμετείχα στη διάσπαση της ΑΚΟΑ, από την οποία προήλθε η Κομμουνιστική Ανανέωση. Οι διαφωνούντες αποχωρήσαμε από τη Συνδιάσκεψη βράδυ Σαββάτου και το πρωί της Κυριακής ήμουν με συντρόφισσα αγαπημένη σε καφέ, στην πλατεία Εξαρχείων.
"Γιώργο, ο Μπανιάς", μου είπε κάποια στιγμή.
Γύρισα και τον καλημέρισα. Ο Γιάννης ήρθε κοντά μας και αφού μας είπε καλημέρα, πήρε εκείνη τη συνηθισμένη έκφρασή του της περίσκεψης και αναρωτήθηκε:
"Πώς τα κάναμε έτσι, βρε παιδιά;"