Για όσους-ες έχουν απορίες ως προς το τι εννούσαμε όταν λέγαμε πως "το προσωπικό είναι πολιτικό" και "εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι η μοναξιά". Πολύ πριν τα παραλάβει η αφασία της γκρίζας εποχής του θεμοκωστοπουλισμού και τα μετατρέψει σε καρικατούρες.
"Μέρες κι εκείνες! Και κυρίως νύχτες! Πολλοί ήμασταν αυτοί που είχαμε την εντύπωση πως ζούσαμε τον δικό μας, τον ελληνικό Μάη του ’68. Θες η κόντρα με την επίσημη Αριστερά, θες τα πρωτότυπα συνθήματα στους τοίχους, που δεν είχαν καμιά σχέση πλέον μ’ αυτά που συνήθως γράφαμε και φωνάζαμε; Θες το ότι μπήκαν ανοιχτά, πια, τα ζητήματα της καθημερινότητας, των σχέσεων των δύο φύλων και τόσα άλλα, που μέχρι τότε λίγες οργανώσεις τα είχαμε πιάσει;
Ακόμα και τα τραγούδια μας, πλέον, δεν ήταν αυτά που ακούγονταν μέχρι πριν λίγο καιρό. Τι να μας πει πια ο Θεοδωράκης και «η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ»; Δεν κόλλαγε με τίποτα στη διάθεσή μας να αναμετρηθούμε με οτιδήποτε παλιό. Δεν μας αρκούσε καν το δικαίωμα στη σχέση πριν τον γάμο. Τον ίδιο τον γάμο βάλαμε στο στόχαστρο και την ίδια τη σχέση ακόμα, αν υποχρέωνε σε υποκρισία και αποκρύψεις, αν έμπαινε εμπόδιο στην αυτοδιάθεση του κορμιού μας.
Και βάζαμε ροκ, επιτέλους, αδιαφορώντας για τις καταγγελίες πως έχουμε παρασυρθεί απ’ τον «αμερικάνικο τρόπο ζωής»! Και βάζαμε το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», τον Κοεμτζή, κι ας μας έλεγαν πως προβάλλουμε αρνητικά πρότυπα λούμπεν στοιχείων! Και εκφραζόμασταν με τον Ρασούλη και τον νεαρό τότε Παπάζογλου, με τραγούδια που ήταν γροθιά στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό, εκδίκηση του περιφρονημένου λαϊκού τραγουδιού της εποχής του Καζαντζίδη, απέναντι σε όσους περιόριζαν τη λαϊκή πολιτιστική έκφραση στο στρατευμένο τραγούδι ή έστω σ’ αυτό που χαρακτήριζαν «έντεχνο». Και ανακαλύπταμε και το ρεμπέτικο, που κι αυτό προκαλούσε την απέχθεια όσων ήθελαν μια Τέχνη που να βγάζει ντε και καλά πολιτικά προτάγματα, χωρίς να τους απασχολήσει στα σοβαρά το γεγονός πως στην αποκήρυξη του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού έβρισκαν σύμφωνη σύσσωμη την αστική διανόηση!
Επιπλέον, τα βάλαμε με τα ιερά και τα όσια! Δεν θέλαμε, βρε αδερφέ, να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο για να νομίζουμε πως μορφωθήκαμε και να ανέβουμε ένα ακόμα σκαλοπάτι στην κοινωνική ιεραρχία. Τώρα πια, ξέραμε πως έπρεπε να ανοίξουμε τον δρόμο για να μην υπάρχει κοινωνική ιεραρχία!
Τελικά, τους υποχρεώσαμε να παγώσουν την εφαρμογή του νόμου! Είχαμε νικήσει και ήμασταν βέβαιοι πως θα μπορούσε αυτό που έγινε στα πανεπιστήμια να επεκταθεί και στο εργατικό κίνημα. Και ετοιμαζόμασταν για το μεγάλο άλμα. Και φτάσαμε, μήνες μετά, σε εκείνη την πορεία του Πολυτεχνείου, που όχι μόνο δεν σπάσαμε την απαγόρευση, όχι μόνο είχαμε και δύο νεκρούς, αλλά καταγγελθήκαμε και σαν προβοκάτορες! Από κυβέρνηση και αντιπολίτευση…
Όπως είπε κάποιος, σε μια εκδήλωση τώρα τελευταία, «μεγάλη η φόρα, αλλά το άλμα μικρό»."
Από το βιβλίο μου "Η παράξενη υπόσχεση", εκδ. Άπαρσις 2012, σ. 120-121.