Επέτειος της γέννησης του Χαρίλαου Τρικούπη (11 Ιουλίου 1832) και θα διαβάσουμε και πάλι τα εγκώμια στον μεγάλο πολιτικό, που συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής με τη "δεδηλωμένη", που έκανε τόσα και τόσα έργα (δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές κ.ά.), που υπήρξε σημαιοφόρος της προόδου και του εκσυγχρονισμού.
Αυτό που δεν είναι και τόσο γνωστό και που παραβλέπεται ακόμη και από μαρξιστές, είναι το ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε η πολιτική του γιου του Σπυρίδωνα Τρικούπη και εγγονού του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Έτσι, παραβλέπεται ή αγνοείται:
- Η πλήρης ευθυγράμμισή του με τη βρετανική εξωτερική πολιτική, που εκφράστηκε όχι μόνο με την καταδίκη των όποιων αλυτρωτικών κινημάτων του υπόδουλου Ελληνισμού (και κυρίως των Κρητών), αλλά και με συμμετοχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στην καταστολή από τους Βρετανούς αποικιοκράτες της Επανάστασης των Αιγυπτίων, το 1882.
- Η σταθερή προσήλωσή του στη βασιλεία. Καθώς οι αντίπαλοί του (Δηλιγιάννης κ.ά.) εμφανίζονται ως συντηρητικοί, δεν λαμβάνεται υπόψη το ότι ήταν ο Τρικούπης ο κύριος στυλοβάτης της πολιτικής του Γεωργίου Α΄, που συνέπιπτε με τη δική του φιλοβρετανική και αστική εκσυγχρονιστική πολιτική.
- Η στενή σύνδεσή του με το δυναμικό ελληνικό παροικιακό κεφάλαιο, που εκφραζόταν και με την προσπάθεια δημιουργίας όρων προλεταριοποίησης των ανεξάρτητων παραγωγών -της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού- ώστε να υπάρχει άφθονο και φτηνό εργατικό δυναμικό, απαραίτητο για την επένδυση του κεφαλαίου στη βιομηχανία.
- Η σθεναρή αντίθεσή του στην απαλλοτρίωση της μεγάλης γαιοκτησίας στη Θεσσαλία, που μετά την αποχώρηση των Τούρκων είχε περιέλθει ακριβώς σ' αυτό το ελληνικό παροικιακό κεφάλαιο.
- Η υπερχρέωση της χώρας για την πραγματοποίηση μεγάλων έργων υποδομής, αναγκαίων για την καπιταλιστική ανάπτυξη, με συνέπεια την υπερφορολόγηση των φτωχών λαϊκών τάξεων και τελικά την πτώχευση του 1893.
Μεγάλος πολιτικός ο Χαρίλαος Τρικούπης. Για το ελληνικό κεφάλαιο. Όχι για τον εργαζόμενο λαό.
