Πλατεία Συντάγματος, 3 Ιουλίου 2015. Μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία της Αθήνας.
Ένας λαός που έδινε από την πρώτη στιγμή, από τον Μάιο 2010, σκληρό αγώνα κατά της μνημονιακής πολιτικής, αναγκάζοντας τον εχθρό να την περνάει τμηματικά, με αλλεπάλληλα μνημόνια, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη.
Αυτός ο λαός, που τον Ιανουάριο 2015 ανέδειξε μια κυβέρνηση με αντιμνημονιακές διακηρύξεις, θα υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του με το συγκλονιστικό 61,3% του Δημοψηφίσματος, δύο μέρες μετά από αυτή την ιστορική συγκέντρωση.
Λίγες μέρες αργότερα, θα πληροφορηθεί από την "αντιμνημονιακή" κυβέρνηση, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος, ότι η υποταγή είναι μονόδρομος. Και θα φορτωθεί ένα ακόμη μνημόνιο.
Κι όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην ιστορία, η απουσία συγκροτημένων πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν και θα 'χαν την πολιτική βούληση να καλέσουν άμεσα, εκείνες τις μέρες, σε παλλαϊκή αντίσταση, συνάντησε την απογοήτευση όλου αυτού του κόσμου. Και την παράδοσή του στη μοίρα του.
Το ΤΙΝΑ του Αλέξη Τσίπρα, το "Τhere is no alternative" ("δεν υπάρχει εναλλακτική") έγινε κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία.
Κι ο κόσμος αυτός ήταν, πλέον, βέβαιος, ότι πράγματι δεν υπήρχε διέξοδος. Μιας και ακόμη κι αυτή η κυβέρνηση υποτάχθηκε στις αξιώσεις του εχθρού, του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, είτε ο εχθρός είναι πράγματι πανίσχυρος είτε όλοι είναι ίδιοι.
Και δεν απομένει παρά η επιλογή του μικρότερου κακού. Μέσα σ' ένα κλίμα παραίτησης, κακομοιριάς και μοιρολατρίας.
