Παρά τις προσπάθειες των ανιστόρητων να αποκρύψουν την αλήθεια, το ελληνικό αντιστασιακό κίνημα κατά της φασιστικής λαίλαπας ξεχώριζε τόσο για τον ισχυρό παρτιζάνικο στρατό του (που μόνο άτακτος δεν ήταν) όσο και για το γιγάντιο μαζικό λαϊκό κίνημα, που αποτελούσε αποκλειστικά και μόνο ελληνική ιδιαιτερότητα, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 1943.
Και είναι κακομοιριά να μιλάς για ΕΑΜ και ΕΛΑΣ και να μη λες κουβέντα για τους συγκλονιστικούς αγώνες που εξυμνήθηκαν από τον λαό μας με τους στίχους "το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά".
Μια από τις κορυφαίες εκδηλώσεις αυτού του μαζικού λαϊκού κινήματος αποτέλεσε και η απεργία των εργαζομένων της Αθήνας, στις 22 Δεκεμβρίου 1942, με κύριο αίτημα ψωμί και συσσίτια ενόψει των εορτών.
Τη μέρα της απεργίας περισσότεροι από 40.000 απεργοί, αλλά και φοιτητές και μαθητές, κατέβηκαν στο κέντρο της Αθήνας, σε πορεία προς το υπουργείο Εργασίας, στην Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας στα Εξάρχεια.
Η πορεία δέχτηκε επίθεση της αστυνομίας και των Ιταλών καραμπινιέρων, που αντιμετωπίστηκε με ηρωισμό από τους διαδηλωτές, ενώ μπροστά από το Μουσείο οι κλωστοϋφαντουργοί της Νέας Ιωνίας όχι μόνο απέκρουσαν τους καραμπινιέρους αλλά και τους καταδίωξαν με την κραυγή "Αέρα!", που υπενθύμιζε τον πρόσφατο Ελληνοϊταλικό Πόλεμο.
Οι συγκρούσεις είχαν δύο θύματα. Τους κομμουνιστές φοιτητές Μήτσο Κωνσταντινίδη και Γιώργο Φίλη, που πέθανε τραυματισμένος μετά από λίγες μέρες.
Για μια ακόμη φορά, ο λαός της Αθήνας νίκησε. Τη ίδια μέρα η δωσιλογική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου ανακοίνωσε την έκτακτη παροχή ψωμιού και συσσιτίων. Και η νίκη αυτή ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση του λαού για την τελική νίκη.
Εκείνες τις μέρες, άλλωστε, συγκροτούνταν και τα πρώτα τμήματα του ΕΛΑΣ Αθήνας και Πειραιά που αποτέλεσαν αργότερα το Α΄ Σώμα Στρατού, με 18.000 μαχητές. Κάτι που επίσης αποσιωπούν οι ανιστόρητοι.