Είναι αφόρητη, μέχρι σημείου ασφυξίας, η απαισοδοξία των μαθητών και η ακράδαντη πεποίθησή τους ότι ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.
Και είναι τεράστια η ευθύνη όσων εκπαιδευτικών καλλιεργούν αυτήν την άποψη ή την σιγοντάρουν, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στην πορεία της χώρας και του κόσμου και χωρίς να αντιλαμβάνονται το εξής στοιχειώδες: πως οι ίδιοι έζησαν τη ζωή τους, έκαναν τα κουμάντα τους και όση ανασφάλεια ή απαισιοδοξία κι αν νιώθουν την νίωθουν απο μια θέση που είναι βόλεμα συγκρινόμενη με την θέση των παιδιών.
Χτες μιλούσα με τα παιδιά για το πως αντιμετωπίζουμε το σώμα μας, πως μερικές φορές το χρησιμοποιούμε σαν αντικείμενο και όχι σαν αναπόσπαστο τμήμα της ύπαρξής μας. Δυο τρεις κοπέλες υποστήριξαν πως στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί το να κάνεις ένα πλούσιο γάμο με κάποιον που δεν αγαπάς είναι μια πολύ λογική και θετική προοπτική και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σ' αυτήν. Ρωτησα αν διαφωνεί κανείς μ΄ αυτό. Κανείς. Κανείς.
Εχουμε ευθύνη για το ότι οι μαθητές μας είναι στα 16 τους πρόθυμοι να εκπορνευτούν για να επιβιώσουν. Για το όραμα ενος καλύτερου κόσμου που τους στερήσαμε.
Γεωργία Βαλωμένου