Η φράση επαναλαμβάνεται όλο και πιο συχνά, καθώς, απ' ό,τι φαίνεται, τώρα ανακαλύπτεται από πολύ κόσμο: "Μη φοβάσαι τον πλούσιο. Τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι".
Δεκάδες χιλιάδες οι σελίδες του έργου του Λένιν, με το οποίο -επιμένοντας στον μαρξισμό- επιδίωκε να αναδείξει επιστημονικά τη θέση ότι κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η ταξική πάλη και στις συνθήκες του καπιταλισμού η κοινωνική δύναμη που έχει περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη συμφέρον από την ανατροπή του είναι η εργατική τάξη. Είναι αυτή που αποτελεί τη μαζική βάση του επαναστατικού κινήματος (γι' αυτό, άλλωστε, χαρακτηρίζεται "εργατικό"), όπως επίσης και αυτή που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη έχει αντικειμενικά συμφέρον από την προοπτική του κομμουνισμού:
Από την κατάργηση όχι μόνο της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αλλά και κάθε κοινωνικής διάκρισης που συνεπάγεται ανισότητα και εκμετάλλευση. Πρώτα και κύρια από την κατάργηση της διάκρισης διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, πάνω στην οποία θεμελιώνεται και η διάκριση διευθυντών-διευθυνομένων. Ως προϋπόθεση για την κατάργηση του ίδιου του κράτους, μετά από μια μακρά ιστορική περίοδο κατά την οποία τις υποθέσεις του θα μπορεί να διαχειρίζεται "και μια μαγείρισσα και μια πλύστρα" (Λένιν, "Κράτος και επανάσταση").
Κι όμως! Μέσα απ' όλο αυτό το τεράστιο έργο του Λένιν επιλέγεται μια φράση και γράφεται και ξαναγράφεται. Όχι με την έννοια που την ανέφερε ο ίδιος. Όχι γιατί είναι ανόητη η όποια εξιδανίκευση του κάθε εργάτη χωριστά, καθώς παιδιά εργατών είναι κι αυτοί που στρατολογούνται ως μπάτσοι ή ρουφιάνοι, εργάτες είναι οι ενίοτε απεργοσπάστες κ.λπ.
Η φράση χρησιμοποιείται για να "αποδειχτεί" ότι αφού και ο Λένιν ήταν "επιφυλακτικός" απέναντι "στον γιο της πλύστρας" προς τι οι αναφορές στην εργατική τάξη; Και ακολουθούν οι βεβαιότητες ότι τις επαναστάσεις τις κάνουν τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, οι "μορφωμένοι", οι αποπάνω.
Και ολόκληρο το έργο των κλασικών του μαρξισμού πετάγεται στα σκουπίδια, μαζί με την ιστορική εμπειρία, ενώ προβάλλει και το πολιτικό πρόταγμα: ας μην ασχολούμαστε με την εργατική τάξη. Αυτή πρέπει να τη φοβόμαστε. Το είπε και ο Λένιν, άλλωστε!