Δημοιεύτηκε στο Βαθύ Κόκκινο τις 5 Νοεμβρίου 2014.
Πριν από έναν περίπου μήνα είχαμε αναφερθεί επανειλημμένα στην επίθεση της αστυνομίας κατά μαθητών που είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν κατάληψη στο σχολείο τους, στην Καισαριανή. Κατά την επίθεση αυτή, όπως καταγγέλθηκε από τους μαθητές, αστυνομικός έκανε χρήση του όπλου του πυροβολώντας εναντίον τους, ενώ έγιναν και βίαιες προσαγωγές στο Αστυνομικό Τμήμα.
Γράφαμε τότε πως οι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς και οι αριστερές νεολαιίστικες οργανώσεις είχαν επιδείξει χαρακτηριστική αδράνεια. Περιμέναμε για μέρες μετά μια ανακοίνωση, μια προκήρυξη, ένα κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ή τουλάχιστον δεν το μάθαμε εμείς. Και το ζήτημα ξεχάστηκε.
Αυτές τις μέρες έχει ξεσπάσει ένα κύμα καταλήψεων σε Γυμνάσια και Λύκεια σε ολόκληρη την Ελλάδα, θυμίζοντας άλλες εποχές ακμής του μαθητικού κινήματος. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται περιστατικά αστυνομικής βίας, τα οποία δημοσιοποιούνται από γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές, όπως οι συλλήψεις μαθητών και γονέων στη Λαμία, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί μαθητών στον Χολαργό, η προκλητική παρουσία της εγκληματικής ομάδας ΔΙΑΣ στα σχολεία κ. ά.
Θα περίμενε και πάλι κανείς την εκδήλωση άμεσων αντανακλαστικών από τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς: ανακοινώσεις καταδίκης της αστυνομικής τρομοκρατίας, επερωτήσεις αριστερών βουλευτών στη Βουλή, καλέσματα για μαζικές κινητοποιήσεις.
Προς στιγμήν και για μια ακόμη φορά, τίποτα τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας. Λίγες μόλις μέρες μετά από την εκδήλωση αντιδράσεων για την αστυνομική βία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που έδειξε πως η Αριστερά δεν αδρανεί γενικώς όταν πρόκειται για ζητήματα κρατικής καταστολής, η τωρινή -μέχρι στιγμής- αδράνεια προβληματίζει πολύ έντονα…
Θα αφήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν την αστυνομική τρομοκρατία χωρίς πολιτική στήριξη;