του Γιώργου Αλεξάτου
Αλήθεια, τι έγινε με την επίθεση της αστυνομίας στα κατειλημμένα Λύκεια της Καισαριανής την περασμένη Δευτέρα;
Τότε που η αστυνομία συνέλαβε και οδήγησε δεμένους με χειροπέδες μαθητές στο Αστυνομικό Τμήμα. Που ένας αστυνομικός πυροβόλησε τρεις φορές κατά των μαθητών.
Επί μέρες γράφαμε και ξαναγράφαμε, περιμένοντας την Αριστερά ή και τον αντιεξουσιαστικό χώρο κάτι να κάνει.
Κάποιοι ισχυρίστηκαν πως τα γεγονότα δεν έγιναν έτσι ακριβώς. Άλλοι είπαν πως έτσι έγιναν και προγραμματίζουν αγώνες.
Όχι μια τοπική διαμαρτυρία. Δεν διαμαρτυρηθήκαμε τοπικά όταν σκότωσαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Μπα! Πέρασε μια βδομάδα και το γεγονός ξεχάστηκε.
Να πιστέψω πως μόνο αν υπάρχει νεκρός υπάρχει και αντίδραση;
Αν και ακόμη και σ” αυτή την περίπτωση ούτε καν ο νεκρός αρκεί για να αντιδράσουμε.
Πώς να ξεχάσω το επόμενο πρωί από τη δολοφονία του Φύσσα;
Απεργία της ΑΔΕΔΥ και έχει προγραμματιστεί για το βράδυ συναυλία στο Πολυτεχνείο.
Θεώρησα πως το μόνο που δεν θα μπορούσε να γίνει εκείνη τη μέρα είναι συναυλία. Το είπα σε κάμποσα στελέχη της Αριστεράς και κυρίως των αριστερών παρατάξεων στο χώρο του Δημοσίου.
Κυριολεκτικά, φωνή βοώντος… Την επόμενη νύχτα από τη δολοφονία του Φύσσα πραγματοποιούνταν προγραμματισμένη συναυλία…
Καθώς, όπως είπε στέλεχος της Αριστεράς και του δημοσίου, «και τι να κάνουμε δηλαδή; Κάθε που θα σκοτώνουν κι από έναν οι φασίστες θα αναστέλλεται το συνδικαλιστικό κίνημα;»
Μάλλον ξεστράτισα. Κάτι για τους μαθητές της Καισαριανής λέγαμε και για χειροπέδες και για πυροβολισμούς…