Περί θρησκείας ο λόγος

Με θρησκείες και εκκλησίες δεν είχα ποτέ καμία σχέση. Ο πατέρας μου, όσο τον θυμάμαι, δεν πατούσε το πόδι του σε εκκλησία -εκτός από ελάχιστους γάμους και βαφτίσια- και ζήτησε να ταφεί χωρίς θρησκευτική τελετή, ενώ η μάνα μου, ακόμη και τώρα στα βαθιά γεράματά της, δεν χάνει ευκαιρία να τσακώνεται με παπάδες και να στηλιτεύει τον ευσεβισμό και την υποκρισία των θεούσων.
Πάντα, όμως, τιμούσαμε τις γιορτές, βάφαμε αυγά και ψήναμε αρνί το Πάσχα, και σεβόμασταν αυτό που ο περισσότερος απλός λαϊκός κόσμος αντιλαμβάνεται σαν κήρυγμα του Χριστού. Την αγάπη στον πλησίον, την ισότητα των ανθρώπων, την κοινωνική δικαιοσύνη, το μεγαλείο του να συγχωρείς, την αξία του να καταλαβαίνεις πως κανένας δεν είναι αναμάρτητος.
Ίσως γιατί κι εμείς απλοί λαϊκοί άνθρωποι ήμασταν και δεν είχαμε καμιά διάθεση να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν.
Ίσως γι' αυτό δεν καταλαβαίνω τα όσα απαράδεκτα λέγονται σε βάρος των ανθρώπων που πιστεύουν...