Μια κόκκινη παρέα της μεταπολίτευσης δίνει μια παράξενη υπόσχεση με το μέλλον της για να διαχειριστεί το παρελθόν της που την έσμιξε,  την χώρισε και την ξαναένωσε στο επόμενο ραντεβού με την ιστορία τον Δεκέμβρη του 08.

Όταν τα παιδιά τους πήραν φωτιά και άνοιξαν το χορό των εξεγέρσεων παραμονή της κρίσης, στην αρχή  του τέλους των μεγάλων αυταπατών της μεταπολιτευτικής καλοπέρασης, του ωχαδερφισμού, του τέλους του καταναλωτικού ονείρου,  του ψευδοεκσυγχρονισμού των κοινοτικών προγραμμάτων.

Με αυτή την παρέα και τις διαδρομές της ασχολείται το μυθιστόρημα « η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ» από εκδόσεις Άπαρσις του Γιώργου Αλεξάτου, ενεργού στους αγώνες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ενεργού  στα κοινωνικά κινήματα, στους κοινωνικούς αγώνες και στην ταξική πάλη.

Με μια πολιτική παρέα της άκρας, επαναστατικής αριστεράς που διαλύθηκε από το κύμα της Παπανδρεϊκής αλλαγής με τον καθένα να τραβάει τον δρόμο του .  Ο  νούμερο ένα  γοητευτικός  καθοδηγητής το δρόμο της ρεμούλας, της αρπαχτής και των κοινοτικών κονδυλίων. Ο άλλος καθοδηγητής  το δρόμο της πολιτικής ανέλιξης στην αριστερά του καναπέ.  Ο τρίτος  της παρέας  μένει πιστός στο δρόμο του αγώνα και της πάλης. Μια άλλη να τραβάει  το δρόμο της περιπλάνησης και των ναρκωτικών. Κάποια άλλη να μένει πίστη σε φιλίες και απιστίες.. και κάποια τρίτη να σέρνεται στα «εργασιακά Νταχάου»- πολιτικά ηττημένη- με τον άντρα της στην φυλακή

Πρόκειται για διαδρομές που  εγγράφουν μέσα τους  την  ταξική καταγωγή, την ταξική πορεία και το ταξικό μέλλον του καθενός από τους πρωταγωνιστές της παράξενης υπόσχεσης. Τελικά κατά μια διαβολική σύμπτωση- που εξηγείτε απόλυτα- όλοι λίγο, πολύ ακολούθησαν  το ταξικό habitus .  Όχι πως δεν υπήρξε ή δεν λειτούργησε η κοινωνική ανέλιξη,  μα όσο και να λειτούργησε ο μηχανισμός της κοινωνικής ανέλιξης ,τα ταξικά και εκπαιδευτικά habitus ,καθόρισαν τις διαδρομές της παρέας του διηγήματος. Και σε ένα συνολικότερα επίπεδο καθόρισαν τις διαδρομές   της  γενιάς του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, αναπαράγοντας σε όλα τα επίπεδα, εντός ή εκτός οργανώσεων τον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.

Διαδρομές που χαθήκανε, μα και συναντιούνται, όταν η αναγκαιότητα το προστάζει. Και δεν μιλάω μόνο για την ιστορική αναγκαιότητα, μα για την αναγκαιότητα της φιλίας, της  αλληλεγγύης, του έρωτα και της αγάπης. Την αναγκαιότητα των κοινωνικών σχέσεων που σφυρηλατήθηκαν στην  εποχή της φωτιάς, της πάλης και του αγώνα. Την εποχή που η επανάσταση για μεγάλη μερίδα του κόσμου, ιδιαιτέρα της νεολαίας, ήταν ένα μέλλον που θα έρχονταν σύντομα… Και αυτό το μέλλον δεν ήρθε ποτέ ή δεν ήρθε ακόμη…

Μα μόνο που αυτές οι «ένοπλες» αγωνιζόμενες επιθυμίες ήταν που -εν πολλοίς- καθόρισαν την μεταπολιτευτική  πραγματικότητα. Ναι μπορεί να μην έγινε επανάσταση αλλά η διεκδίκηση μιας συνολικής ριζικής αλλαγής έφερε την καλυτέρευση των ζωών σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενων.    Κάτι που σαφώς δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε ο αγωνιστικός επαναστατικός αναβρασμός της μεταπολίτευσης.

Ναι ότι και να έγινε:  Όσοι και να πιάστηκαν στα δίκτυα της εξουσίας, όσοι και να απογοητεύτηκαν, όσοι και να ξεπουλήθηκαν, να κουραστήκαν ή να απέδρασαν  στα ναρκωτικά, στις θρησκείες ή και από την ίδια την  ζωή, η γενιά του πολυτεχνείου, η γενιά της μεταπολίτευσης, έστω και σαν «καταραμένο απόθεμα» βρίσκεται με το «όπλο παρά πόδα».

Μια καταραμένη γενιά που η εξουσία την βρίσκει πάντα απέναντι της. Όπως τον Δεκέμβρη του 08, μαζί με τα παιδία της. Όπως αυτά τα δύο χρόνια των αντιμνημονιακών κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων, των μαχόμενων πλατειών.

Συμβάλλοντας στην οριστική και αμετάκλητη απονομιμοποίηση του μνημονίου και της «χούντας» της ΕΕ-ΔΝΤ και τραπεζών. Συμβάλλοντας στην πτώση του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού με τις εκλογές της 6 ΜΑΗ.

Ναι από μια πλευρά έχουμε το τέλος της μεταπολίτευσης, με την γενιά της  όμως να πρωταγωνιστεί και πάλι στην δημιουργία του νέου σκηνικού, έστω και αν έχει πλέον ανεβασμένη την χοληστερίνη και ψωμάκια στην κοιλιά και στους γοφούς.

Κατά αυτή την έννοια η μεταπολίτευση είναι παρόν για μια ακόμη φορά, πιστή στο ραντεβού με την «παράξενη υπόσχεση» να αλλάξει τον κόσμο με κάθε τίμημα, έστω και αν συγκυριακά ακολουθεί  προσωπικές διαδρομές. Έτσι κι αλλιώς η «παράξενη υπόσχεση» τους  ενώνει στο μεγάλο ποτάμι της ανατροπής. Αυτή η παράξενη υπόσχεση μας ενώνει στο μεγάλο πανηγύρι της εξέγερσης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ