του Γιώργου Αλεξάτου
Τα έχει αυτά η πολιτική, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την εξωτερική πολιτική μιας υπερδύναμης όπως οι ΗΠΑ.
Επί σειρά δεκαετιών και μέχρι πολύ πρόσφατα, το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν, το ΡΚΚ, δεν ήταν παρά μια οργάνωση τρομοκρατών που επιδίωκε την αποσταθεροποίηση της φίλης και συμμάχου Τουρκίας. Έτσι ώστε η περιπετειώδης σύλληψη του ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, το 1999, από τους πράκτορες των τουρκικών υπηρεσιών με τη συνέργεια της τότε ελληνικής κυβέρνησης Σημίτη και κυρίως του υπουργού Εξωτερικών Θεόδωρου Πάγκαλου, να χαιρετιστεί από τις ΗΠΑ σαν μια μεγάλη νίκη κατά της τρομοκρατίας.
Το ίδιο δεν είχε συμβεί σε τόσες και τόσες περιπτώσεις; Ενίοτε και αντίστροφα, όπως έγινε με τον Μπιν Λάντεν και τους αφγανούς Ταλιμπάν, τόσο χρήσιμους στον πόλεμο κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, που ενισχύθηκαν ποικιλοτρόπως με πακτωλό δολαρίων και στρατιωτικού εξοπλισμού, για να μετατραπούν αργότερα σε επίγειους εκπροσώπους του Διαβόλου.
Αυτό, άλλωστε, συνέβη και με την οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους, τη διαβόητη ISIS. Αφού τη στήριξαν με κάθε τρόπο, ώστε να συμβάλει στην πολυαίμακτη επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, ξάφνου ανακαλύφθηκε πως δεν ήταν ακριβώς και τόσο… δημοκρατική. Αποκαλύφθηκε ως οργάνωση ακραίων ισλαμιστών που με τη βία, το έγκλημα και τον τρόμο επιχειρεί να υλοποιήσει τις δικές της πολιτικές στοχεύσεις.
Άξαφνα, οι Αμερικανοί «κατάλαβαν» ότι οι δολοφόνοι του συριακού λαού δεν είναι και τόσο ελέγξιμοι. Και ανακηρύχτηκαν τρομοκράτες, οι μέχρι χθες «πιστοί σύμμαχοι» και «απελευθερωτές». Και στον πόλεμο εναντίον τους αναγνωρίζονται ως «πιστοί σύμμαχοι» και μάλιστα «οι πιο σημαντικοί», ως και οι μέχρι χθες «τρομοκράτες του ΡΚΚ».
Μέχρι και η Ελλάδα, αυτή που πριν δεκαπέντε χρόνια παρέδιδε τον Οτσαλάν στους τούρκους διώκτες του, ανακοίνωσε πως θα στείλει πολεμικό υλικό στην κουρδική οργάνωση. Αφού το θέλουν οι Αμερικάνοι!