Δεκαετίες τώρα, σχεδόν έναν αιώνα, ξέραμε πως τα κινήματα τα συγκροτούσαν και τους αγώνες τούς διεξήγαγαν κυρίως άνθρωποι νέοι. Οι οργανώσεις νεολαίας της Αριστεράς σχεδόν πάντα ήταν πολύ πιο μαζικές από τις κομματικές. Οι νέοι αποτέλεσαν τη μεγάλη πλειονότητα στο εαμικό κίνημα, νέοι ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στους αγώνες της δημοκρατικής Αντίστασης μετά τον Εμφύλιο και ιδιαίτερα κατά την έξαρσή τους στα 1961-67. Η νεολαία έκανε το Πολυτεχνείο κι αυτή (εργαζόμενη και σπουδάζουσα) ήταν που έδωσε τους μεγάλους μεταπολιτευτικούς λαϊκούς αγώνες. Γι' αυτό στην ιστορία μιλάμε για "γενιές" της Αντίστασης, του 1-1-4, του Πολυτεχνείου, της Μεταπολίτευσης.
Σήμερα; Πόσο προβληματίζει η απουσία νεολαιίστικου κινήματος, σε μια τέτοια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων; Πόσο απασχολεί την όλη Αριστερά η επαναλαμβανόμενη διαπίστωση σε όλες σχεδόν τις κινητοποιήσεις τής κυριαρχίας ηλικιών μετά τα 40;
Είναι απαθής και συντηρητική η νεολαία; Μα στις εκλογές του Ιουνίου 2012 οι ηλικίες 18-24 έδωσαν στην Αριστερά ποσοστό περίπου 50%.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πώς εξηγείται η απουσία νεολαιίστικου κινήματος και συμμετοχής των νέων στους αγώνες; Πώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι μετά τα ΑΕΙ μπήκε στο στόχαστρο η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και οι αγώνες δίνονται μόνο από τους εκπαιδευτικούς;
Πόσο έχουν ευθύνη οι αριστεροί γονείς για την αποχή των παιδιών τους από τους αγώνες; Είναι ικανοποιημένοι από αυτή την αποχή; Είναι βέβαιοι πως αποτελούν πρότυπα αγωνιστικής συμπεριφοράς οι ίδιοι; Τους αρκεί η φροντίδα για την οικονομική κάλυψη και τις σπουδές που σήμερα μάλιστα τινάζονται στον αέρα;
Πώς γίνεται να είναι δεκάδες χιλιάδες τα μέλη ενός αριστερού κόμματος που διεκδικεί την εξουσία και η νεολαία του να μην ξεπερνάει τα 2.000 μέλη; Πώς ερμηνεύεται η παντελής ανυπαρξία μιας συζήτησης ανοιχτής και δημόσιας για το πρόβλημα των σχέσεων της νεολαίας με τα κινήματα και την Αριστερά;