Επικίνδυνες απόψεις στο όνομα του αθεϊσμού

Ενόψει της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα άρχισαν πάλι οι παραθέσεις των γνωστών στερεοτύπων περί "αντίθεσης εβραϊσμού και ελληνισμού", στο όνομα μάλιστα της αθεΐας και της απαλλαγής από προκαταλήψεις. 

Ως συνειδητός άθεος δεν έχω καμιά σχέση με την υπεράσπιση είτε του χριστιανισμού είτε των όποιων παγανιστικών φαντασιώσεων. 
Ως μαρξιστής επιμένω στη θέση πως ο χριστιανισμός αποτέλεσε μορφή διαμαρτυρίας των αποκάτω (κυρίως των δούλων και γενικότερα των φτωχών) στη βαρβαρότητα της ρωμαϊκής εποχής. Όπως και στη θέση πως η θρησκεία δεν είναι κάτι που απλώς επιβάλλεται από τις κυρίαρχες τάξεις, αλλά αποτελεί και την παρηγοριά (το "όπιο") των αποκάτω.
Ως κομμουνιστής επιμένω στην άρνηση του διαχωρισμού των εργαζομένων σε θρησκευόμενους και άθεους. Δεν είναι αυτή η αντίθεση που θα απαντήσει στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και στον φασιστικό κίνδυνο. Άλλωστε και οι νεοφιλελεύθεροι δεν τα πάνε καλά με τη θρησκεία, ενώ οι ναζί βάλλουν κατά του "εβραιοχριστιανισμού".
Ως αντιφασίστας πολεμάω αδιάλλακτα την αντίθεση στον χριστιανισμό στο όνομα κάποιας ελληνικότητας. Ακόμη κι αν αναφερόμασταν στην αρχαιότητα, ξέρω ότι και οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας είχαν καταγωγή ινδική, περσική, φοινικική, αιγυπτιακή κ.λπ. 
Ότι ο χριστιανισμός δεν εκτόπισε το ήδη παρηκμασμένο δωδεκάθεο, αλλά μια θρησκεία που είχε ως κύρια αναφορά τον περσικής προέλευσης Μίθρα. 
Όπως ξέρω να σέβομαι και την ιστορική διαμόρφωση του νεοελληνικού έθνους, χωρίς τις γελοίες και τόσο επικίνδυνες αφαιρέσεις ιστορικής διαδρομής 2.000 χρόνων για να προκύψει πλήρης ταύτιση με τους αρχαίους Έλληνες. 
Πάνω απ' όλα, αρνούμαι να δεχτώ ότι είναι η θρησκευτική συνείδηση που κάνει τους ανθρώπους μίζερους. Επιμένω στη θέση του Μαρξ για το κοινωνικό Είναι που καθορίζει την κοινωνική συνείδηση. Έστω και σε τελική ανάλυση.
Τέλος, σέβομαι τον εβραϊκό λαό, που έβγαλε έναν Σπινόζα, έναν Μαρξ, έναν Φρόιντ, έναν Αϊνστάιν. Ο εχθρός μου είναι ταξικός και σε καμιά περίπτωση δεν είναι ετούτος ή ο άλλος λαός.