"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη" Μίλαν Κούντερα

Γιώργος Αλεξάτος



gnalexatos@yahoo.gr

Ασέβεια «με όλο τον σεβασμό»…

2014-12-01 18:06
Δημοσιεύτηκε στο Βαθύ Κόκκινο τις 4 Οκτωβρίου 2014.

Μεγάλη η έκπληξη από ένα κείμενο που κάνει τον γύρο κάμποσων σάιτ στο διαδίκτυο, κάποια από τα οποία είναι και αριστερά. Ένα κείμενο που βγάζει απέχθεια, τάχα από αγανάκτηση, απέναντι σε ανθρώπους μιας γενιάς που βρίσκεται σήμερα στην ηλικία των 75 και των 80 και των 85 χρόνων…
 Αυτό που αρχίζει με την παράγραφο:
«Ωραία τα παραμύθια σου, παππού. Σε σένα μιλάω, το παιδί της Κατοχής. Σε σένα ντε, που μεγάλωσες χωρίς παπούτσι, όπως διηγήσε στα καφενεία και στο εγγόνι σου όταν το έχεις αγκαλιά. Εσύ, που είδες το πατρικό σου ως παιδί να γίνεται στάχτη από τις γερμανικές οβίδες και σε σένα που μεγάλωσες ως τελευταίος της γενιάς σου όταν οι ξιφολόγχες έσκιζαν την κοιλιά της μάνας σου. Σε σένα που ανάμεσα στα συντρίμμια της πόλης σου από τους βομβαρδισμούς κρυβόσουν κάτω από την φούστα της μάνας σου για να προφυλαχτείς. Τελικά, ρε παππού, είναι αληθινά τα όσα έζησες ή φούμαρα πουλάς χρόνια τώρα;»
Και εγκαλείται ο παππούς, αυτός των 75 και των 85 χρόνων, γιατί:
«Από τις 5 τα ξημερώματα στέκεσαι στα ταμεία των εφοριών, της ΔΕΗ, των τραπεζών κρατώντας στο χέρι σου λογαριασμούς από το δικό σου σπίτι και από το σπίτι των παιδιών σου, που έχουν να δουν μεροκάματο χρόνια. Αλήθεια, ρε παππού, σκέφτηκες έστω και μία φορά ότι αντί να στηρίξεις την επόμενη γενιά να γυρίσει ανάποδα το τραπέζι των καταστροφικών διαπραγματεύσεων, εσύ συντηρείς την κατάσταση με το να πληρώνεις με την σύνταξή σου;»
Εγκαλείται για πολλά ο παππούς, ακριβώς στο ίδιο ύφος. Για πολλά, που δεν έχει νόημα να αναπαραχθούν, καθώς αρκούν τα δείγματα που παραθέσαμε. Εκτός από εκείνο το σημείο που αναφέρεται στις εξορίες και τις ταλαιπωρίες του παππού.
«Πού είσαι ρε παππού, που με περηφάνια έμπαινες στα καράβια να σε πάνε στην εξορία ή στα τρένα που σε στοίβαζαν για να υπηρετήσεις την πατρίδα στον Έβρο, στην Νέα Σάντα, στο Νευροκόπι και στην Λήμνο καταχείμωνο; Πού είναι εκείνο το βλέμμα που όταν έμπαινες στο σπίτι χωρίς μεροκάματο και ψωμί έφθανε να χορτάσει όλη η οικογένεια για μια εβδομάδα;»
 Είναι προφανές πως ο αρθρογράφος έχει την εντύπωση πως τότε, στην περίοδο της χούντας -γιατί τότε πήγαν εξορία τα παιδιά της Κατοχής- εξορίστηκαν τίποτα εκατοντάδες χιλιάδες. Μάλλον δεν ξέρει πως ήταν μερικές χιλιάδες μόνο οι εξόριστοι. Κι αυτές τις λίγες χιλιάδες, οι εξόριστοι που έζησαν την Κατοχή ήταν μερικές χιλιάδες λιγότεροι. Κι από αυτούς ζουν πλέον λίγες εκατοντάδες άνθρωποι, αυτούς που βρήκε να ενοχοποιήσει για την αδράνεια γενεών και γενεών μεταγενέστερων. Και της δικής του, φυσικά, αν και αγνοώ την ηλικία του, αλλά για να μιλάει για παππού νέος θα είναι.
Και καθώς η γενιά του έχει πιάσει τα οδοφράγματα, αγανακτεί με τις λίγες εκατοντάδες των εξορίστων του 1967-74 που εξακολουθούν να ζουν, ταυτίζοντάς τους με όλους εκείνους που ούτε και τότε είχαν αντιδράσει.
Με όλο το σεβασμό, αλλά η ασέβεια σπάει κόκαλα… Και η ιστορική άγνοια. Και η κακοψυχία…