Δημοσιεύτηκε στο Βαθύ Κόκκινο στις 23 Οκτωβρίου 2014.
Κάτι ψιθύρους πιάνουμε εδώ κι εκεί. Κάτι για ενδεχόμενη όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ως συνέπεια των προκλήσεων της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Που μπορεί «να πέφτει μακριά» για τα λαμόγια της μνημονιακής υποταγής στα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, αλλά, όπως και άλλοτε, μπορεί να χρησιμεύσει και σαν πρόσχημα για την καλλιέργεια κλίματος «εθνικής ομοψυχίας». Στην υπηρεσία και πάλι των ίδιων αυτών συμφερόντων.
Ας την κάνουν την «εθνική ενότητα», αν θέλουν. Εξάλλου, ήδη έχουν συντελεστεί σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση υλοποίησής της: Από τον εκλεκτό της χούντας (η οποία ξεπούλησε την Κύπρο, για να μην ξεχνιόμαστε), Μάκη Βορίδη, μέχρι το σύνολο των άλλων οσφυοκαμπτών στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το «εθνικό μέτωπο» καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το φάσμα των εθνοπροδοτών.
Η Αριστερά δεν έχει καμιά δουλειά με όλα αυτά. Ας μην την πιάνουν στο στόμα τους τα κάθε είδους παπαγαλάκια. Η Αριστερά έχει υποχρέωση ομοψυχίας μόνο απέναντι στο έθνος των εργαζομένων. Αυτό το έθνος που οι μνημονιακοί έχουν καταδικάσει στην κοινωνική καταστροφή, στοχεύοντας στη στέρηση και της στοιχειώδους αξιοπρέπειάς του.