Αγωνιστικές Κινήσεις. Φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στον χώρο του ΚΚΕ (μ-λ). Ιδρύθηκε το 1984, λίγα χρόνια μετά τη διάλυση της ιστορικής παράταξης του χώρου, της ΠΠΣΠ. Η κύρια δύναμή της παραμένει έκτοτε στη Θεσσαλονίκη και η εκλογική της επιρροή κυμαίνεται γύρω στο 0,5%. Τάσσεται κατά της πολιτικής του αστικού εκσυγχρονισμού στην εκπαίδευση και κατά της συνδιαχείρισης, και υποστηρίζει την ανάπτυξη νεολαιίστικων αγώνων στο πλευρό του εργατικού κινήματος. Εκδίδει το περιοδικό «Έναυσμα».
Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλάδας. Αντιδικτατορική κίνηση που ιδρύθηκε από την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) το 1968. Δεν ανέπτυξε κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα, καθώς υπερκαλυπτόταν από τη δράση της ίδιας της ΟΜΛΕ.
Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλάδας. Αντιδικτατορική κίνηση που ιδρύθηκε από την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) το 1968. Δεν ανέπτυξε κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα, καθώς υπερκαλυπτόταν από τη δράση της ίδιας της ΟΜΛΕ.
Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ). Αντιδικτατορική οργάνωση που έδρασε στα 1967-74 κυρίως στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, έχοντας κατεξοχήν φοιτητική σύνθεση. Συνδεόταν με την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) και από το 1972 εξέδιδε την εφημερίδα «Λαϊκή Ενότητα», με έδρα τη Μόντενα της Ιταλίας. Υποστήριζε τις θέσεις της ΟΜΛΕ ενάντια στον «σοβιετικό ρεβιζιονισμό» και υπέρ της πολιτικής του Κ.Κ. Κίνας, και αντιτασσόταν στη ρεφορμιστική, όπως τη χαρακτήριζε, πολιτική του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού. Συνέδεε τον αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας με την ανάπτυξη μαζικού λαϊκού αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Από τις γραμμές του ΑΜΕΕ προήλθε μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του μ-λ ρεύματος της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Αναγέννηση. Περιοδικό που εξέδιδε ομάδα κομμουνιστών (Ισαάκ Ιορδανίδης, Γιάννης Χοντζέας κ.ά.), η οποία συγκροτήθηκε κυρίως στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αϊ-Στράτη και αργότερα συμπεριέλαβε και άλλα στελέχη της ΕΔΑ και της Νεολαίας της, που αντιτάσσονταν στη στροφή που εγκαινίασε το 1956 για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και για το ελληνικό η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Η έκδοση του περιοδικού τον Οκτώβριο 1964 σηματοδότησε τη συγκρότηση του μ-λ ρεύματος στην Ελλάδα. Η τοποθέτηση της «Α.» ενάντια στην «αποσταλινοποίηση», συνοδεύτηκε με την υπεράσπιση των θέσεων του Κ.Κ. Κίνας και του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, ενάντια στον σοβιετικό «χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό». Οι αγωνιστές που συσπειρώθηκαν γύρω από το περιοδικό και αναφέρονταν σαν «Κινέζοι», «κινεζόφιλοι» ή «μαοϊκοί», ενώ από το ΚΚΕ και την ΕΔΑ χαρακτηρίζονταν «δογματικοί» και «αριστεριστές», αυτοπροσδιορίζονταν ως «συνεπείς μαρξιστές-λενινιστές». Η αντιπολίτευση που ασκούσαν στη ρεβιζιονιστική και ρεφορμιστική, όπως τη χαρακτήριζαν, πολιτική του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, οδήγησε σε διαγραφές και αποχωρήσεις.
Το 1966 οι φοιτητές που συσπειρώνονταν γύρω από την «Α.» ίδρυσαν την Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη, ενώ υπήρχε μικρή παρέμβαση και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στον κλάδο των σερβιτόρων. Το 1967 ιδρύθηκε η παράνομη Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας και η Συνεπής Πολιτική Αριστερή Κίνηση, που στόχευε και στην κάθοδο στις εκλογές τις οποίες ματαίωσε η επιβολή της δικτατορίας. Το τελευταίο τεύχος της «Α.» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο 1967, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να κυκλοφορεί και η εβδομαδιαία εφημερίδα «Λαϊκός Δρόμος».
Ανασύνταξη. Εφημερίδα που εκδίδεται από το 1998, ως όργανο της σταλινικής-ζαχαριαδικής Κίνησης για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Διευθυντής της είναι ο Τάσος Μπάλλος.
Αντίθεση. Θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ (μ-λ). Εκδίδεται από το 2009 ανά τετράμηνο, με υπεύθυνο τον Μανόλη Αρκολάκη.
Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης. Περιοδικό για εκπαιδευτικά ζητήματα που εκδίδεται από το 1988. Ο πυρήνας της ομάδας που το εκδίδει εντάσσεται, κυρίως, στον πολιτικό χώρο του Μ-Λ ΚΚΕ και δραστηριοποιείται στα συνδικαλιστικά σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Στη Σ.Ε. συμμετέχουν οι Χρήστος Κάτσικας, Θανάσης Τσιριγώτης, Αγγελική Φατούρου κ.ά.
Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Νεολαία. Ολιγομελής οργάνωση που ιδρύθηκε το 2003 από νέους προσκείμενους στην Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Εξέδωσε δύο φύλλα της εφημερίδας «Νέα Γενιά» και σύντομα η λειτουργία της ατόνησε.
Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Νεολαία. Ολιγομελής οργάνωση που ιδρύθηκε το 2003 από νέους προσκείμενους στην Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Εξέδωσε δύο φύλλα της εφημερίδας «Νέα Γενιά» και σύντομα η λειτουργία της ατόνησε.
Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ). Κίνηση που συγκροτήθηκε στην παρανομία το 1972 από το ΕΚΚΕ και ανέπτυξε δραστηριότητα στο φοιτητικό κίνημα. Έγινε ευρύτερα γνωστή με τη θέση της για αποχή από τις ελεγχόμενες από τη Χούντα φοιτητικές εκλογές του Νοεμβρίου 1972. Συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση τον Πολυτεχνείου και πολλά από τα μέλης της πιάστηκαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν τον Μάρτιο 1974.
Μετά την πτώση της δικτατορίας η ΑΑΣΠΕ έδρασε στον φοιτητικό χώρο ως συνδικαλιστική παράταξη του ΕΚΚΕ και γνώρισε γρήγορη και σημαντική ανάπτυξη. Από το 1979 μπήκε σε κρίση, ως συνέπεια της συνολικής κρίσης του ΕΚΚΕ, και το 1980 διαλύθηκε. Μεγάλο μέρος του δυναμικού της συνέβαλε στη συγκρότηση των Αριστερών Συσπειρώσεων Φοιτητών.
Αριστερά!. 1. Δεκαπενθήμερη εφημερίδα που εξέδιδε η πολιτική κίνηση Α/Συνέχεια από το 1996. Από το 2003 ήταν όργανο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας. Η έκδοσή της σταμάτησε το 2010, όταν κυκλοφόρησε η εβδομαδιαία εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς».
2. Εκλογικό σχήμα που συμμετείχε στις ευρωεκλογές του 1999, υποστηριζόμενο από την Α/Συνέχεια. Συγκέντρωσε 8.000 ψήφους.
Αριστερά Σχήματα. Συνδικαλιστική κίνηση της οργάνωσης Α/Συνέχεια και κατόπιν της ΚΟΕ στον φοιτητικό χώρο. Συγκροτήθηκε το 1991, μετά την αποχώρηση των ιδρυτικών μελών της από τις Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών, και η επιρροή της παρέμεινε περιορισμένη. Το 2007 συμμετείχε, μαζί με άλλες φοιτητικές παρατάξεις του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδρυση της Αριστερής Ενότητας.
Αριστερή Πολιτική. 1. Εβδομαδιαία εφημερίδα που εξέδωσε το 1980 το ΚΚΕ (μ-λ), σε αντικατάσταση της «Προλεταριακής Σημαίας». Μετά τη διάσπαση του κόμματος το 1982, έγινε όργανο του τμήματος που είχε την έδρα του στην Αθήνα. Όταν το 1986 η οργάνωση που την εξέδιδε εγκατέλειψε τον τίτλο του ΚΚΕ (μ-λ) υιοθέτησε ως τίτλο της την Α.Π. Κατά καιρούς αργότερα κυκλοφόρησε και με τη μορφή περιοδικού.
2. Κίνηση που πήρε τον τίτλο της από τη εφημερίδα που εξέδιδε η οργάνωση που προήλθε από τη διάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ) το 1982, με βασικά στελέχη τους Πολύδωρο Δανιηλίδη, Σπύρο Γάκη, Μήτσο Καρακώστα, Κώστα Μαλαφέκα κ.ά. Μετά την εγκατάλειψη του τίτλου του ΚΚΕ (μ-λ) το 1986, η κίνηση συνέχισε τη δράση της, με άξονα την κριτική επανεξέταση της ιστορικής διαδρομής και του προσανατολισμού του μ-λ χώρου. Συμμετείχε στην Πρωτοβουλία για τη σύγκλιση και την κοινή δράση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (2000-01), στον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς (2001-04) και στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, και από το 2004 τάχθηκε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Α/Συνέχεια. Κίνηση που προήλθε από τη διάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ) το 1982, συγκροτήθηκε το 1984 και εξέδιδε ομώνυμο πολιτικό δελτίο. Στην ίδρυση και τη λειτουργία της σημαντική ήταν η συμβολή του Γιάννη Χοντζέα, από τις κορυφαίες ιστορικές φυσιογνωμίες του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα.
Βάση της συγκρότησής της ήταν η εκτίμηση ότι χρειάζεται εμβάθυνση στην ανάλυση της σύγχρονης πραγματικότητας, θεμελιωμένη στις θεωρητικές κατακτήσεις του μαρξισμού-λενινισμού και του έργου του Μάο Τσε-τούνγκ. Στην κατεύθυνση αυτή εκδόθηκε σειρά κειμένων για τις αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία και τις εργασιακές σχέσεις, καθώς και για την κρίση του κομμουνιστικού κινήματος.
Η Α/Συνέχεια έδρασε, κυρίως, στον φοιτητικό χώρο, μέσα από τις Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών κατά τη δεκαετία του 1980 και συγκροτώντας τα Αριστερά Σχήματα στη συνέχεια, καθώς και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την Ένωση Εργαζομένων. Στις ευρωεκλογές του 1999 συμμετείχε ως «Αριστερά!», τίτλο που είχε και η εφημερίδα της από το 1996, και πήρε 8.000 ψήφους. Στις βουλευτικές εκλογές του επόμενου χρόνου συνεργάστηκε με το Μ-Λ ΚΚΕ και κατέγραψαν 6.000 ψήφους.
Συμμετείχε στη συγκρότηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και το 2003 μετεξελίχτηκε στην Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας. Βασικά της στελέχη, εκτός από τον Χοντζέα που πέθανε το 1994, ήταν οι Νίκος Γαλάνης, Χρήστος Καραμάνος, Μαριάννα Μπρεκάση, Ρούντι Ρινάλντι, Βασίλης Χατζηλάμπρου κ.ά.
Γούσιας Γιώργος (Βοντίσιος). Στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος. Εργάστηκε ως υποδηματεργάτης στα Γιάννενα και εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Εξορίστηκε από τη δικτατορία Μεταξά και κατόπιν συμμετείχε στην εαμική Αντίσταση. Αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ από το 1945, ανέλαβε ηγετική θέση στον ΔΣΕ και το 1949 αναδείχτηκε στο Π.Γ. της Κ.Ε. Εγκαταστάθηκε μετά την ήττα στη Ρουμανία και παρέμεινε στο Π.Γ. μέχρι το 1956. Κατηγορήθηκε για σοβαρές παραβιάσεις της κομματικής νομιμότητας, καθαιρέθηκε και το 1957 διαγράφηκε από το κόμμα. Μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε στην Ελλάδα και συνδέθηκε με το ΕΚΚΕ. Σκοτώθηκε το 1979 σε τροχαίο ατύχημα.
Δανιηλίδης Πολύδωρος. Στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος, από τους ηγέτες του μ-λ ρεύματος. Γεννήθηκε στην Προποντίδα το 1899. Εργαζόμενος από τα παιδικά του χρόνια, εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία και κατά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Επηρεασμένος από τις αντιπολεμικές και σοσιαλιστικές διακηρύξεις, αρνήθηκε να πάει στο μέτωπο της Ουκρανίας ενάντια στην Οκτωβριανή Επανάσταση.
Το 1920 έγινε μέλος του ΣΕΚΕ και φυλακίστηκε για την αντιπολεμική του δράση. Εργάστηκε ως λιμενεργάτης και αναδείχτηκε σε συνδικαλιστικό στέλεχος του ΚΚΕ, γνωρίζοντας συνεχείς διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες. Στα 1933-34 σπούδασε στη Λενινιστική Σχολή της Μόσχας. Κατά τη δικτατορία Μεταξά φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία και εξορίστηκε στη Γαύδο. Μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ κατά την Κατοχή, συμμετείχε στη συγκρότηση του ΕΛΑΣ και ανέλαβε την καθοδήγηση της Εθνικής Πολιτοφυλακής. Διαφώνησε με τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 1945, εκλέχτηκε στην Κεντρική Εξελεγκτική Επιτροπή του κόμματος. Υπήρξε στέλεχος του ΔΣΕ και μετά την ήττα εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία.
Αντιτάχθηκε στην 6η Ολομέλεια του 1956, που ανέτρεψε την ηγεσία Ζαχαριάδη, θεωρώντας παράνομη την επέμβαση ξένων κομμάτων στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Διαγράφηκε από το κόμμα και το 1963 συμμετείχε στην ίδρυση και την ηγεσία του ΚΚΕ (μ-λ), που ιδρύθηκε από διαφωνούντες πολιτικούς πρόσφυγες. Επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας και εντάχθηκε στην καθοδήγηση της ΟΜΛΕ. Το 1976, στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΕ (μ-λ), εκλέχτηκε γραμματέας του κόμματος. Μετά την κρίση του 1982 τάχθηκε με την ομάδα της «Αριστερής Πολιτικής». Πέθανε το 1990.
Εκτός των τειχών. Εκδοτικός οργανισμός του ΚΚΕ (μ-λ). Από το 2000 διατηρεί ομώνυμο βιβλιοπωλείο στην Αθήνα.
Εκτός των τειχών. Εκδοτικός οργανισμός του ΚΚΕ (μ-λ). Από το 2000 διατηρεί ομώνυμο βιβλιοπωλείο στην Αθήνα.
Έναυσμα. Περιοδικό που εκδίδεται από τις Αγωνιστικές Κινήσεις, φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ (μ-λ).
Ένωση για την Επαναστατική Ανατροπή. Οργάνωση της Άκρας Αριστεράς, μετεξέλιξη της Συνεπούς Αριστερής Κίνησης Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1996 και εκδίδει την εφημερίδα “Κόντρα”, μέσω της οποίας είναι περισσότερο γνωστή. Εντάσσεται στη σταλινική πτέρυγα του μ-λ ρεύματος και υποστηρίζει τον κινηματικό αυθορμητισμό. Βασικά της στελέχη είναι οι Πέτρος Γιώτης, Γεράσιμος Λιόντος κ.ά
Ένωση Φίλων Νέας Κίνας. Κίνηση που ιδρύθηκε το 1956, με πρόεδρο τη Μπεάτα Κιτσίκη. Εξέδιδε το περιοδικό “Ελληνο-κινεζικά Χρονικά”. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 στηρίχτηκε κυρίως από τους κομμουνιστές που τάχθηκαν υπέρ της Κίνας στη διαμάχη της με την ΕΣΣΔ και συγκρότησαν την κίνηση Φίλοι Νέων Χωρών και τη συσπείρωση γύρω από το περιοδικό “Αναγέννηση”.
Επανάσταση. Εφημερίδα που εξέδιδε από την ίδρυσή της, το 1982, η σταλινική-ζαχαριαδική Οργάνωση Κομμουνιστών Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας. Η έκδοσή της σταμάτησε το 1992, όταν δρομολογήθηκε η ανασυγκρότηση της οργάνωσης, που κατέληξε τον επόμενο χρόνο στην ίδρυση της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ και στην έκδοση της εφημερίδας “Φωνή της Αλήθειας”.
Επαναστάτης. Περιοδικό που εκδιδόταν στη Ρουμανία από το ΚΚΕ (μ-λ) και κατόπιν από τη Μαρξιστική Λενινιστική Οργάνωση που συνδεόταν με την ΟΜΛΕ. Κυκλοφορούσε στα 1968-74, με υπεύθυνο τον Πολύδωρο Δανιηλίδη.
Επαναστατική Πτέρυγα του ΕΚΚΕ. Βραχύβια κίνηση που συγκρότησαν μέλη του ΕΚΚΕ, μετά την αποχώρησή τους από την οργάνωση στα τέλη του 1979. Επικεφαλής ήταν οι Πέτρος Στάγκος, Άννα Μιχαλιτσιάνου κ.ά.
Επαναστατική Φωνή. Περιοδικό που εξέδιδε στη Δυτική Ευρώπη στα 1971-74 το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο Ελλάδας, που συνδεόταν με τη Μαρξιστική Λενινιστική Κίνηση Ελλάδας.
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ). Μια από τις ιστορικά μεγαλύτερες οργανώσεις του μ-λ ρεύματος. Ιδρύθηκε το 1970 από Έλληνες της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως φοιτητές, που έκριναν συντηρητικές και άτολμες τις πολιτικές θέσεις και την πρακτική των υφιστάμενων μ-λ οργανώσεων (ΟΜΛΕ κλπ.), προβάλλοντας ως άμεσο στρατηγικό στόχο τη “Λαοκρατία”, προσδίδοντάς της σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Κατά την περίοδο 1973-74 εξέδιδε στο Βερολίνο τα έντυπα “Κομμουνιστής” και “Εργατική Ταξική Αλληλεγγύη”. Με τη συγκρότηση και τη δράση της Αντιφασιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Σπουδαστικής Παράταξης Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ), το ΕΚΚΕ απέκτησε πρόσβαση στο φοιτητικό κίνημα της χώρας και συνέβαλε στην ανάπτυξη του μαζικού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μέλη του πιάστηκαν τον Μάρτιο του 1974, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν.
Μετά την πτώση της δικτατορίας δραστηριοποιήθηκε στον φοιτητικό χώρο, υποστήριξε το κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού, ενώ σημαντική δραστηριότητα ανέπτυξε και η Λαϊκή Αλληλεγγύη, στην οργάνωση της συμπαράστασης σε απεργούς, σε συνοικίες που αντιμετώπιζαν έκτακτα προβλήματα κ.λπ. Από το 1975 εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα “Λαϊκοί Αγώνες”. Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 συμμετείχε με συνδυασμούς στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, παίρνοντας 1.500 ψήφους (0,03%), ενώ τον Νοέμβριο 1977 συμμετείχε με συνδυασμούς σε ολόκληρη τη χώρα και πήρε 12.000 ψήφους (0,23%), ξεπερνώντας τα άλλα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Υπολογίζεται πως το ΕΚΚΕ έφτασε τα 6.000 μέλη.
Το ΕΚΚΕ υιοθέτησε την κινέζικη “θεωρία των τριών κόσμων”, σύμφωνα με την οποία υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο αποτελούσε η σοβιετική “σοσιαλιμπεριαλιστική υπερδύναμη”. Στη βάση αυτής της θεωρίας, το ΕΚΚΕ χαρακτήριζε ως κύριο εχθρό του κινήματος το σοβιετόφιλο ΚΚΕ και καλούσε σε μέτωπο ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον ρόλο της ΕΣΣΔ. Η πολιτική του αυτή, η υποστήριξη στη νέα ηγεσία της Κίνας μετά τον θάνατο του Μάο και τη δίωξη των συνεργατών του στην Πολιτιστική Επανάσταση, η εμμονή στην προβολή του κινδύνου έκρηξης ελληνοτουρκικού πολέμου και μάλιστα με υποκίνηση από την ΕΣΣΔ, αλλά και η κόπωση μεγάλου μέρους του δυναμικού του από τον εντατικό ακτιβισμό, σε μια περίοδο συνολικής κρίσης του ελληνικού και διεθνούς μ-λ ρεύματος, δημιούργησε προβλήματα στις γραμμές του.
Ενώ από το 1978 προγραμματιζόταν η αναβάθμισή του σε κόμμα, με τη συμμετοχή και της Επιτροπής Παλαιών Κομμουνιστών, που αποτελούνταν από διαφωνούντες της στροφής του 1956 (Γιώργος Γούσιας κ.ά.), σημειώθηκαν δύο απανωτές αποχωρήσεις μελών, στα 1979 και 1980, με αποτέλεσμα να χάσει την πλειονότητα του δυναμικού του. Έχοντας δρομολογηθεί διαδικασίες ενοποίησης με το Μ-Λ ΚΚΕ, οι δυο οργανώσεις συνεργάστηκαν στις εκλογές του 1981, παίρνοντας το 0,08 %. Το 1982 η συνεργασία σταμάτησε, μετά την μονομερή ενοποίηση του Μ-Λ ΚΚΕ και της οργάνωσης Πειραιά του ΕΚΚΕ. Το ΕΚΚΕ συνέχισε την έκδοση της εφημερίδας “Λαϊκή”, που είχε εκδοθεί ως κοινό όργανο των δυο οργανώσεων.
Μετά από μια προσπάθεια ανασυγκρότησης και ενώ η βασική μαζική του στήριξη, η ΑΑΣΠΕ, είχε διαλυθεί, το ΕΚΚΕ συνέχισε την πολιτική πλατιών συνεργασιών (με το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ εσωτερικού κ.λπ.) στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και στις ευρωεκλογές του 1984 πήρε 18.000 ψήφους, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του 1985 πήρε 7.000 (0,11%).
Από το 1985 πρότεινε τη συγκρότηση συνασπισμού της “δημοκρατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς”, απευθυνόμενο στις πέραν του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ αριστερές δυνάμεις, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Το 1988 μια ακόμη ομάδα αποσπάστηκε από το ΕΚΚΕ.
Στις εκλογές του Ιουνίου 1989 πήρε 2.800 ψήφους (0,02%) και στις επόμενες εκλογές, τον Νοέμβριο, συμμετείχε στο βραχύβιο σχήμα της Αριστερής Πρωτοβουλίας, με το ΚΚΕ Εσ./ΑΑ και την ΕΑΣ.
Το ΕΚΚΕ, ως μικρή πλέον οργάνωση, συμμετείχε κατά τη δεκαετία του 1990 στην εκλογική συνεργασία της Μαχόμενης Αριστεράς, με το NAP, το ΚΚΕ (μ-λ) κ.λπ., και μετά τη διάλυσή της, το 1999, στο ΜΕΡΑ. Συμμετείχε, επίσης, στην Πρωτοβουλία Αγώνα και στις διεργασίες για τη συγκρότηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς. Το 2009 συμμετείχε στην ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστώσα της οποίας παραμένει. Από το 1998 εκδίδει το “Κόκκινο Δελτίο”, ενώ η νεολαία του εκδίδει την “Κόκκινη Σφήνα”.
Επικεφαλής του ΕΚΚΕ, σε όλη του τη διαδρομή, είναι ο Χρήστος Μπίστης. Στην ηγεσία του, κατά τη δεκαετία του 1970, συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Κουμάνταρος, Άννα Μιχαλιτσιάνου, Ανδρέας Μπίστης (που παρέμεινε στο ΕΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του, το 2006), Πέτρος Στάγκος, Θεόδωρος Τσουκάτος, Άννα Φιλίνη κ.ά., ενώ είχαν ενταχθεί ή συνδέονταν μαζί του στα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες, όπως οι Μαρία Δημητριάδη, Ανδρέας Καφετζόπουλος, Γιώργος Κοτανίδης, Γιάννης Λεκός, Αφροδίτη Μάνου, Θόδωρος Μαραγκός, Θάνος και Ανδρέας Μικρούτσικος, Χρόνης Μπότσογλου κ.ά.
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (Α΄ Συνδιάσκεψη). Βραχύβια οργάνωση που προήλθε από διάσπαση του ΕΚΚΕ το 1980. Βασικά της στελέχη ήταν οι Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Κουμάνταρος, Νίκος Λιβέριος κ.ά., και εξέδωσε δυο τεύχη του περιοδικού “Κομμουνιστική Αναγέννηση”.
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας - Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ). Οργάνωση που συγκροτήθηκε το 1982, με την ενοποίηση του Μ-Λ ΚΚΕ με την Οργάνωση Πειραιά του ΕΚΚΕ. Είχαν προηγηθεί διαδικασίες ενοποίησης του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΕΚΚΕ, καθώς και κοινή κάθοδος στις εκλογές του 1981. Το 1984 οι προερχόμενοι από την Οργάνωση Πειραιά του ΕΚΚΕ αυτονομήθηκαν και τον επόμενο χρόνο ίδρυσαν την Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να λειτουργεί με τον τίτλο του.
Εργατική Ταξική Αλληλεγγύη. Έκδοση του ΕΚΚΕ. Τυπωνόταν στο Βερολίνο στα 1973-74 και αναφερόταν στην παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εργατικό Επαναστατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ). Οργάνωση του μ-λ χώρου. Ιδρύθηκε το 1973 από το μέχρι τότε ηγετικό στέλεχος της ΟΜΛΕ Κώστα Μπακιρτζή. Μετά τη δικτατορία εξέδιδε την εφημερίδα “Νέοι Αγώνες” και δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού, ενώ παρενέβαινε και στο φοιτητικό κίνημα, μέσω της Ένωσης Πάλης Αριστερών Σπουδαστών (ΕΠΑΣ). Αυτοδιαλύθηκε το 1978 και ένα μέρος των μελών της, μεταξύ των οποίων και ο Μπακιρτζής, προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ.
Εργατοϋπαλληλική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΕΡΓΑΣ). Συνδικαλιστική κίνηση του Μ-Λ ΚΚΕ.
Ζυρίνης Κώστας. Στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και εργάστηκε ως μηχανουργός. Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας εγκαταστάθηκε στη Ρώμη όπου συνέχιζε να δουλεύει ως εργάτης, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Το 1971 συμμετείχε στην ίδρυση της οργάνωσης Λαϊκή Εξουσία, της οποίας αναδείχτηκε ηγέτης. Επέστρεψε στην Αθήνα και επικεφαλής κινηματογραφικής ομάδας κινηματογράφισε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Φυλακίστηκε το 1980, για σύσταση “τρομοκρατικής οργάνωσης”, μετά από σκευωρία της Ασφάλειας η οποία κατέρρευσε. Μετά τη διάλυση της Λαϊκής Εξουσίας το 1983, αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και αργότερα εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ιορδανίδης Ισαάκ. Ηγετικό στέλεχος του μ-λ χώρου. Γεννήθηκε το 1928 στη Ρωσία, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και εντάχθηκε στην κομμουνιστική Αριστερά και εξορίστηκε την περίοδο του Εμφυλίου και τα επόμενα χρόνια. Το 1964 συμμετείχε στην ομάδα που εξέδωσε το περιοδικό “Αναγέννηση”, ως ένα από τα βασικά της στελέχη της, και το 1967 στην ίδρυση και την ηγεσία της ΟΜΛΕ. Εξορίστηκε και πάλι από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Το 1976 με τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, πήρε μέρος στην ίδρυση του Μ-Λ ΚΚΕ. Το 1979 διαφώνησε με τις διαδικασίες ενοποίησης με το ΕΚΚΕ και συμμετείχε στην ίδρυση του Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), το οποίο το 1987 μετεξελίχθηκε σε Κίνηση για την Ενότητα του Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κινήματος. Τον ίδιο χρόνο επανεντάχθηκε στο Μ-Λ ΚΚΕ, στο οποίο εξακολουθεί να συμμετέχει.
Ιστορικές Εκδόσεις. Εκδοτικός οργανισμός που συστάθηκε το 1963, από την ομάδα που εξέδωσε τον επόμενο χρόνο το περιοδικό “Αναγέννηση”. Εξέδιδε κυρίως έργα του Μάο Τσετούνγκ και ντοκουμέντα του Κ.Κ. Κίνας, αλλά και του ελληνικού μ-λ ρεύματος. Η λειτουργία του διακόπηκε στην περίοδο της δικτατορίας και ανασυστάθηκε κατόπιν, ως εκδοτικό της ΟΜΛΕ και από το 1976 του ΚΚΕ (μ-λ). Μετά τη διάσπαση του 1982 παρέμεινε ως εκδοτικό του ΚΚΕ (μ-λ) που εξέδιδε την “Αριστερή Πολιτική” και έπαψε να λειτουργεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ. Οργάνωση του μ-λ ρεύματος, μετεξέλιξη της σταλινικής-ζαχαριαδικής Οργάνωσης Κομμουνιστών Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1993 και εξέδιδε τις εφημερίδες “Φωνή της Αλήθειας” και “Μετασοβιετική Εποχή”. Το 1996 μετασχηματίστηκε στην Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Κίνηση για μια Επαναστατική Αριστερά. Σχήμα συνεργασίας οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Συγκροτήθηκε πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου 1981 από το ΚΚΕ (μ-λ), την Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής και τη Λαϊκή Εξουσία. Στις εκλογές πήρε 6.500 ψήφους (0,12%). Διαλύθηκε το 1983, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ) και τη διάλυση της Λαϊκής Εξουσίας.
Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Οργάνωση που υπερασπίζεται την παράδοση του διεθνούς και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος της σταλινικής και ζαχαριαδικής περιόδου. Ιδρύθηκε το 1996 και εκδίδει την εφημερίδα “Ανασύνταξη”. Διατηρεί σχέσεις με οργανώσεις του μ-λ ρεύματος σε διάφορες χώρες που αναφέρονται στον σταλινισμό. Γραμματέας της μέχρι τον θάνατό του ήταν ο Χρήστος Μπάκος, τον οποίο διαδέχτηκε ο Τάσος Μπάλλος. Το 2003 ιδρύθηκε και η Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Νεολαία.
Κίνηση για την Ενότητα του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κινήματος. Μετεξέλιξη του Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένου) το 1988, λίγο πριν την επαναπροσχώρηση των μελών του στο Μ-Λ ΚΚΕ. Βασικά της στελέχη ήταν οι Ισαάκ Ιορδανίδης και Πέτρος Κουφοβασίλης.
Κίνηση Ελλήνων Mαρξιστών Λενινιστών (ΚΕΜΛ). Οργάνωση του μ-λ ρεύματος. Ιδρύθηκε το 1974 και ανέπτυξε δραστηριότητα στα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη, κυρίως μέσα από τη φοιτητική παράταξη Συνεπής Αριστερή Κίνηση. Επικεφαλής της ήταν ο Γιάννης Μακρυγιάννης, προερχόμενος από την προδικτατορική “Αναγέννηση”, και μεταξύ των βασικών στελεχών της ήταν οι Πόπη Βουτσινά, Γεράσιμος Λιόντος και Νίκος Ράπτης. Το 1975 τμήμα της, με επικεφαλής τον Λιόντο, αποχώρησε και συμμετείχε στην ίδρυση της Συνεπούς Αριστερής Κίνησης Ελλάδας. Διαλύθηκε το 1976.
Κόκκινη Σημαία. Όργανο του ΚΚΕ (Μαρξιστών-Λενινιστών) στα 1974-75. Στη 1975-76 εκδιδόταν ως όργανο της μιας από τις δυο οργανώσεις στις οποίες διασπάστηκε το ΚΚΕ (Μ-Λ).
Κόκκινο Αστέρι. Όργανο της μιας από τις δυο οργανώσεις που προήλθαν από τη διάσπαση του ΚΚΕ (Μαρξιστών-Λενινιστών). Εκδιδόταν στα 1975-76. Η οργάνωση που το εξέδιδε συμμετείχε σε διαδικασίες ενοποίησης με τη Λαϊκή Εξουσία που δεν απέδωσαν.
Κομμουνιστής. Περιοδικό που εξέδιδε στο Μιλάνο στα 1972-74 το ΕΚΚΕ.
Κομμουνιστική Αναγέννηση. Βραχύβιο περιοδικό που εκδόθηκε το 1980 από ομάδα στελεχών και μελών του ΕΚΚΕ, που είχαν συγκροτήσει το ΕΚΚΕ (Α΄ Συνδιάσκεψη). Κυκλοφόρησαν μόνο δυο τεύχη.
Κομμουνιστική Αριστερά. Σχήμα με το οποίο συμμετείχε στις εκλογές του Ιουνίου 1985 το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ. Πήρε 5.500 ψήφους (0,08%).
Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ). Οργάνωση που προερχόταν από το μ-λ ρεύμα. Ιδρύθηκε το 2003, ως μετεξέλιξη της πολιτικής ομάδας Α/Συνέχεια, και μέχρι το 2010 εξέδιδε τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα “Αριστερά!”. Από το 2010 στηρίζει την έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας “Δρόμος της Αριστεράς”. Συμμετείχε στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, το 2007 εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και στα 2010-12 συμμετείχε στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Μέρος των μελών της αποχώρησε το 2012 και ίδρυσε την Παρέμβαση για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Στις εκλογές του Ιουνίου 2012 η ΚΟΕ εξέλεξε πέντε βουλευτές, με τους συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Βασικά της στελέχη ήταν οι Ρούντι Ρινάλντι, Χρήστος Καραμάνος, Βασίλης Χατζηλάμπρου, Γιώργος Τσίπρας κ.ά. Το 2013 αυτοδιαλύθηκε και τα μέλη της εντάχθηκαν στο ενιαίο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό - λενινιστικό) [ΚΚΕ (μ-λ)]. 1. Οργάνωση που συγκροτήθηκε το 1963 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Την αποτέλεσε μέρος των μελών του ΚΚΕ που είχαν διαφωνήσει με την 6η Ολομέλεια του 1956 και στη συνέχεια με τη στροφή στην πολιτική του κόμματος. Κρατώντας αποστάσεις από τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, αναγνώρισαν ταυτότητα απόψεων με το Κ.Κ. Κίνας και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας. Η οργάνωση προσπάθησε να έρθει σε επαφή με το αντίστοιχο ρεύμα που συγκροτούνταν στην Ελλάδα γύρω από το περιοδικό “Αναγέννηση”. Επικεφαλής του ήταν Προσωρινή Κ.Ε., με βασικά στελέχη τους Πολύδωρο Δανιηλίδη, Πασχάλη Βάσκο, Γαβρήλο Παπαδόπουλο κ.ά., και δυνάμεις του βρίσκονταν στην Τασκένδη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία. Από το 1969 άρχισε να λειτουργεί με τη μορφή Μαρξιστικών Λενινιστικών Οργανώσεων κατά χώρα, που συνδέονταν με την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας.
2. Κόμμα του μ-λ ρεύματος που ιδρύθηκε τον Νοέμβριο 1976. H απόφαση “ανασύστασης του κόμματος της εργατικής τάξης”, που θεωρούνταν ότι είχε διαλύσει ο “χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός” το 1956, πάρθηκε από την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας, σε μια περίοδο σχετικής ανάπτυξης των οργανωτικών της δυνάμεων και της παρέμβασής της στο μαζικό κίνημα (κυρίως στο φοιτητικό και δευτερευόντως στο εργατικό).
Ο χρόνος σύγκλησης του Συνεδρίου συνέπεσε με σημαντικές εξελίξεις στο διεθνές μ-λ κίνημα. Τον θάνατο του Μάο Τσετούνγκ ακολούθησαν αλλαγές στην ηγεσία και την πολιτική του Κ.Κ. Κίνας και είχε αρχίσει να διαφαίνεται διάσταση μεταξύ Κίνας και Αλβανίας, που εκφραζόταν με την αντίθεση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας στην κινέζικη πολιτική συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών της κινέζικης πολιτικής και των επικριτών της αποτέλεσε και το κύριο ζήτημα που οδήγησε τελικά στη διάσπαση μέσα στο Συνέδριο. H μειοψηφική πτέρυγα, που υποστήριζε την κινέζικη πολιτική (που εκφραζόταν με τη “θεωρία των τριών κόσμων”) συγκρότησε το Μαρξιστικό-Λενινιστικό ΚΚΕ, ενώ η πλειοφηψία ίδρυσε το ΚΚΕ (μ-λ), με ηγέτη τον Πολύδωρο Δανιηλίδη. Καθώς η εφημερίδα της ΟΜΛΕ “Λαϊκός Δρόμος” πέρασε στο Μ-Λ ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) επανεξέδωσε ως εβδομαδιαία την “Προλεταριακή Σημαία” που εξέδιδε παράνομα η ΟΜΛΕ κατά τη δικτατορία. Με το ΚΚΕ (μ-λ) τάχθηκε και η πλειοψηφία των μελών των παρατάξεων της ΟΜΛΕ στο μαζικό κίνημα (ΠΠΣΠ, ΠΕΣΠ και ΠΜΣΠ).
'Εχοντας ιδρυθεί σε μια περίοδο ήττας του μαοϊσμού στην ίδια την Κίνα, ρήξης των σχέσεων Κίνας-Αλβανίας και κρίσης στο διεθνές μ-λ κίνημα, ενώ παράλληλα στην Ελλάδα εδραιωνόταν η κυριαρχία του ΚΚΕ μέσα στην κομμουνιστική Αριστερά, και έχοντας βγει μέσα από μια διάσπαση, το ΚΚΕ (μ-λ) είχε μικρά περιθώρια ανάπτυξης. Υπολογίζεται ότι τα μέλη του έφτασαν τις 3.000. H ΠΠΣΠ εξακολούθησε να είναι η μεγαλύτερη από τις παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στο φοιτητικό κίνημα, όπως συνεχίστηκε, αν και περιορισμένη, και η παρέμβαση της ΠΕΣΠ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Στις βουλευτικές εκλογές του 1977, στις οποίες συμμετείχε ως Λαϊκή Δημοκρατική Ενότητα, πήρε 9.000 ψήφους (0,17%), λιγότερες απ' αυτές του ΕΚΚΕ, που επίσης διεκδικούσε την έκφραση του μ-λ χώρου.
Τοποθετημένο διακριτικά υπέρ της Αλβανίας, στη διαμάχη της με την Κίνα, απομακρύνθηκε και από το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, όταν το 1978 ο Εμβέρ Χότζα χαρακτήρισε και τον μαοϊσμό ρεβιζιονιστική θεωρία. Με τις αλβανικές θέσες συντάχθηκε ομάδα μελών (Τάκης Τασσόπουλος κ.ά.), που αποχώρησε από το ΚΚΕ (μ-λ).
Σε μια προσπάθεια αναπροσανατολισμού και αναζήτησης, εκδίδεται το 1980, στη θέση της “Προλεταριακής Σημαίας”, η εφημερίδα “Αριστερή Πολιτική” και προγραμματίζεται Συνέδριο, αλλά ήδη έχουν διαμορφωθεί τάσεις που αποκλίνουν μεταξύ τους. Το 1981 το ΚΚΕ (μ-λ) συμμετέχει στις εκλογές με το σχήμα της Κίνησης για μια Επαναστατική Αριστερά, μαζί με τις οργανώσεις Μαχητής και Λαϊκή Εξουσία. Το σχήμα πήρε 6.500 ψήφους (0,12%).
Τον επόμενο χρόνο ξέσπασε ανοιχτά η κρίση στις γραμμές του ΚΚΕ (μ-λ), που διασπάστηκε σε τρεις διαφορετικές οργανώσεις: Το ΚΚΕ (μ-λ), που με επικεφαλής τους Βασίλη Σαμαρά, Στέλιο Αγκούτογλου, Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο κ.ά. και κέντρο τη Θεσσαλονίκη, επανεξέδωσε την “Προλεταριακή Σημαία”, το ΚΚΕ (μ-λ), που με επικεφαλής τους Δανιηλίδη, Σπύρο Γάκη, Κώστα Μαλαφέκα κ.ά. και κέντρο την ΑΘήνα, εκφραζόταν από την “Αριστερή Πολιτική”, και μια ομάδα στελεχών και μελών, μεταξύ των οποίων και το ιστορικό στέλεχος του μ-λ ρεύματος, Γιάννης Χοντζέας, ο Ρούντι Ρινάλντι κ.ά., που αργότερα συγκρότησε την Α/Συνέχεια.
3. H οργάνωση που συγκροτήθηκε το 1982, με βασικά στελέχη τους Πολύδωρο Δανιηλίδη, Σπύρο Γάκη, Κώστα Μαλαφέκα, Μήτσο Καρακώστα κ.ά., με κέντρο την Αθήνα και όργανο έκφρασης την εφημερίδα “Αριστερή Πολιτική”. Χαρακτηριζόταν από την προσπάθεια κριτικής αποτίμησης της ιστορικής διαδρομής και των ιδεολογικο-πολιτικών θέσεων του μ-λ κινήματος. Με τον καιρό, οι οργανωτικές λειτουργίες της ατόνησαν και η δραστηριότητα των μελών της στράφηκε σε κινηματικές διαδικασίες του ευρύτερου χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Από το 1986 έπαψε η χρησιμοποίηση του τίτλου του ΚΚΕ (μ-λ) και αντικαταστάθηκε με τον τίτλο Αριστερή Πολιτική.
4. Η οργάνωση που συγκροτήθηκε το 1982, με βασικά στελέχη τους Βασίλη Σαμαρά, Στέλιο Αγκούτογλου, Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο κ.ά. και κέντρο τη Θεσσαλονίκη, και έχει παραμείνει η μόνη που χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο. Στις εκλογές του 1985 συνεργάστηκε με το Μ-Λ ΚΚΕ στο σχήμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, και στις εκλογές του Ιουνίου και Νοεμβρίου 1989 συμμετείχε αυτόνομα, παίρνοντας 3.500 και 3.200 ψήφους (0,06% και ο,ο5%). Κατά τη δεκαετία του 1990 συμμετείχε στις εκλογές μέσα από τη Μαχόμενη Αριστερά, σε συνεργασία με το NAP και άλλες μικρότερες οργανώσεις. Κατόπιν συμμετείχε στις εκλογές αυτόνομα, παίρνοντας 7.500 ψήφους (0,11%) το 2000, 11.000 (0,2%) το 2004, 17.500 (0,25%) το 2007 και 10.000 (0,16%) το 2009. Το 2012 συνεργάστηκε με το Μ-Λ ΚΚΕ, παίρνοντας 16.000 ψήφους (0,25%) τον Μάιο και 7.500 (0,12%) τον Ιούνιο.
Δραστηριοποιείται στο φοιτητικό κίνημα με τις Αγωνιστικές Κινήσεις, στο εργατικό με την Ταξική Πορεία, ενώ σε διάφορες συνοικίες και πόλεις συγκροτεί τις Λαϊκές Αγωνιστικές Κινήσεις. Αν και δρα αυτόνομα, αποφεύγοντας συμμαχίες σε σταθερή βάση με άλλες οργανώσεις, διακηρύσσει τον στόχο της ενότητας της επαναστατικής Αριστεράς. Όργανό του παραμένει η εφημερίδα “Προλεταριακή Σημαία”, ενώ εκδίδει και το θεωρητικό περιοδικό “Αντίθεση”.
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μαρξιστών Λενινιστών) [ΚΚΕ (M-Λ)]. Μικρή οργάνωση του μ-λ χώρου. Ιδρύθηκε το 1974, ως μετεξέλιξη της Οργάνωσης Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών (ΟΕΜΛ), με επικεφαλής τον Γιάννη Ζάχο και όργανο την “Κόκκινη Σημαία”. Υπερασπιζόταν την πολιτική του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και έθετε ως στόχο τη λαϊκοδημοκρατική επανάσταση.
Το 1975 η οργάνωση, που δεν κατόρθωσε να αποκτήσει στοιχειώδεις προσβάσεις στα μαζικά κινήματα, διασπάστηκε σε δύο ομώνυμες οργανώσεις, που διακρίνονταν από τους τίτλους των οργάνων τους (“Κόκκινη Σημαία” και “Κόκκινο Αστέρι”). Και οι δύο διαλύθηκαν τον επόμενο χρόνο.
Κόντρα. Εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδίδεται από το 1996, εκφράζοντας τις θέσεις της Επαναστατικής Ένωσης για την Ανατροπή.
Κριτική-Συσπείρωση. Περιοδικό που εκδιδόταν στα 1975-76 με πρωτοβουλία του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΜΛΚΕ) και υπεύθυνη την Αντωνία Πάνου. Επιδίωκε τον διάλογο και την ενοποίηση των μ-λ οργανώσεων που υπερασπίζονταν την ιστορική παράδοση του Νίκου Ζαχαριάδη. Προώθησε, χωρίς επιτυχία, διαδικασίες διαλόγου μεταξύ των οργανώσεων ΜΛΚΕ, ΚΚΕ (Μ-Λ) – Κόκκινο Αστέρι, ΣΑΚΕ και Λαϊκή Εξουσία.
Λαϊκή. Εφημερίδα που εκδιδόταν από το ΕΚΚΕ και το M-Λ ΚΚΕ στα 1980-82, στο πλαίσιο των διαδικασιών ενοποίησης των δυο οργανώσεων. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, η “Λ.” συνέχισε να εκδίδεται ως όργανο του ΕΚΚΕ μέχρι το 1988.
Λαϊκή Αλληλεγγύη. Οργάνωση που συγκροτήθηκε από το ΕΚΚΕ για την αλληλεγγύη σε απεργιακούς αγώνες, καθώς και για τη συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενες λαϊκές συνοικίες. Έδρασε κυρίως στα 1976-78, στηρίζοντας το κίνημα του εργοστασιακού συνδικαλισμού, ενώ ανέπτυξε σημαντική δράση στη Θεσσαλονίκη μετά τους σεισμούς του 1978.
Λαϊκή Αντίσταση. Μικρή αντιδικτατορική οργάνωση που ιδρύθηκε από την Οργάνωση Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών και έδρασε στα 1972-74.
Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (ΛΑΑΑΣ). Κίνηση συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 2013, ως μετεξέλιξη της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία που είχε συγκροτηθεί τον Απρίλιο 2012.
Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (ΛΑΑΑΣ). Κίνηση συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 2013, ως μετεξέλιξη της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία που είχε συγκροτηθεί τον Απρίλιο 2012.
Λαϊκή Δημοκρατική Ενότητα (ΛΔΕ). Σχήμα με το οποίο συμμετείχε στις εκλογές του 1977 το ΚΚΕ (μ-λ). Πήρε 9.000 ψήφους (0,17%).
Λαϊκή Ενότητα. Όργανο του Αγωνιστικού Μετώπου Ελλήνων Εξωτερικού, που συνδεόταν με την ΟΜΛΕ. Εκδιδόταν στα 1972-74 στη Μόντενα της Ιταλίας.
Μαθητική Αντίσταση. Μαθητική κίνηση προσκείμενη στο ΚΚΕ (μ-λ).
Μαθητική Αντίσταση. Μαθητική κίνηση προσκείμενη στο ΚΚΕ (μ-λ).
Μαρξιστική Λενινιστική Οργάνωση Λαϊκή Εξουσία. Ιδρύθηκε το 1972 από τον Κώστα Ζυρίνη, ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση και συνέχισε τη λειτουργία της και μετά τη δικτατορία, ως μια από τις μικρές οργανώσεις του μ-λ ρεύματος. Υπερασπιζόταν τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη και την προοπτική της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης. Το 1976 μπήκε σε δαδικασία ενοποίησης με το ΚΚΕ (Μ-Λ) - Κόκκινο Αστέρι, που όμως απέτυχε. Μέλη της φυλακίστηκαν το 1980, κατηγορούμενα για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης, αλλά αθωώθηκαν. Το 1981 συμμετείχε στο εκλογικό σχήμα της Κίνησης για μια Επαναστατική Αριστερά και έπαψε να λειτουργεί από το 1983.
Λαϊκή Φωνή. Όργανο της Οργάνωσης Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών που εκδιδόταν στο Λονδίνο στα 1971-74.
Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο Ελλάδας (ΛΔΜΕ). Ολιγομελής κίνηση που συγκροτήθηκε από τη Μαρξιστική Λενινιστική Κίνηση Ελλάδας και έδρασε στα 1973-76.
Λαϊκοί Αγώνες. Εβδομαδιαία εφημερίδα, όργανο του ΕΚΚΕ. Εκδιδόταν στα 1975-79, με υπεύθυνο τον Πέτρο Στάγκο.
Λαϊκός Δρόμος. Εφημερίδα που εκδόθηκε τον Ιανουάριο 1967 ως εβδομαδιαία, προβάλλοντας τις θέσεις της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ), και κατά τον Απρίλιο τις θέσεις της νόμιμης έκφρασής της, της Συνεπούς Πολιτικής Αριστερής Κίνησης. Η έκδοσή της σταμάτησε με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Επανεκδόθηκε παράνομα, ως μηνιαία θεωρητική επιθεώρηση της ΟΜΛΕ, στα 1968-73, και νόμιμα, ως εβδομαδιαία, το 1974. Μετά τη διάσπαση του 1976 εκδίδεται ως όργανο του Μ-Λ ΚΚΕ, με εξαίρεση την περίοδο 1979-88, όταν εκδιδόταν από το M-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο).
Λαοκρατία. Περιοδικό που εξέδιδε παράνομα στα 1972-73 η Οργάνωση Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών.
Μαοϊσμός. Οι θεωρητικές θέσεις που απορρέουν από το έργο του Μάο Τσετούνγκ, στο οποίο αναφέρονται ποικίλες τάσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς, χωρίς να υπάρχει ομοφωνία ως προς την κωδικοποίησή τους. Στις θέσεις του Μάο αναφέρεται το μεγαλύτερο μέρος του μ-λ κινήματος, αν και απ' αυτό οι περισσότερες τάσεις αποφεύγουν τη χρήση του όρου μ., καθώς επίσης και τάσεις του δυτικού μαρξισμού των δεκαετιών 1960 και '70.
Στην Ελλάδα, εκτός από το μ-λ κίνημα που αναφερόταν συνήθως στη “σκέψη Μάο Τσετούνγκ”, αναφορές στον μ. είχαν και άλλες οργανώσεις, όπως οι Φίλοι Νέων Χωρών, η μετεξέλιξή τους, το Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας, και η Ομάδα για μια Προλεταριακή Αριστερά, οι Μπολσεβίκοι, η Οργάνωση Ελλήνων Επαναστατών Κομμουνιστών, το Ελληνικό Λενινιστικό Επαναστατικό Κίνημα και η Πολιτική Ένωση Ελλήνων Κομμουνιστών, η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (Β΄ Πανελλαδική) κ.ά. Επιρροές από τον μ. είχε δεχτεί και η Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής, αλλά και η Ενότητα Μαρξιστών Σοσιαλιστών.
Μαραγκός Θόδωρος. Σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Γενήθηκε το 1944 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Εργάστηκε ως ζωγράφος-σκιτσογράφος, πριν στραφεί στον κινηματογράφο το 1969. Εντάχθηκε στη Δ.Ν. Λαμπράκη και αργότερα υπήρξε μέλος του ΕΚΚΕ. Οι ταινίες του έχουν έντονο το στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής κριτικής. Ανάμεσά τους είναι οι “Λάβατε Θέσεις”, “Ο αγώνας”, “Από πού πάνε για τη χαβούζα;”, “Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι”, “Μάθε παιδί μου γράμματα” κ.ά.
Μαρξιστική Λενινιστική Επιθεώρηση (ΜΑΛΕΠ). Πολιτικό-θεωρητικό περιοδικό που εξέδιδε η οργάνωση Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας στα 1990-92.
Μαρξιστική Λενινιστική Κίνηση Ελλάδας (ΜΛΚΕ). Ολιγομελής οργάνωση του μ-λ ρεύματος, με επικεφαλής τον Μανόλη Πιμπλή. Ιδρύθηκε το 1970 και εξέδιδε το “Πληροφοριακό Δελτίο” και την “Επαναστατική Φωνή”. Στα 1973-76 είχε συγκροτήσει το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο Ελλάδας. Το 1976 συμμετείχε σε αποτυχημένη απόπειρα ενότητας με άλλες μικρές οργανώσεις που υπερασπίζονταν τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη και αναφέρονταν στον λαϊκοδημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης, στηρίζοντας την έκδοση του περιοδικού “Κριτική-Συσπείρωση”. Η ΜΛΚΕ διαλύθηκε το 1979.
Μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα. Όρος στον οποίο αυτοαναγνωρίζονται κομμουνιστικά κόμματα, οργανώσεις και αγωνιστές που αναφέρονται στη ρήξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μετά τη στροφή του 1956, υπερασπίζονται, κριτικά ή όχι, το έργο του Ιωσήφ Στάλιν και στο μεγαλύτερο μέρος τους αναφέρονται στο θεωρητικό έργο του Μάο Τσετούνγκ.
Σε διεθνές επίπεδο το μ-λ κ. συγκροτήθηκε μετά το 1963, με τη ρήξη των σχέσεων του Κ.Κ. Κίνας και του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας με το ΚΚΣΕ. Βάση συγκρότησής του αποτέλεσε η εναντίωση στη στροφή που ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των Κ.Κ. μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, κατά το οποίο ο νέος σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ εξήγγειλε την “αποσταλινοποίηση”. Ακολούθησε η εξαγγελία της πολιτικής της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ σοσιαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών και η υιοθέτηση της στρατηγικής του ειρηνικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, που συνάντησαν την αντίθεση όχι μόνο των Κ.Κ. της Κίνας και της Αλβανίας, αλλά και άλλων κομμάτων, κυρίως της Άπω Ανατολής (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Καμπότζη κ.λπ.), καθώς και μεγαλύτερων ή μικρότερων τμημάτων σε όλα σχεδόν τα Κ.Κ.
Το νέο ρεύμα διακήρυξε την προσήλωσή του στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, όπως διαμορφώθηκαν κατά τη σταλινική περίοδο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και την υπεράσπιση της ιστορικής επαναστατικής του παράδοσης, κατήγγειλε τον “χρουστοφικό ρεβιζιονισμό” και χαρακτήρισε “σοσιαλδημοκρατική” και “συμφιλιωτική με τον ιμπεριαλισμό” την πολιτική του ειρηνικού δρόμου και της ειρηνικής συνύπαρξης. Σύμφωνα με το μ-λ ρεύμα, μετά το 1956 συντελέστηκε παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες “ρεβιζιονιστικές χώρες”, ενώ από το 1968 η ΕΣΣΔ άρχισε να χαρακτηρίζεται “σοσιαλιμπεριαλιστική υπερδύναμη”, εχθρική προς τα συμφέροντα και τους αγώνες των λαών.
Το μ-λ κ. κατόρθωσε να αναπτυχθεί σε μια σειρά χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, καθοδηγώντας ένοπλα επαναστατικά κινήματα, όπως στην Καμπότζη (όπου πρόσκαιρα κατάκτησε την εξουσία), τις Φιλιππίνες, την Ινδία, τη Γουινέα Μπισάου κ.λπ. Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού συγκροτήθηκαν μικρές μ-λ οργανώσεις και κόμματα, που όμως δεν μπόρεσαν να μαζικοποιηθούν.
Το κ. υποχώρησε μετά την ήττα της μαοϊκής Αριστεράς στην Κίνα, που ακολούθησε τον θάνατο του Μάο το 1976, και τη ρήξη των σχέσεων Κίνας-Αλβανίας το 1978. Την περίοδο αυτή διακρίθηκαν τρεις τάσεις, από τις οποίες η μια, συνεχίζοντας να αναφέρεται στο μεταμαοϊκό Κ.Κ. Κίνας, υιοθέτησε τη “θεωρία των τριών κόσμων”, σύμφωνα με την οποία η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού (αμερικάνικου και σοβιετικού, από τους οποίους πιο επικίνδυνος θεωρούνταν ο δεύτερος, ως ανερχόμενος) απαιτεί τη συνεργασία των φτωχών χωρών του Τρίτου Κόσμου με τις ενδιάμεσες χώρες (ευρωπαϊκές κ.ά.). Η δεύτερη τάση απέρριπτε τη “θεωρία των τριών κόσμων", εκτιμούσε πως στη μεταμαοϊκή Κίνα συντελείται καπιταλιστική παλινόρθωση και επέμενε στην κατεύθυνση της πάλης ενάντια στις δυο υπερδυνάμεις, χωρίς να θεωρεί ως κύριο εχθρό την ΕΣΣΔ. Η τρίτη τάση, που συγκροτήθηκε μετά τη ρήξη Κίνας-Αλβανίας, εγκατέλειψε, όπως και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, τις αναφορές στον Μάο, χαρακτηρίζοντάς τον ρεβιζιονιστή, και διαμορφώθηκε στη βάση της υπεράσπισης του σταλινισμού.
Έχοντας πολυδιασπαστεί και συρρικνωθεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το μ- λ κ. μπόρεσε να αναπτύξει ιδιαίτερη δραστηριότητα σε κάποιες χώρες, όπως οι Φιλιππίνες και το Περού, όπου καθοδήγησε ένοπλα κινήματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο σύνολό του απομακρύνθηκε από την πολιτική του Κ.Κ. Κίνας, ενώ και το αλβανόφιλο τμήμα του δοκιμάστηκε μετά το 1991, όταν κατέρρευσε το αλβανικό καθεστώς στο οποίο αναφερόταν. Κατά τη δεκαετία του 1990 και στη συνέχεια, σημαντική δραστηριότητα αναπτύσσει το αντάρτικο κίνημα που καθοδηγείται από το Κ.Κ. Νεπάλ (Μαοϊκό), καθώς και αντίστοιχο κίνημα στη γειτονική Ινδία, ενώ σημαντικά παραμένουν μ-λ κόμματα και κινήματα και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.
H συγκρότηση του μ-λ κ. στην Ελλάδα. Στην ελληνική κομμουνιστική Αριστερά το μ-λ ρεύμα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, στις γραμμές του ΚΚΕ και της ΕΔΑ. Το συγκρότησαν κομμουνιστές που διαφώνησαν με τη στροφή που εγκαινίασε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, η οποία στο ελληνικό κίνημα δρομολογήθηκε με την 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ τον ίδιο χρόνο.
H κατά παράβαση των καταστατικών αρχών του ΚΚΕ σύγκληση της Ολομέλειας, με επέμβαση του σοβιετικού και άλλων ανατολικοευρωπαϊκών Κ.Κ., η καθαίρεση και διαγραφή κατόπιν της ηγετικής ομάδας του κόμματος (Νίκος Ζαχαριάδης κ.ά.) και στη συνέχεια η διάλυση των παράνομων οργανώσεων στην Ελλάδα, η υιοθέτηση της στρατηγικής του ειρηνικού δρόμου, ο προσανατολισμός σε συνεργασία με την Ένωση Κέντρου, που θεωρούνταν από το ΚΚΕ πολιτική έκφραση της “εθνικής αστικής τάξης”, και η πλήρης ευθυγράμμιση με τις θέσεις του ΚΚΣΕ στη διαμάχη του με το Κ.Κ. Κίνας και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, συνάντησαν την αντίθεση χιλιάδων κομμουνιστών, τόσο στις χώρες όπου ζούσαν οι πολιτικοί πρόσφυγες όσο και στην Ελλάδα.
Οι πολιτικοί πρόσφυγες που διαφώνησαν με την 6η Ολομέλεια διαγράφηκαν μαζικά από το ΚΚΕ. Ένα σημαντικό τμήμα τους, με κύριους εκπροσώπους τους Γιώργο Ηλιάδη-Σοφιανό, Αχιλλέα Παπαϊωάννου κ.ά., ακολούθησε τη στάση του Ζαχαριάδη και αποφεύγοντας την ξεχωριστή οργανωτική συγκρότηση ασκούσε κριτική στη “δεξιόστροφη” πολιτική του κόμματος. Ένα άλλο τμήμα συγκρότησε το 1963 το ΚΚΕ (μ-λ), με επικεφαλής τον Πολύδωρο Δανιηλίδη.
Στην Ελλάδα η 6η Ολομέλεια και οι εξελίξεις που ακολούθησαν προκάλεσε αναταραχή, ιδιαίτερα μεταξύ των εξόριστων αγωνιστών του Αϊ-Στράτη. Έχοντας ιδρύσει ήδη από το 1963 τις “Ιστορικές Εκδόσεις”, ο πυρήνας των πρώην εξόριστων μαζί με νεότερους και άλλους κομμουνιστές, μέλη της ΕΔΑ που στη συνέχεια αποχώρησαν ή διαγράφηκαν, προχώρησε το 1964 στην έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”, που αποτέλεσε πόλο συσπείρωσης των διαφωνούντων και συγκρότησης του μ-λ ρεύματος. Το 1963 είχε ιδρυθεί και η κίνηση Φίλοι των Νέων Χωρών, με επικεφαλής τον Νίκο Ψυρούκη, με αναφορές στην πολιτική του Κ.Κ. Κίνας, αλλά δεν εντάχθηκε στο μ-λ ρεύμα.
O κύκλος που συγκροτήθηκε γύρω από την “Αναγέννηση”, με βασικούς ηγέτες τους Γιάννη Χοντζέα και Ισαάκ Ιορδανίδη, ανέπτυξε δραστηριότητα κυρίως στις γραμμές της νεολαίας της Αριστεράς και δευτερευόντως στον χώρο των εργαζομένων. Το 1966 ιδρύθηκε η Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ), που αποτέλεσε φυτώριο ανάδειξης πλειάδας στελεχών του ρεύματος, και το 1967 ιδρύθηκε η παράνομη Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) και η Συνεπής Πολιτική Αριστερή Κίνηση, για τη νόμιμη πολιτική έκφραση του ρεύματος και τη συμμετοχή στις εκλογές, και εκδόθηκε η εφημερίδα “Λαϊκός Δρόμος”.
Με την επιβολή της δικτατορίας πολλά στελέχη εξορίστηκαν, άλλα πέρασαν στην παρανομία, ενώ σημαντικός αριθμός διέφυγε στο εξωτερικό, κυρίως στην Ιταλία και τη Γαλλία, όπου ιδρύθηκε το Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού, που ανέπτυξε δραστηριότητα ιδιαίτερα μεταξύ των Ελλήνων φοιτητών. Με την ΟΜΛΕ συνδέθηκε και το ΚΚΕ (μ-λ) των πολιτικών προσφύγων, που από το 1969 αυτοδιαλύθηκε και λειτουργούσε με τη μορφή Μαρξιστικών Λενινιστικών Οργανώσεων. Εντούτοις, μεγάλο μέρος των πολιτικών προσφύγων που είχαν απομακρυνθεί από το ΚΚΕ επανήλθε μετά τη διάσπαση του 1968.
Μέχρι την πτώση της δικτατορίας, εκτός από την ΟΜΛΕ, συγκροτήθηκαν μια σειρά οργανώσεις, είτε από στελέχη που προέρχονταν απ' την “Αναγέννηση” είτε από νεότερους αγωνιστές. Σημαντικότερη απ' αυτές ήταν το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΕΚΚΕ), που ιδρύθηκε στη Δυτική Γερμανία το 1970. Ενώ η ΟΜΛΕ κρατούσε αποστάσεις από την πολιτική του Ζαχαριάδη, ιδιαίτερα της περιόδου 1945-56, και επανέφερε τη στρατηγική της αστικοδημοκρατικής επανάστασης του 1934, το ΕΚΚΕ τάχθηκε υπέρ της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης με σοσιαλιστικό προσανατολισμό, όπως την είχε επεξεργαστεί το ΚΚΕ από το 1949. Από το 1972 απέκτησε σημαντικές προσβάσεις στην Ελλάδα, με την Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ), που έδρασε στις γραμμές του αναπτυσσόμενου φοιτητικού κινήματος.
Άλλες μικρότερες οργανώσεις με ζαχαριαδικό προσανατολισμό ήταν η Οργάνωση Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών (ΟΕΜΛ), που ιδρύθηκε το 1969, η Μαρξιστική Λενινιστική Κίνηση Ελλάδας (MΛKE), το 1970, και η Μ-Λ Οργάνωση Λαϊκή Εξουσία, το 1972. Το 1973 ιδρύθηκε και το Εργατικό Επαναστατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ), με απόψεις ανάλογες με αυτές της ΟΜΛΕ. Σημαντική ήταν η παρέμβαση του μ-λ ρεύματος στο φοιτητικό κίνημα και η συμβολή του στην εξέγερση του Νοέμβρη 1973.
Με την πτώση της δικτατορίας και τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κινήματος, οι οργανώσεις του μ-λ ρεύματος, στις οποίες προστέθηκαν η Κίνηση Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών (ΚΕΜΛ) και η Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας (ΣΑΚΕ), ενώ η ΟΕΜΛ μετονομάστηκε σε ΚΚΕ (Μαρξιστών-Λενινιστών), προσπάθησαν να αποκτήσουν προσβάσεις στο αναπτυσσόμενο μαζικό εργατικό κίνημα, με περιορισμένα αποτελέσματα, κυρίως από την ΟΜΛΕ που συγκρότησε την Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΕΣΠ). Κύριος χώρος ανάπτυξης του ρεύματος παρέμεινε ο φοιτητικός, όπου δρούσαν η ΠΠΣΠ και η ΑΑΣΠΕ, καθώς και μικρότερες παρατάξεις, όπως η Συνεπής Αριστερή Κίνηση της ΚΕΜΛ και η Ένωση Πάλης Αριστερών Σπουδαστών του ΕΕΑΜ. Αντίστοιχες κινήσεις παρενέβαιναν και στο μαθητικό κίνημα.
Το μ-λ κ. αναδείχτηκε σε κύρια δύναμη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, σε μια περίοδο που η Λαϊκή Κίνα συνέχιζε να αποτελεί πόλο έλξης ως κέντρο επαναστατικής πολιτικής, ενώ στην ελληνική Αριστερά ήταν ευνοϊκό το κλίμα για τις αντιφασιστικές και αντιιμπεριαλιστικές διακηρύξεις, εξαιτίας της πρόσφατης δικτατορίας. Εντούτοις, από το 1976 οι εξελίξεις στο διεθνές μ-λ κ. δεν άφησαν ανεπηρέαστο και το ελληνικό.
Η κρίση του μ-λ κ. Το 1976, στο Συνέδριο που οργάνωσε η ΟΜΛΕ για τον μετασχηματισμό της σε κόμμα, επήλθε διάσπαση, που αποτέλεσε και το προανάκρουσμα της συνολικότερης κρίσης του μ-λ κ. Οι δυο οργανώσεις που προήλθαν από τη διάσπαση, το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, διαχωρίστηκαν ως προς την τοποθέτηση απέναντι στην κινεζική “θεωρία των τριών κόσμων”, και η διαφωνία σύντομα επεκτάθηκε και στην εκτίμηση για τον χαρακτήρα της μεταμαοϊκής Κίνας.
Το ΚΚΕ (μ-λ), που συσπείρωσε την πλειοψηφία των αγωνιστών της ΟΜΛΕ, απέρριψε τη μεταμαοϊκή κινεζική πολιτική, υποστηρίζοντας, ταυτόχρονα, ότι στην Ελλάδα ο αγώνας κατά των δυο υπερδυνάμεων πρέπει να είναι πρωτίστως αντιαμερικανικός. Με τις κινεζικές θέσεις συντάχθηκαν το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΕΚΚΕ.
Στις εκλογές του 1977 συμμετείχε το ΕΚΚΕ, που πήρε το 0,23%, και το ΚΚΕ (μ-λ), ως Λαϊκή Δημοκρατική Ενότητα, που πήρε 0,17%. Το συνολικό 0,4% αποδείκνυε πως στην Ελλάδα υπήρχε μια σημαντική κοινωνική βάση απεύθυνσης, αν και η κυριαρχία στην κομμουνιστική Αριστερά του ΚΚΕ, με το 9,36%, ήταν πλέον αναμφισβήτητη.
Στα 1978-79, μετά και από τη ρήξη Κίνας-Αλβανίας, είχαν διαμορφωθεί τρεις τάσεις που αντιστοιχούσαν στις τάσεις του διεθνούς μ-λ κ. Η φιλοκινεζική τάση εκφραζόταν από το ΕΚΚΕ και το Μ-Λ ΚΚΕ, που δρομολόγησαν διαδικασίες ενοποίησης, στις οποίες αντιτάχθηκε η μειοψηφία του Μ-Λ ΚΚΕ που ίδρυσε το Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο). Το ΚΚΕ (μ-λ) και η Λαϊκή Εξουσία αποτέλεσαν την τάση που αντιτασσόταν στην κινεζική πολιτική, χωρίς να ταυτίζεται με τις αντιμαοϊκές θέσεις του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, τις οποίες αποδέχτηκε η ΣΑΚΕ. Ήδη είχαν διαλυθεί και τα δυο ΚΚΕ (Μ-Λ) που προήλθαν από τη διάσπαση της ομώνυμης οργάνωσης το 1975, καθώς και η ΚΕΜΛ και το ΕΕΑΜ, ενώ το 1979 διαλύθηκε και η ΜΛΚΕ. Καθώς οι διαδικασίες ενοποίησης ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ προωθούνταν, δυο απανωτές αποχωρήσεις μελών, το 1979 και το 1980, απομαζικοποίησαν το ΕΚΚΕ.
Στις εκλογές του 1981 το ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ πήραν 0,08%, ποσοστό κατά πολύ μικρότερο από το ποσοστό του ΕΚΚΕ στις εκλογές του 1977. Το ΚΚΕ (μ-λ) και η Λαϊκή Εξουσία, σε συνεργασία με τον Μαχητή, συγκρότησαν την Κίνηση για μια Επαναστατική Αριστερά, που πήρε 0,12%. Το 1982 ακολούθησε η κρίση και πολυδιάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ), δυο τμήματα του οποίου διατήρησαν τον τίτλο του (διακρινόμενα από τις εφημερίδες που εξέδιδαν, την “Προλεταριακή Σημαία” και την “Αριστερή Πολιτική”), ενώ ένα άλλο συγκρότησε αργότερα την κίνηση Α/Συνέχεια. Το 1983 διαλύθηκε και η Λαϊκή Εξουσία.
Το 1982 η πλειοψηφία του ΕΚΚΕ ανασύστησε την οργάνωση, ενώ το ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ έπαψε να λειτουργεί το 1984, μετά την απόσπαση ομάδας που ίδρυσε τον επόμενο χρόνο την Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ). Το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) που εξέδιδε την “Προλεταριακή Σημαία” (και το οποίο θα είναι το μόνο που θα διατηρήσει τον τίτλο) συνεργάστηκαν στις εκλογές του 1985, στο σχήμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, παίρνοντας 0,08%, ενώ το ΕΚΚΕ πήρε 0,11%.
Έχοντας απομαζικοποιηθεί, οι μ-λ οργανώσεις συμμετείχαν και στις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-90, καταγράφοντας εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά. Κατά τη δεκαετία του 1990 το ΚΚΕ (μ-λ) και το ΕΚΚΕ συνεργάστηκαν με το NAP και άλλες οργανώσεις στο σχήμα της Μαχόμενης Αριστεράς, ενώ το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε την αυτόνομη συμμετοχή του στις εκλογικές μάχες, όπως συνέχισε να κάνει και κατά την επόμενη δεκαετία, με εξαίρεση το 2000, όταν συνεργάστηκε με την Α/Συνέχεια.
Το 1996 η πρώην αλβανόφιλη ΣΑΚΕ μετονομάστηκε σε Ένωση για την Επαναστατική Ανατροπή, περισσότερο γνωστή από την εφημερίδα “Κόντρα” που εκδίδει, και μετατοπίστηκε σε θέσεις μιας ιδιότυπης αναφοράς στον σταλινισμό και στον κινηματικό αυθορμητισμό, ενώ στη σταλινική-ζαχαριαδική παράδοση συνεχίζει να αναφέρεται η Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955, μετεξέλιξη της Κίνησης για Ενιαίο ΚΚΕ, που κι αυτή υπήρξε μετεξέλιξη της Οργάνωσης Κομμουνιστών Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας που είχε ιδρυθεί το 1982.
Μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ (μ-λ) από τη Μαχόμενη Αριστερά και τη διάλυσή της, κατεβαίνει κι αυτό αυτόνομα στις εκλογές, επιδιώκοντας, εντούτοις, τη συνεργασία της Άκρας Αριστεράς. Στις εκλογές του 2012 συνεργάστηκε με το Μ-Λ ΚΚΕ. Το ΕΚΚΕ, που αποτελεί ολιγομελή πολιτική οργάνωση, συνέχισε να συνεργάζεται με το NAP στο πλαίσιο του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ) και από το 2009 έχει ενταχθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η Α/Συνέχεια το 2003 μετονομάστηκε σε Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ), που προσανατολίστηκε στην ενότητα της Αριστεράς και εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το 2012 τμήμα των μελών της αποσπάστηκε και ίδρυσε την Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ), που προέρχεται απ' την απόπειρα ενοποίησης των ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ και που ακόμη και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ επιμένει στη θέση πως ο ρώσικος ιμπεριαλισμός αποτελεί τον κύριο κίνδυνο για τα συμφέροντα των λαών, παίρνοντας ανοιχτά φιλοαμερικανικές θέσεις, υποστηρίζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και στρεφόμενη και ενάντια σε μαζικά κινήματα που θεωρεί πως εξυπηρετούν συμφέροντα συνδεδεμένα με τη Ρωσία. Η ίδια εκτιμάει πως από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 δεν έχει νόημα η αναφορά στο μ-λ ρεύμα.
Mαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Μ-Λ ΚΚΕ). Οργάνωση του μ-λ ρεύματος που προήλθε από τη διάσπαση της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ), τον Νοέμβριο 1976. Κύριος λόγος της διάσπασης ήταν η αποδοχή της κινέζικης “θεωρίας των τριών κόσμων”, την οποία απέρριπτε η πλειοψηφία που συγκρότησε το ΚΚΕ (μ-λ). Το M-Λ ΚΚΕ υποστήριξε τη μεταμαοϊκή πολιτική του Κ.Κ. Κίνας, την οποία αργότερα χαρακτήρισε ρεβιζιονιστική.
Το M-Λ ΚΚΕ συνέχισε να εκδίδει την εφημερίδα της ΟΜΛΕ “Λαϊκός Δρόμος” και συγκρότησε τη Μαρξιστική-Λενινιστική Κομμουνιστική Οργάνωση Νεολαίας (ΜΛΚΟΝ) Νίκος Μπελογιάννης, την Πανελλήνια Ένωση Αντιιμπεριαλιστών Σπουδαστών (ΠΕΑΣ) και την Πανελλήνια Ένωση Αντιιμπεριαλιστών Μαθητών (ΠΕΑΜ).
Το 1979 δρομολογήθηκαν διαδικασίες συνεργασίας και ενοποίησης με το ΕΚΚΕ, στις οποίες αντιτάχθηκε η μειοψηφία της οργάνωσης, με επικεφλαής τους Ισαάκ Ιορδανίδη και Πέτρο Κουφοβασίλη, η οποία αποσπάστηκε και ίδρυσε το Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο), που εκφραζόταν από τον “Λαϊκό Δρόμο”. Η συνεργασία ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ πήρε μόλις 0,08% στις εκλογές του 1981. Η ενοποίηση των δυο οργανώσεων τον επόμενο χρόνο είχε ως συνέπεια τη διάσπαση του ΕΚΚΕ. Το 1984, μετά την αποχώρηση της Οργάνωσης Πειραιά της ενιαίας οργάνωσης -που το 1985 συγκρότησε την ΟΑΚΚΕ- το Μ-Λ ΚΚΕ ανασυστάθηκε και στις εκλογές του 1985 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ (μ-λ) στο σχήμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, που πήρε 0,08%.
Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε έκτοτε την αυτόνομη πορεία του και το 1988 επανεντάχθηκε στις γραμμές του η ομάδα που είχε αποχωρήσει το 1979. Συμμετείχε στις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-93, παίρνοντας 1.350-1.800 ψήφους (0,02-0,03%), το 1996 πήρε 4.000 (0,06%) και στις εκλογές του 2000 συνεργάστηκε με την Α/Συνέχεια και πήραν 6.000 ψήφους (0,09%). Συνέχισε να κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές και κατά τη δεκαετία του 2000, εξασφαλίζοντας 5-8.000 ψήφους (0,08-0,11%). Στις εκλογές του 2012 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ (μ-λ) και πήραν 16.000 ψήφους (0,25%) τον Μάιο και 7.500 (0,12%) τον Ιούνιο.
Το Μ-Λ ΚΚΕ, που συνεχίζει να εκφράζεται από τον “Λαϊκό Δρόμο”, έχει ως άμεσο στόχο την ανασυγκρότηση και ενότητα του μ-λ κινήματος. Παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσω της Εργατοϋπαλληλικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΕΡΓΑΣ), ενώ στελέχη του συμμετέχουν στην έκδοση του περιοδικού “Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης” και στις συνδικαλιστικές Παρεμβάσεις. Στο φοιτητικό κίνημα παρεμβαίνει με τη μικρή παράταξη Πορεία. Μεταξύ των ηγετικών του στελεχών είναι οι Χήστος Κάτσικας, Κουφοβασίλης, Ιορδανίδης, Θανάσης Τσιριγώτης, Αγγελική Φατούρου κ.ά.
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ανασυγκροτημένο). Οργάνωση που ιδρύθηκε το 1979 από τη μειοψηφία του Μ-Λ ΚΚΕ, που αντιτάχθηκε στις διαδικασίες ενοποίησης με το ΕΚΚΕ. Εξέδιδε την εφημερίδα “Λαϊκός Δρόμος” και βασικά της στελέχη ήταν οι Ισαάκ Ιορδανίδης και Πέτρος Κουφοβασίλης. Το 1988 μετονομάστηκε σε Κίνηση για την Ανασυγκρότηση του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κινήματος και τα μέλη της επανεντάχθηκαν στο Μ-Λ ΚΚΕ.
Μετασοβιετική Εποχή. Εφημερίδα που εκδιδόταν στα 1994-96 από την Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ. Συνέχισε αυτόνομα την έκδοσή της για μικρό διάστημα και μετά το 1996.
Μη πως. Περιοδικό που αναφερόταν σε ζητήματα εκπαίδευσης. Εκδιδόταν στα 1986-89, από μέλη της πολιτικής ομάδας Α/Συνέχεια. Υπεύθυνος της έκδοσης ήταν ο Σπύρος Παναγιώτου και κατόπιν ο Χρήστος Καραμάνος.
Moρφωτικές Εκδόσεις. Εκδοτικό του Μ-ΛΚΚΕ από την ίδρυσή του, το 1976. Έχει εκδώσει κυρίως ντοκουμέντα του ελληνικού και διεθνούς μ-λ κινήματος, μεταξύ των οποίων και τα “Διαλεχτά Έργα” του Μάο Τσε-τούνγκ.
Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Νεολαίας Νίκος Μπελογιάννης. Οργάνωση νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ, από την ίδρυσή του, το 1976, έως το 1979.
Νέοι Αγώνες. Εφημερίδα της μ-λ οργάνωσης Εργατικό Επαναστατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ). Κυκλοφόρησε στα ί976-78.
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση τον ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ). Οργάνωση που συγκρότησαν πρώην μέλη της Οργάνωσης Πειραιά του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ, από το οποίο αποχώρησαν το 1984, με συνέπεια τη διάλυσή του. Ιδρύθηκε το 1985 και εξέδιδε την εφημερίδα “Νέα Ανατολή”, υποστηρίζοντας πως το μ-λ κίνημα απέτυχε και μετεξελίχτηκε σε όργανο των σοβιετικών συμφερόντων.
Εμμένοντας, ακόμη και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στην άποψη πως η Ρωσία και η Κίνα αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη μορφή ιμπεριαλιστικού φασισμού, έχει ταχθεί επανειλημμένα υπέρ της πολιτικής των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας και τις επιθετικές πολεμικές ενέργειές τους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή κλπ. Υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή 'Ενωση και συχνά τοποθετείται ενάντια σεμαζικά κινήματα, θεωρώντας πως αποτελούν συνέπεια της ρωσικής επιρροής στην ελληνική πολιτική ζωή, κύρια έκφραση της οποίας είναι το “σοσιαλφασιστικό ΚΚΕ”.
Συμμετέχει στις εκλογές από το 1989, παίρνοντας 600-2.500 ψήφους, ενώ το 1996 συνεργάστηκε με το σλαβομακεδονικό Ουράνιο Τόξο και πήραν 3.500 ψήφους. Επικεφαλή της είναι ο Ηλίας Ζαφειρόπουλος.
Οργάνωση Ελλήνων Mαρξιστών Λενινιστών (ΟΕΜΛ). Οργάνωση του μ-λ ρεύματος. Ιδρύθηκε το 1969 στη Δυτική Ευρώπη, από πρώην μέλη της ΟΜΛΕ, με επικεφαλής τον Γιάννη Ζάχο. Υποστήριζε την ιστορική προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη και τον λαϊκοδημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης. Εξέδιδε τα έντυπα “Πρωτοπορία” και “Λαοκρατία”, ενώ συγκρότησε και την αντιδικτατορική οργάνωση Λαϊκή Αντίσταση. Μετά τη Μεταπολίτευση, το 1974, μετονομάστηκε σε ΚΚΕ (Μαρξιστών-Λενινιστών).
Οργάνωση Κομμουνιστών Mαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ). Μικρή οργάνωση που αναφερόταν στον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη και στην ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας. Ιδρύθηκε το 1982 απο πολιτικούς πρόσφυγες που επέστρεψαν στην Ελλάδα και εξέδιδε την εφημερίδα “Επανάσταση”. Το 1993 μετασχηματίστηκε σε Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ, από την οποία προήλθε, το 1996, η Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955. Επικεφαλής της ήταν ο Χρήστος Μπάκος.
Οργάνωση Mαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ). Οργάνωση του μ-λ ρεύματος που ιδρύθηκε το 1967, με πρωτοβουλία της κίνησης που εξέδιδε το περιοδικό “Αναγέννηση”. Η ΟΜΛΕ συγκροτήθηκε στη βάση της υπεράσπισης των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού, που θεωρούσε πως εγκαταλείφθηκαν από το ΚΚΕ μετά τη στροφή του 1956, θέτοντας ως στόχο την ανασυγκρότηση του κόμματος. Υπερασπίστηκε τις θέσεις του Κ.Κ. Κίνας και του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, υιοθετώντας την κριτική τους ενάντια στον “σοβιετικό ρεβιζιονισμό”. Βασικά στελέχη της ήταν οι Γιάννης Χοντζέας και Ισαάκ Ιορδανίδης. Παράλληλα με την ΟΜΛΕ και ως νόμιμη έκφρασή της, ιδρύθηκε η Συνεπής Αριστερή Πολιτική Κίνηση και εκδόθηκε η εφημερίδα “Λαϊκός Δρόμος”. Παρέμβαινε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα, μέσω της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ).
Κατά την περίοδο της δικτατορίας ανέπτυξε δραστηριότητα και στη Δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα μεταξύ των ελλήνων φοιτητών, μέσα από το Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού. Συνδέθηκε επίσης με κύκλους πολιτικών προσφύγων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που είχαν ιδρύσει το ΚΚΕ (μ-λ) και μετά την ένταξή τους στην ΟΜΛΕ συγκρότησαν τις Μαρξιστικές Λενινιστικές Οργνώσεις. Εξέδιδε παράνομα τον “Λαϊκό Δρόμο”, ως θεωρητικό-πολιτικό περιοδικό, και την εφημερίδα “Προλεταριακή Σημαία”. Από το 1971, με την εμφάνιση του μαζικού φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος, απέκτησε ξανά προσβάσεις στον φοιτητικό χώρο και μέλη της συμμετείχαν ενεργά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Με την πτώση της δικτατορίας και το πέρασμα στη νομιμότητα επανεκδόθηκε ο “Λαϊκός Δρόμος”, ως εβδομαδιαία εφημερίδα, ανασυστάθηκε η ΠΠΣΠ και ιδρύθηκαν η Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη και η Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη. Οι δυνάμεις της αναπτύχθηκαν γρήγορα και αναδείχτηκε στη μαζικότερη οργάνωση του μ-λ ρεύματος, ευρισκόμενη σε ανταγωνισμό με το επίσης αναπτυσσόμενο ΕΚΚΕ.
Τον Οκτώβριο του 1976 πραγματοποίησε Συνέδριο για τον μετασχηματισμό της σε κομμουνιστικό κόμμα, στο οποίο διασπάστηκε, με αποτέλεσμα την ίδρυση δυο κομμάτων, του ΚΚΕ (μ-λ), που συσπείρωσε την πλειοψηφία των μελών της και του Μ-Λ ΚΚΕ. Η διάσπαση αποτέλεσε συνέπεια της διαπάλης δυο τάσεων μέσα στις γραμμές της, από τις οποίες η μία, που την υποστήριζαν αυτοί που συγκρότησαν το ΚΚΕ (μ-λ), αρνούνταν την υιοθέτηση της “θεωρίας των τριών κόσμων” του Κ.Κ. Κίνας, την οποία υποστήριζαν αυτοί που συγκρότησαν το Μ-Λ ΚΚΕ.
Οχτώβρης. Εφημερίδα της οργάνωσης Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας, που εντασσόταν στο μ-λ ρεύμα. Εκδόθηκε το 1976, με υπεύθυνο τον Γεράσιμο Λιόντο. Έπαψε να εκδίδεται το 1996, με τη μετεξέλιξη της ΣΑΚΕ στην Ένωση Για την Επαναστατική Ανατροπή, και αντικαταστάθηκε από την εφημερίδα “Κόντρα”.
Πανελλήνια Ένωση Αντιιμπεριαλιστών Σπουδαστών (ΠΕΑΣ). Φοιτητική παράταξη του Μ-Λ ΚΚΕ στα 1976-79. Παράλληλα λειτουργούσε και η Πανελλήνια Ένωση Αντιιμπεριαλιστών Μαθητών.
Προλεταριακή Σημαία. Εφημερίδα που κυκλοφόρησε παράνομα κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, ως όργανο της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας. Επανεκδόθηκε στα 1976-80 ως όργανο του ΚΚΕ (μ-λ) και από το 1982 μέχρι σήμερα εκδίδεται από την ομώνυμη οργάνωση.
Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΕΣΠ). Συνδικαλιστική παράταξη της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1974 και από το 1976 συνδεόταν με το ΚΚΕ (μ-λ). Παρά το ότι ήταν η μεγαλύτερη συνδικαλιστική παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η ανάπτυξή της ήταν σχετικά περιορισμένη, εντοπισμένη στους κλάδους των οικοδόμων, των βιομηχανικών εργατών και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Η ΠΕΣΠ συρρικνώθηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης του ΚΚΕ (μ-λ) και διαλύθηκε το 1981.
Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ). Μαθητική συνδικαλιστική παράταξη της ΟΜΛΕ, από το 1974, και από το 1976 του ΚΚΕ (μ-λ). Εξέδιδε την εφημερίδα "Μαθητική Γενιά". Έπαψε να λειτουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ). Μαθητική συνδικαλιστική παράταξη της ΟΜΛΕ, από το 1974, και από το 1976 του ΚΚΕ (μ-λ). Εξέδιδε την εφημερίδα "Μαθητική Γενιά". Έπαψε να λειτουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ). Φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη του μ-λ ρεύματος. Ιδρύθηκε το 1966 από τη κίνηση που συσπειρωνόταν γύρω από το περιοδικό “Αναγέννηση”. Όργανο της ΠΠΣΠ ήταν το περιοδικό “Σπουδαστικός Κόσμος”, που εκδιδόταν στη Θεσσαλονίκη. Η δράση της ανακόπηκε με την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Ανασυστάθηκε μετά την πτώση της το 1974, ως φοιτητική παράταξη της ΟΜΛΕ, και από το 1976 συνδεόταν με το ΚΚΕ (μ-λ). Η ΠΠΣΠ ήταν η μεγαλύτερη φοιτητική παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70. Διαλύθηκε το 1981. Τμήμα των μελών της συμμετείχε στη συγκρότηση των Αριστερών Συσπειρώσεων Φοιτητών.
Προοδευτικός Κινηματογράφος. Πολιτιστικό περιοδικό που εξέδιδε στα 1978-82 ομάδα προσκείμενη στον μ-λ χώρο (Άντα Κλαμπατσέα, Νίκος Βεργίτσης, Άρης Μαραγκόπουλος κ.ά.), υποστηρίζοντας τις θέσεις του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Σταμάτησε την έκδοσή του μετά την ιδεολογική μετατόπιση της εκδοτικής ομάδας σε αλτουσεριανές απόψεις, που εκφράστηκαν στο τελευταίο τεύχος, το οποίο κυκλοφόρησε με τίτλο “Π.Κ.-Άλλοι Καιροί”.
Πρωτοπορία. Όργανο της Οργάνωσης Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών. Εκδιδόταν στη Γερμανία και στο Λονδίνο στα 1969-72.
Σάλπισμα. Περιοδικό της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ), που συνδεόταν με το ΚΚΕ (μ-λ). Κυκλοφόρησε το 1976 και η έκδοσή του συνεχίστηκε μέχρι τη διάλυση της ΠΠΣΠ το 1981. Με τον ίδιο τίτλο εκδιδόταν στο Παρίσι, κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, έντυπο του ίδιου ιδεολογικο-πολιτικού χώρου.
Σαμαράς Βασίλης. Στέλεχος του μ-λ κινήματος. Γεννήθηκε το 1945 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε οικονομικά και νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ως φοιτητής εντάχθηκε στη Δ.Ν. Λαμπράκη, για να προσχωρήσει στη συνέχεια στον μ-λ χώρο. Μέλος της ΟΜΛΕ και της ηγεσίας του ΚΚΕ (μ-λ) από την ίδρυσή του, το 1976, είναι από το 1982 γραμματέας της ομώνυμης οργάνωσης.
Σπίθα. Εφημερίδα που εκδιδόταν στα 1968-73, αρχικά ως όργανο του ΚΚΕ (μ-λ) και κατόπιν από τη Μαρξιστική Λενινιστική Οργάνωση Τσεχολοβακίας, που συνδεόταν με την ΟΜΛΕ. Τυπωνόταν στο Δυτικό Βερολίνο και κυκλοφορούσε παράνομα ή ημιπαράνομα στις χώρες όπου ζούσαν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες
Σπουδαστικοί Αγώνες. Περιοδικό που εξέδιδε στα 1975-79 η Αντιιμπεριαλιστική Αντιφασιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας.
Σπουδαστικός Κόσμος. Αριστερό φοιτητικό περιοδικό, που εκδόθηκε το 1963 στη Θεσσαλονίκη, ως όργανο της Σπουδάζουσας της Δ.Ν. Λαμπράκη. Το 1965 η πλειοψηφία της Σ.Ε. προσανατολίστηκε στο μ-λ ρεύμα και με την ίδρυση, το 1966, της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ), έγινε το κεντρικό της όργανο. Διέκοψε την έκδοσή του στην περίοδο της δικτατορίας και επανεκδόθηκε στα 1974-76, ως πανελλαδικό όργανο της ΠΠΣΠ.
Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας (ΣΑΚΕ). Οργάνωση του μ-λ χώρου που ιδρύθηκε το 1975, από πρώην στελέχη της Κίνησης Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών (ΚΕΜΛ) και άλλους αγωνιστές. Υποστήριζε την παράδοση του πριν το 1956 ζαχαριαδικού ΚΚΕ. Μετά τη ρήξη μεταξύ Κίνας και Αλβανίας τάχθηκε με τις θέσεις του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και αποκήρυξε τον μαοϊσμό ως ρεβιζιονιστικό. Εξέδιδε την εφημερίδα “Οχτώβρης” και μεταξύ των ηγετικών στελεχών της ήταν οι Πέτρος Γιώτης, Γεράσιμος Λιόντος κ.ά. Το 1993 συμμετείχε στις εκλογές παίρνοντας 500 ψήφους. Δυο χρόνια αργότερα μετεξελίχθηκε στην Ένωση για την Επαναστατική Ανατροπή, με όργανο την εφημερίδα “Κόντρα”.
Συνεπής Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ). Κίνηση που συγκροτήθηκε το 1967, από την παράνομη Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας. Η ΣΠΑΚ προγραμμάτιζε την αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές που ματαίωσε το πραξικόπημα του Απριλίου 1967. Με την κίνηση συνδεόταν η εφημερίδα “Λαϊκός Δρόμος”.
Ταξική Πορεία. Συνδικαλιστική κίνηση που συγκροτήθηκε το 2005 από συνδικαλιστές που εντάσσονται ή πρόσκεινται στο ΚΚΕ (μ-λ).
Τασσόπουλος Τάκης. Στέλεχος του μ-λ κινήματος. Γεννήθηκε το 1938 στο Κοπανάκι Μεσσηνίας και το 1956 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εντάχθηκε στην παράνομη ΕΠΟΝ και στη Νεολαία ΕΔΑ και συμμετείχε στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζόμενων μαθητών και σπουδαστών. Το 1967 έφυγε για σπουδές στη Μόσχα και εντάχθηκε στην ΟΜΛΕ. Το 1976 συμμετείχε στην ίδρυση και στην καθοδήγηση του ΚΚΕ (μ-λ), από το οποίο αποχώρησε το 1981 και δραστηριοποιήθηκε στην Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης. Πέθανε το 2011.
Φωνή της Αλήθειας. Εφημερίδα που εξέδιδε στα 1994-96 η Κίνηση για Ενιαίο ΚΚΕ. Υπεύθυνος ήταν ο Θωμάς Αναστασίου.
Χοντζέας Γιάννης. Ηγετικό στέλεχος του μ-λ κινήματος. Γεννήθηκε στην Κορώνη Μεσσηνίας το 1930, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και συμμετείχε από πολύ μικρή ηλικία στο εαμικό κίνημα. Εξορίστηκε στη Μακρόνησο και στον Αϊ-Στράτη και το 1956 τάχθηκε ενάντια στη στροφή της πολιτικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ. Μετά την απελευθέρωσή του, το 1958, εντάχθηκε στην ΕΔΑ, από την οποία διαγράφηκε το 1964 και συμμετείχε στην έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”, γύρω από το οποίο συγκροτήθηκε το μ-λ ρεύμα στην προδικτατορική περίοδο. Μέλος της ηγεσίας της παράνομης ΟΜΛΕ, έζησε στην παρανομία έως το 1969 και εξορίστηκε στη συνέχεια, μέχρι το 1972. Το 1976 συμμετείχε στην ίδρυση και στην ηγεσία του ΚΚΕ (μ-λ), μέχρι τη διάσπασή του, το 1982, και κατόπιν πήρε μέρος στη συγκρότηση της κίνησης Α/Συνέχεια. Πέθανε το 1994.