«Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα»
Ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ού αιώνα και ο σημαντικότερος συνεχιστής του θεωρητικού έργου του Μαρξ, ήταν αυτός που μας έμαθε ότι η διαδικασία της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν είναι μια απλή υπόθεση συνθημάτων παντός τόπου και καιρού, αλλά προϋποθέτει τη βαθιά μελέτη και ανάλυση του εκάστοτε κοινωνικού σχηματισμού και της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας. Τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Ο Λένιν μας δίδαξε πως η επαναστατική διαδικασία απαιτεί την ευρύτερη δυνατή συμμαχία κυριαρχούμενων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών δυνάμεων, υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης.
Μας είπε πως στην εποχή του ιμπεριαλισμού ο διεθνισμός συνίσταται και στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που υπονομεύει την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Μας έμαθε πως ο αγώνας για τη δημοκρατία και τις καθημερινές διεκδικήσεις των εκμεταλλευόμενων αποτελεί αναγκαίο καθήκον των επαναστατών, για τη δημιουργία όρων που επιτρέπουν τον αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Μας δίδαξε ότι η επαναστατική ανατροπή δεν είναι αποτέλεσμα απλής βούλησης των επαναστατών, αλλά προκύπτει εκεί και τότε που υπάρχει μια συγκυρία όξυνσης των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων, που παίρνει χαρακτηριστικά επαναστατικής κατάστασης. Τότε είναι αναγκαία η παρέμβαση του επαναστατικού υποκειμένου (του κόμματος) για τη μετατροπή αυτής της επαναστατικής κατάστασης σε επαναστατική κρίση, με το να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας.
Ο Λένιν κρατούσε σταθερά ανοιχτό το μέτωπο τόσο κατά των ρεφορμιστικών αυταπατών όσο και κατά των αριστερίστικων ονειροφαντασιώσεων. Ακριβώς γιατί ήταν επαναστάτης μαρξιστής και όχι βολεμένος μικροαστός ή επαναστάτης της φράσης. Γι’ αυτό και καθοδήγησε τη μεγαλύτερη επανάσταση της παγκόσμιας ιστορίας.