Κάποτε νόμιζα πως κάτι τέτοια ζητήματα εμείς οι αριστεροί τα θεωρούσαμε λυμένα. Να, όμως, που δεν είν’ έτσι και η αντίληψη ότι οι άνθρωποι διακρίνονται σε φύσει ευφυείς και φύσει βλάκες έχει απήχηση και σε κόσμο αριστερό. Και πολύ φοβάμαι πως θα 'χει και ρέντα, τώρα που ξανάνοιξαν οι κουβέντες για τη διαβόητη "φύση του ανθρώπου".
Πόσοι και πόσοι δεν αμφισβητούν το καθολικό δικαίωμα ψήφου, θεωρώντας πως αυτοί που δεν ψηφίζουν ό,τι και οι ίδιοι είναι ηλίθιοι! Ποιος μαρξισμός και ιδεολογική ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης, όχι ως εξαπάτηση, αλλά ως έκφραση ενσωματωμένων και ενσωματώσιμων υλικών συμφερόντων;
Έτσι, δεν με ξαφνιάζει και η συχνή αναφορά στον Ευάγγελο Λεμπέση και το βιβλίο του «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», που φαίνεται να ενθουσιάζει κάμποσους αριστερούς.
Πρόκειται για βιβλίο γραμμένο τον πρώτο χρόνο της Κατοχής, όπου ο καθηγητής κοινωνιολογίας Λεμπέσης εκθέτει την άποψή του περί βλακών. Ναι! Μ’ αυτό το θέμα καταπιάστηκε ο καθηγητής, ενώ η πατρίδα του στέναζε κάτω από τον φασιστικό ζυγό και το φάσμα της πείνας ήταν παρόν, για να οδηγήσει σε λίγο σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Γιατί ο Λεμπέσης, που επί Μεταξά διηύθυνε το προπαγανδιστικό περιοδικό του καθεστώτος, «Εργασία», ωθήθηκε να μιλήσει για τους βλάκες, όχι μόνο από την ανάγκη που νιώθουν και τόσοι άλλοι, που χαρακτηρίζοντας «βλάκες» τους άλλους, θέλουν να αναγνωριστούν οι ίδιοι ως έξυπνοι, αλλά και από τη φασιστική του ιδεολογία.
Όπως επισήμαινε ο Γιάννης Γουδέλης στο άρθρο του «Ο απολογητής της Ανισότητας», ο Λεμπέσης, αντιτιθέμενος στις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας που οδηγούν «στο δρόμο του σοσιαλισμού», «αγωνίστηκε για να αποδείξει πως (σύμφωνα με τις ιδέες του) την κοινωνία διέπει η Ανισότητα. Την θεωρεί βασική κι αναγκαία για την ζωή και την κοινωνική πρόοδο».
Κατά τον Λεμπέση, οι βλάκες αποτελούν τον μεγάλο όγκο αυτών που βρίσκονται στις χαμηλότερες κοινωνικές βαθμίδες και είναι αυτό που κάνει εφικτή την εκμετάλλευση, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε πολιτισμός («Η τεραστία κοινωνική σημασία…», σ. 21-22).
Στο βιβλίο του ο Λεμπέσης δεν κρύβει την άποψή του πως εκείνοι που ο ίδιος θεωρεί βλάκες δεν ανήκουν στο ίδιο ανθρώπινο είδος με τους έξυπνους, όπως ήταν αυτός, αλλά συγγενεύουν περισσότερο με το ζωικό βασίλειο (σ. 29 και 35). Οι ρατσιστικές του θέσεις επεκτείνονται, βγάζοντας και σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι των δυτικών λαών (και φυσικά των Γερμανών κατακτητών), που τους θεωρούσε ασυζητητί ανώτερους από τους λαούς της Ανατολής (σ. 30 και 34).
Από την αρχή του βιβλίου του δεν κρύβει την εχθρότητά του προς την παρεμβατική οικονομία, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, που θεωρούνται συστήματα κατάλληλα για την αγέλη των βλακών. Ούτε για τους συνδικαλισμένους εργάτες που είναι θύματα εκμετάλλευσης από τους συνδικαλιστές (σ. 36).
Ναι! Αυτά έγραφε επί Κατοχής ο καθηγητής Λεμπέσης. Ο οποίος συνέχισε τη συγγραφική του δραστηριότητα με το βιβλίο «Η επαναστατική μάζα», όπου αποκαλύπτει ότι τελικά η μάζα των βλακών για την οποία μιλούσε στο πρώτο του βιβλίο, ανίκανη να προσαρμοστεί στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, ήταν αυτή που συγκρότησε το «εγκληματικό ΕΑΜ».
Διευθυντής προπαγάνδας στον Ραδιοσταθμό Αθηνών στα χρόνια του Εμφυλίου, κορυφαίο στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας και καθηγητής ανώτατων στρατιωτικών σχολών για θέματα δίωξης του κομμουνισμού, συνέχισε να «κατατροπώνει» τον μαρξισμό και τους κομμουνιστές, με βιβλία και άρθρα, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους, «Τι είναι και τι θέλει ο Μαρξισμός», «Μαρξισμός. Ανάλυση και κριτική», «Κομμουνισμός. Ανάλυση και κριτική», «Κομμουνισμός. Θεωρία και πράξη. Μαθήματα στη Ναυτική Σχολή Πολέμου», «Ο ψυχικός κόσμος των “ιδεολόγων” μειονεκτών», «Η “πάλη των τάξεων”», «Ψυχολογία του κομμουνισμού» κ.ά.
Πρόκειται για κείμενα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την αγοραία προπαγάνδα της Βασιλικής Χωροφυλακής εκείνων των εμφυλιακών και μετεμφυλιακών χρόνων.
Το θλιβερό είναι ότι τον φασίστα αυτόν, που είχε στρώσει στο κυνήγι «βλάκες», κατώτερα στρώματα και κομμουνιστές, τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό της Αριστεράς ο Βασίλης Ραφαηλίδης, με άρθρα του στην εφημερίδα «Έθνος», το 1982, στα οποία εγκωμίαζε τη θεωρία του περί διάκρισης της κοινωνίας σε βλάκες και έξυπνους.