Καταθέτοντας το 2006 στο Εφετείο, ως μάρτυρας υπεράσπισης της 17 Νοέμβρη, είχα νιώσει μεγάλη ικανοποίηση, γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να μιλήσω δημοσίως και μάλιστα μπροστά σε εκπροσώπους του βρώμικου δικαστικού σώματος, για τον Νίκο Μομφεράτο.
Ο υπουργός της χουντικής κυβέρνησης Μαρκεζίνη, που κατείχε αυτή τη θέση και κατά την εξέγερση και τη σφαγή του Νοέμβρη 1973, είχε νιώσει πολύ μάγκας που η μεν Χούντα κατέρρευσε μετά το εθνικό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, αλλά ο ίδιος συνέχιζε τη ζωή του σαν να μην τρέχει τίποτα. Ε! Δεν τη συνέχισε για πολύ!
Το σκεφτόμουν απόψε, μετά από τις απροκάλυπτες εκδηλώσεις μίσους και κανιβαλισμού κατά των συνταξιούχων, από κάτι ναζιστικά παράσιτα όπως ο Βερύκιος και ο Καμμένος.
Πόσο μάγκες μπορεί να νιώθουν κάτι τέτοιοι τύποι; Χωρίς ν' αναλογίζονται πως μπορεί να θολώσει το μυαλό κάποιου, που δεν θ' αντέξει να βλέπει δικό του γέρο άνθρωπο να εξαθλιώνεται...
Πώς είναι τόσο βέβαιοι ότι σε μια ολόκληρη Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ένας, που να πάρει προσωπικά τις προσβολές που εκτοξεύουν σε βάρος των γερόντων μας;